ซึ่งถ้าเราสังเกตดูใช่มั้ยว่าปกติชาวกทม ชาวต่างจังหวัด ต่างถิ่นที่สนใจเรียนรู้วิถีชีวิตท้องถิ่น หรืออัตลักษณ์ท้องถิ่นที่แตกต่างกันจากการที่เราไปเที่ยวไปสัมผัสบ้างก็ มีเพื่อนต่างถิ่นบ้าง แล้วได้มีโอกาสได้คลุกคลีสัมผัสกับภาษาท้องถิ่นที่เพื่อนๆต่างถิ่นเขาสื่อสารแล้วมองว่ามันน่ารักมันดูมีเสน่ห์เลยสนใจอยากเรียนรู้อยากหัดพูดซึ่งหลายคนก็มองว่าภาษาเหนือสำเนียงเชียงใหม่ดูเนิบๆอยากหัดพูดดูน่ารักฟรุ้งฟริ้ง ทำไมกลับกันทำไมเขาไม่สนใจอยากเรียนสำเนียงเชียงรายหรือเป็นเพราะสำเนียงกลาง อย่างอีสานก็เห็นพากันเรียน หัดพูดสำเนียงทางอุดร-ขอนแก่น-ร้อยเอ็ด ทำไมไม่สนใจอยากเรียนสำเนียงนครพนม ไทญ้อ ภูไท หรือทางมุกดาหาร สกลนคร หนองคาย เมืองเลย  กาฬสินธุ์ ที่ใช้คำลาวเหมือนกัน บางครั้งหลายคนอาจมองว่าอีสานเว้าลาว จ้ำปลา- สิไปไส เปนตาย่าน งึดหลาย คักอิหลีมีสำเนียงเดียว ทำไมไม่สนใจเปิดโลกเรียนเสน่ห์ที่หลากหลายสำเนียงสำหรับคนไทยที่สนใจอยากเรียนรู้ภาษาถิ่นเพราะว่าน่ารัก อย่างทางใต้ผมไม่แน่ใจว่าสำเนียงหลักออกสื่อคือสำเนียงอะไรมีสำเนียงอะไรอื่นอีกมั้ย แต่ผมเห็นว่าควรเรียนรู้สำเนียงที่หลากหลาย แตกต่างกัน อย่างพวนบ้านผือ หนองคาย อะไรงี้ มันดูเป็นมนต์เสน่ห์ทางวัฒนธรรมที่มีสีสันดีน ะที่เรียนสำเนียงที่มันหลากหลายของภาษาถิ่นแต่ละที ฟังดูมันเหมือนสีสันของแสงสีที่หลากหลายและผสมกันอย่างลงตัว






ปล.สำเนียงหนองคายขอย้ำว่าอัตลักษณ์แท้ๆพื้นเมืองไม่ใช่แบบขอนแก่น อุดรนะครับ อย่ายัดเยียดและชี้นำแบบมัดมือชกว่าจะเป็นแบบนั้น ไม่งั้นหนองคายคงไม่ใช่หวาและคำแบบลาวฝั่งเวียงจันทน์หรอก ถ้าคนบุกเบิกไม่ใช่คนพูดสำเนียงแบบเวียงจันทน์ หรือคนเวียงจันทน์เก่าโบราณเทครัวมา เพราะฉะนั้นอย่าทำแบบนั้น สำหรับผมเท่ากับคุณดูถูกวัฒนธรรมดั้งเดิมท้องถิ่นนั้น คุณพยายามไปกดอัตลักษณ์เฉพาะของเขา มันดูไม่งาม เพราะอย่างงั้นไม่ควรเครดิตสำเนียงนั้น(อุดร-ขอนแก่น)ให้หนองคายว่าเป็นสำเนียงประจำถิ่นถ้าไม่รู้อะไรจริง อย่าไปยัดความไม่แท้ใส่ไปถ้ายังไม่ไปเปิดใจศึกษาทั้งหมด