*เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วย
* เรื่องค่อนข้างยาวและน่าเบื่อ
เรื่องของเรื่องก็คือ ตอนขึ้นม.1 เรามีโอกาสได้รู้จักคนๆหนึ่ง ซึ่งเราปลื้มเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ (น่าจะเรียกว่าปลื้มเนอะ เพราะไม่ได้รู้สึกอยากเป็นแฟน -ตอนนั้นอาจจะยังเด็กหรือเปล่าเราไม่แน่ใจ เพราะเราไม่เคยรู้สึกอยากเป็นแฟนกับใครเลยทั้งๆที่เพื่อนมีแฟนกันตั้งแต่ประถมแล้ว) เรารู้สึกดีมากตั้งแต่ก่อนจะมีการแนะนำตัวกัน อยู่ตรงหน้าเขาแล้วเรารู้สึกอุ่นๆในอก แต่เย็นๆที่คอเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ เหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก (ฟังดูเว่อร์แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ) แล้วพอรู้จักกัน เราก็ยังชอบมองเขา มองสิ่งที่เขาทำ เจอกันแทบทุกวันเพราะเขามีธุระกับพ่อเรา (เราก็แอบมองจากมุมมืดของบ้าน55555) จนเวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศค่ะ ส่วนเราก็ต้องขอยอมรับตรงๆว่า พอขึ้นม.2 เราก็ติดเพื่อน แล้วก็ลืมเรื่องเขาไปเลย
จนเมื่อประมาณปีที่แล้ว เรามีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง แต่เราจำเขาไม่ได้ เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าในชีวิตเราเคยเจอเขาด้วย (นังเด็กโลเล5555) เขาบอกว่าแค่อยากคุยด้วย เรานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในสถานการณ์ตอนนั้นเราควรรู้สึกตื่นเต้น และตอบคำถามผิดๆถูกๆ แต่แปลก เรารู้สึกอบอุ่นมาก มากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา เราละสายตาจากเขาไม่ได้ รู้สึกมึนๆ เบลอๆ เหมือนรอบๆตัวเป็นสีขาวๆ เราเห็นแต่เขา แต่เราไม่คิดว่าจะเป็นความรักหรอก ...ไม่แน่ใจ 555 เพราะตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยรู้สึกแบบแฟนกับใคร อย่างมากสุดก็ปลื้มรุ่นพี่ที่รร.
นอกเรื่องไปไกลละ กลับมาก่อน 55 หลังจากที่คุยกันเสร็จ เขาบอกให้เราไปได้ แต่บัตรประชาชนของเราอยู่ที่เขา เราก็เลยบอก '..บัตรประชาชน...ของหนู' เขาก็ทำหน้าตกใจแล้วยื่นให้ เราก็หยิบ แต่เขาไม่ปล่อยมือจากบัตรของเรา เขามองหน้าเราแบบเหม่อๆ เรางงมากตอนนั้น เราพยายามดึงบัตรมาเบาๆ ไม่กล้าดึงแรง แต่เขาดึงกลับ เราตกใจมาก แต่หน้าเขาเหม่อสุดๆ ดึงไปดึงมา คนข้างๆเริ่มมอง เราก็เลยตัดสินใจพูดย้ำไปอีกรอบว่าขอบัตร เขาสะดุ้งแล้วปล่อยมือ เรากับเขาบอกลากันเป็นพิธี แล้วเราก็เดินทางกลับบ้าน ดง้วยความรู้สึกวาบๆในอกนั่นแหละ แต่เราก็ยังจำเขาไม่ได้อยู่ดี พอมาถึงบ้าน วันรุ่งขึ้นเราก็ไปทำงานตามปกติ หลายเดือนผ่านไป งานค่อนข้างยุ่ง เรารู้แค่ว่าเราสัมภาษณ์ผ่าน แค่นั้น เราก็ไม่สนใจอะไรอีกนอกจากงานที่ทำอยู่ เราก็เลยลืมเรื่องวันที่เรากับเขาคุยกันครั้งสุดท้ายไปอีก
หลังจากนั้น 1 เดือน วันที่เราลาออกจากงานแล้ว เราอยู่บ้านทั้งวัน คืนนั้นหลับจากที่อาบน้ำเสร็จ กำลังจะใส่เสื้อ อยู่ดีๆเราก็นิ่งไป อยู่ดีๆมีภาพคน2คนโผล่เข้ามาในหัวเราพร้อมกัน ภาพคนที่คุยกันไม่กี่เดือนก่อน กับภาพคนที่เคยรู้จักกันตอนเรายังเด็ก มันแวบเข้ามาแล้วก็หายไปเลย เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เราพยายามนึก ว่าคนที่เคยเจอตอนม.1เป็นใคร แต่ก็นึกไม่ออก แล้วพอดีกับที่เราต้องออกไปข้างนอก เราก็เลยลืมเรื่องนี้ไป แต่รอบนี้ลืมได้ไม่นาน เพราะคืนนั้นแหละ เราหลับไป ฝันเห็นเขา เขาที่เคยรู้จักกันตอนเราอยู่ม.1 เขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพ่อเราประจำ จากที่เห็นหน้ารางๆ กลายเป็นว่าฝันคืนนั้นเห็นชัดหมดเลย ชัดจนเราจำชื่อเล่นเขาได้ เราสะดุ้งตื่นตอนตี 2 ตื่นมานั่งร้องไห้ (ซึ่งเอาจริงๆเราก็ไม่รู้นะว่าตอนนั้นเราร้องไห้ทำไม-*-) จากนั้นเราก็พยายามกู้เมลที่เคยใช้คุยกับเขา แต่ก็กู้ไม่สำเร็จ เราเลยลองหาเฟสของเขาคนนั้นจากเฟสพ่ออีกที (ที่เราไม่มีเฟสเขาเพราะสมัยทีเรารู้จักกับเขาครั้งแรกนั้นยังไม่มีเฟสบุ๊ค) ปรากฏว่าเราเจอเฟสเขา พอเราไปดูข้อมูลส่วนตัว ประวัติของเขา บ้านเกิดของเขามาจากเมืองที่เราเคยอยู่ แถมตอนนี้ยังทำงานอยู่ในที่ที่เราเพิ่งไปสัมภาษณ์มาไม่กี่เดือนก่อน เราตกใจมาก แต่เรายังไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะเป็นคนเดียวกัน เพราะเราฝันอะไรแปลกๆบ่อยเลยไม่ค่อยเชื่อความฝันตัวเอง 5555 เราก็เลยเอาเฟสนั้นไปให้รุ่นพี่ที่รู้จักดู พี่เขาบอกว่าใช่ นี่แหละคนที่สัมภาษณ์เธอวันก่อน ชื่อเล่นชื่อ s (นามสมมุตินะคะ) คืนนั้นก็กระจ่างเลยค่ะ ใช่แล้ว ตอนนั้นดีใจมาก
แต่หลังจากที่เราก้าวเข้าไปอยู่ในสถานที่เดียวกันกับเขา เราเพิ่งรู้วันนั้นแหละ ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง รุ่นพี่ก็บอก ว่าเขาเป็นเกย์ บางคนบอกว่าเป็นตุ๊ดเลยล่ะ เราเองก็เห็นได้ชัดเลย มือไม้อ่อนมาก ทททื่าทางก็ตุ้งติ้งตลอดเวลา วันนั้นเราเสียใจมาก เล่าให้น้ากับอาจารย์ฟัง ทั้งสองหัวเราะหนักมาก ไม่สงสารเราเลย TT จนอาจารย์เราถามว่า แล้วแกจะเสียใจทำไม น้าเราก็เสริมว่า ใช่แกชอบเขารึไง แกไม่เคยชอบใครสักหน่อย แกจะรู้ได้ไงว่าแกชอบเขาแบบไหน เราก็เงียบ ไม่ตอบอะไรเลย ไม่ได้งอนนะ5555 แต่ใช้ความคิด(ที่ทุกวันนี้ก็ยังคิดไม่ออก) แต่วันต่อมา เห็นหน้าเขา เราก็ยังรู้สึกดีเหมือนเดิม รู้สึกใจเต้นแรง อุ่นๆในอก เย็นวาบๆแล้วเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ หายใจไม่ออก วันไหนที่บังเอิญได้เจอเขา เราจะรู้สึกว่าโชคดี แต่ถ้าเจองันที่เราไม่สวย เสื้อผ้าหน้าผมไม่เป๊ะ เราจะแอบรู้สึกเฟลนิดๆ ทำไมต้องมาเจอวันนี้ 5555 (ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สนใจชะนีสักหน่อย) เราก็ยังแอบมองเขาจากมุมมืดมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เราไม่แคร์ว่าเขาจะเป็นเพศอะไร ขอให้เราได้อยู่ใกล้ๆเขาตลอดไปก็พอ เราคิดแค่นี้ จนผ่านมาเป็นปีแล้ว อยู่ดีๆเราก็สงสัยขึ้นมาค่ะ ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรคะ
ปลื้ม? ชอบ? เคารพ? รัก? รักแบบไหน? คือเราไม่รู้จริงๆ อาจารย์ที่เคยสอนเราบอกว่า ความรู้สึกตัวเอง ถามตัวเองดีที่สุด แต่เราถามแล้วยิ่งถามยิ่งสับสน ก็เลยมาถามทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ดูค่ะ รบกวนช่วยตอบด้วยนะคะ
*เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริงต้องการคำตอบจริงๆ ไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น
*ถ้าแท็กผิดขอโทษจริงๆค่ะ ไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน
ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรกัน ความชอบ ความเคารพ ความรัก?
* เรื่องค่อนข้างยาวและน่าเบื่อ
เรื่องของเรื่องก็คือ ตอนขึ้นม.1 เรามีโอกาสได้รู้จักคนๆหนึ่ง ซึ่งเราปลื้มเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ (น่าจะเรียกว่าปลื้มเนอะ เพราะไม่ได้รู้สึกอยากเป็นแฟน -ตอนนั้นอาจจะยังเด็กหรือเปล่าเราไม่แน่ใจ เพราะเราไม่เคยรู้สึกอยากเป็นแฟนกับใครเลยทั้งๆที่เพื่อนมีแฟนกันตั้งแต่ประถมแล้ว) เรารู้สึกดีมากตั้งแต่ก่อนจะมีการแนะนำตัวกัน อยู่ตรงหน้าเขาแล้วเรารู้สึกอุ่นๆในอก แต่เย็นๆที่คอเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ เหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก (ฟังดูเว่อร์แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ) แล้วพอรู้จักกัน เราก็ยังชอบมองเขา มองสิ่งที่เขาทำ เจอกันแทบทุกวันเพราะเขามีธุระกับพ่อเรา (เราก็แอบมองจากมุมมืดของบ้าน55555) จนเวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศค่ะ ส่วนเราก็ต้องขอยอมรับตรงๆว่า พอขึ้นม.2 เราก็ติดเพื่อน แล้วก็ลืมเรื่องเขาไปเลย
จนเมื่อประมาณปีที่แล้ว เรามีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง แต่เราจำเขาไม่ได้ เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าในชีวิตเราเคยเจอเขาด้วย (นังเด็กโลเล5555) เขาบอกว่าแค่อยากคุยด้วย เรานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในสถานการณ์ตอนนั้นเราควรรู้สึกตื่นเต้น และตอบคำถามผิดๆถูกๆ แต่แปลก เรารู้สึกอบอุ่นมาก มากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา เราละสายตาจากเขาไม่ได้ รู้สึกมึนๆ เบลอๆ เหมือนรอบๆตัวเป็นสีขาวๆ เราเห็นแต่เขา แต่เราไม่คิดว่าจะเป็นความรักหรอก ...ไม่แน่ใจ 555 เพราะตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยรู้สึกแบบแฟนกับใคร อย่างมากสุดก็ปลื้มรุ่นพี่ที่รร.
นอกเรื่องไปไกลละ กลับมาก่อน 55 หลังจากที่คุยกันเสร็จ เขาบอกให้เราไปได้ แต่บัตรประชาชนของเราอยู่ที่เขา เราก็เลยบอก '..บัตรประชาชน...ของหนู' เขาก็ทำหน้าตกใจแล้วยื่นให้ เราก็หยิบ แต่เขาไม่ปล่อยมือจากบัตรของเรา เขามองหน้าเราแบบเหม่อๆ เรางงมากตอนนั้น เราพยายามดึงบัตรมาเบาๆ ไม่กล้าดึงแรง แต่เขาดึงกลับ เราตกใจมาก แต่หน้าเขาเหม่อสุดๆ ดึงไปดึงมา คนข้างๆเริ่มมอง เราก็เลยตัดสินใจพูดย้ำไปอีกรอบว่าขอบัตร เขาสะดุ้งแล้วปล่อยมือ เรากับเขาบอกลากันเป็นพิธี แล้วเราก็เดินทางกลับบ้าน ดง้วยความรู้สึกวาบๆในอกนั่นแหละ แต่เราก็ยังจำเขาไม่ได้อยู่ดี พอมาถึงบ้าน วันรุ่งขึ้นเราก็ไปทำงานตามปกติ หลายเดือนผ่านไป งานค่อนข้างยุ่ง เรารู้แค่ว่าเราสัมภาษณ์ผ่าน แค่นั้น เราก็ไม่สนใจอะไรอีกนอกจากงานที่ทำอยู่ เราก็เลยลืมเรื่องวันที่เรากับเขาคุยกันครั้งสุดท้ายไปอีก
หลังจากนั้น 1 เดือน วันที่เราลาออกจากงานแล้ว เราอยู่บ้านทั้งวัน คืนนั้นหลับจากที่อาบน้ำเสร็จ กำลังจะใส่เสื้อ อยู่ดีๆเราก็นิ่งไป อยู่ดีๆมีภาพคน2คนโผล่เข้ามาในหัวเราพร้อมกัน ภาพคนที่คุยกันไม่กี่เดือนก่อน กับภาพคนที่เคยรู้จักกันตอนเรายังเด็ก มันแวบเข้ามาแล้วก็หายไปเลย เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เราพยายามนึก ว่าคนที่เคยเจอตอนม.1เป็นใคร แต่ก็นึกไม่ออก แล้วพอดีกับที่เราต้องออกไปข้างนอก เราก็เลยลืมเรื่องนี้ไป แต่รอบนี้ลืมได้ไม่นาน เพราะคืนนั้นแหละ เราหลับไป ฝันเห็นเขา เขาที่เคยรู้จักกันตอนเราอยู่ม.1 เขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพ่อเราประจำ จากที่เห็นหน้ารางๆ กลายเป็นว่าฝันคืนนั้นเห็นชัดหมดเลย ชัดจนเราจำชื่อเล่นเขาได้ เราสะดุ้งตื่นตอนตี 2 ตื่นมานั่งร้องไห้ (ซึ่งเอาจริงๆเราก็ไม่รู้นะว่าตอนนั้นเราร้องไห้ทำไม-*-) จากนั้นเราก็พยายามกู้เมลที่เคยใช้คุยกับเขา แต่ก็กู้ไม่สำเร็จ เราเลยลองหาเฟสของเขาคนนั้นจากเฟสพ่ออีกที (ที่เราไม่มีเฟสเขาเพราะสมัยทีเรารู้จักกับเขาครั้งแรกนั้นยังไม่มีเฟสบุ๊ค) ปรากฏว่าเราเจอเฟสเขา พอเราไปดูข้อมูลส่วนตัว ประวัติของเขา บ้านเกิดของเขามาจากเมืองที่เราเคยอยู่ แถมตอนนี้ยังทำงานอยู่ในที่ที่เราเพิ่งไปสัมภาษณ์มาไม่กี่เดือนก่อน เราตกใจมาก แต่เรายังไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะเป็นคนเดียวกัน เพราะเราฝันอะไรแปลกๆบ่อยเลยไม่ค่อยเชื่อความฝันตัวเอง 5555 เราก็เลยเอาเฟสนั้นไปให้รุ่นพี่ที่รู้จักดู พี่เขาบอกว่าใช่ นี่แหละคนที่สัมภาษณ์เธอวันก่อน ชื่อเล่นชื่อ s (นามสมมุตินะคะ) คืนนั้นก็กระจ่างเลยค่ะ ใช่แล้ว ตอนนั้นดีใจมาก
แต่หลังจากที่เราก้าวเข้าไปอยู่ในสถานที่เดียวกันกับเขา เราเพิ่งรู้วันนั้นแหละ ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง รุ่นพี่ก็บอก ว่าเขาเป็นเกย์ บางคนบอกว่าเป็นตุ๊ดเลยล่ะ เราเองก็เห็นได้ชัดเลย มือไม้อ่อนมาก ทททื่าทางก็ตุ้งติ้งตลอดเวลา วันนั้นเราเสียใจมาก เล่าให้น้ากับอาจารย์ฟัง ทั้งสองหัวเราะหนักมาก ไม่สงสารเราเลย TT จนอาจารย์เราถามว่า แล้วแกจะเสียใจทำไม น้าเราก็เสริมว่า ใช่แกชอบเขารึไง แกไม่เคยชอบใครสักหน่อย แกจะรู้ได้ไงว่าแกชอบเขาแบบไหน เราก็เงียบ ไม่ตอบอะไรเลย ไม่ได้งอนนะ5555 แต่ใช้ความคิด(ที่ทุกวันนี้ก็ยังคิดไม่ออก) แต่วันต่อมา เห็นหน้าเขา เราก็ยังรู้สึกดีเหมือนเดิม รู้สึกใจเต้นแรง อุ่นๆในอก เย็นวาบๆแล้วเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ หายใจไม่ออก วันไหนที่บังเอิญได้เจอเขา เราจะรู้สึกว่าโชคดี แต่ถ้าเจองันที่เราไม่สวย เสื้อผ้าหน้าผมไม่เป๊ะ เราจะแอบรู้สึกเฟลนิดๆ ทำไมต้องมาเจอวันนี้ 5555 (ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สนใจชะนีสักหน่อย) เราก็ยังแอบมองเขาจากมุมมืดมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เราไม่แคร์ว่าเขาจะเป็นเพศอะไร ขอให้เราได้อยู่ใกล้ๆเขาตลอดไปก็พอ เราคิดแค่นี้ จนผ่านมาเป็นปีแล้ว อยู่ดีๆเราก็สงสัยขึ้นมาค่ะ ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรคะ
ปลื้ม? ชอบ? เคารพ? รัก? รักแบบไหน? คือเราไม่รู้จริงๆ อาจารย์ที่เคยสอนเราบอกว่า ความรู้สึกตัวเอง ถามตัวเองดีที่สุด แต่เราถามแล้วยิ่งถามยิ่งสับสน ก็เลยมาถามทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ดูค่ะ รบกวนช่วยตอบด้วยนะคะ
*เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริงต้องการคำตอบจริงๆ ไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น
*ถ้าแท็กผิดขอโทษจริงๆค่ะ ไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน