เมื่อละสังขารจากร่างเดิม และถือกำเนิดขึ้นมาในภพชาติใหม่ ความทรงจำของมนุษย์ถูกล้างไปสิ้น เช่นเดียวกับอัคนี เขาไม่มีความทรงจำใดเหลืออยู่ให้ระลึกถึงเรื่องราวในวันวาน มีเพียงแต่ความฝันถึงเรื่องเดิมซ้ำๆ ตั้งแต่เล็กจนโต อุโมงค์มืดแคบที่ทอดยาวยาวไม่รู้จบ การเรียกหาของใครบางคนที่ไม่เคยปรากฏตัว ฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนทุกค่ำคืน คำตอบที่พยายามหามาทั้งชีวิต แม้จะพยายามเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยเข้าไปได้ใกล้กว่านั้น

จนได้มาพบกับผู้หญิงลึกลับคนหนึ่ง เพียงได้ยินครั้งแรก ชื่อนั้นก็เหมือนกับผุดขึ้นมาจากความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในส่วนลึกที่สุด อุบล ชื่อคุ้นหูเสียจริง

นับจากวันนั้น ความทรงจำต่างๆก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามา ชายหญิงคู่นั้นในความฝัน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนกับเขาอย่างกับเป็นคนเดียวกัน เพียงแต่ชายผู้นั้นแข็งกร้าว เหี้ยมโหด ต่างจากเขาที่อ่อนโยนกว่า และผู้หญิงคนนั้นที่ช่างสดใสบริสุทธิ์ราวกับดอกไม้แรกแย้ม ช่างต่างจากความระทมทุกข์ขมขื่นของหญิงสาวอีกผู้หนึ่งที่เป็นภาพซ้อนทับอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ อะไรหนอทำให้เธอเปลี่ยนไป  เขาได้แต่สงสัย

ถึงแม้จะมีนิมิตมากมายที่ผุดขึ้นมาในการรับรู้ของอัคนี ทั้งยามหลับและยามตื่น แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาได้เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนั้น เธอถึงได้เกลียดชังเขาถึงเพียงนี้ ทุกครั้งที่พบกัน มีแต่คำพูดกระทบกระเทียบ ประชดประชัน ถ้อยคำที่เรียกให้เขาชดใช้ให้กับเธอ แววตาที่ตัดพ้อคู่นั้น เขาไม่เคยได้เข้าใจ น่าแปลกที่เขาไม่เคยโกรธเคืองแม้สักครั้ง แต่เขากลับสงสารผู้หญิงคนนั้นอย่างประหลาด โดยที่ตัวเองก็บอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร ยิ่งโดนผลักไส เขากลับยิ่งอยากเข้าใกล้ อยากที่จะเข้าใจ อยากปลอบประโลม ให้คลายความแค้นเคือง ความทุกข์ระทมในดวงตาคู่นั้น เขาหวังที่จะปัดเป่าให้หายไป อยากที่จะปกป้องคุ้มครองดูแลให้ดีที่สุด

จริงอยู่ ผู้ชายไม่เคยมีความทรงจำกี่ยวกับผู้หญิงได้ยืนนานเลยสักคน แต่ความรู้สึกและคำสัตย์วาจาที่เคยให้ เขายังจำได้ อัคนีก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมเขารู้สึกเช่นนั้น ทำไมเขาถึงทนไม่ได้เมื่อสโรชินีโดนตีราคา ให้ค่าตัว ราวกับเป็นสมบัติที่ซื้อได้ ทำไมเขาทนไม่ได้ที่เห็นเธอร้องไห้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าทำไมเขาเองยังร้องไห้ เมื่อพูดแทนความรู้สึกของตัวเอง กับขุนทหารในฝันผู้นั้นที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นใคร เขารู้เพียงว่าความรู้สึกของเขากับทหารผู้นั้นตรงกัน คือ ต้องการจะปกป้องเธอให้มากกว่านี้

คงเป็นเพราะจิตสำนึกของคนเรานั้นไม่อยากจดจำเรื่องราวที่เจ็บปวด อัคนีจึงไม่อาจระลึกได้ถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายครั้งนั้นที่ตัวเขาเมื่อครั้งอดีตได้เป็นผู้ลงมือกระทำต่ออุบลภรรยาอันเป็นที่รัก   เขาจำได้เพียงความรู้สึกของตัวเองเท่านั้นว่าอยากจะปกป้องเธอ ซึ่งนั่นก็คือร่องรอยของความทรงจำ ที่เมื่อครั้งอดีตเคยให้สัตย์สาบานว่าจะตามคุ้มครองปกป้องทุกชาติไป คำสัญญาในความรักอันหนักแน่นมั่นคงราวกับจะฝังลงในวิญญาณจึงได้ตามติดมาในความทรงจำไม่รู้ลืม

แม้จะเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่ทั้งสองคนหลุดเข้าไปในโลกที่สวยงามของความรักที่มีให้แก่กันมา แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาที่แท้จริงเพียงช่วงเดียวที่ความโกรธเกลียดมลายหายไป  

“ในความเกลียดชังไม่มีความรัก และในความรักก็ไม่มีความเกลียดชัง”



เพิ่งได้ดูย้อนหลังค่ะ ชอบตอนนี้มากที่ที่สุด ชอบตั้งแต่อ่านบทละครแล้ว ฉากที่อุบลกับคุณพระไปไหว้พระกัน สายตาคุณพระหวานมาก ตอนที่บอกให้อุบลไปเลือกซื้อผ้าที่หายากนั้น น้ำเสียงก็มีแววรักใคร่ปราณี ซึ่งไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อย  เมื่อคุณพระช่วยอุบลไว้จากโจร ต่างคนต่างถามว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรมั้ยด้วยความเป็นห่วง สายตาคุณพระดูเป็นห่วงอุบลมาก ไม่ต่างจากที่อุบลเป็นห่วงคุณพระ  แต่แล้วคุณพระก็ชวนไปกราบพระที่โบสถ์เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อเมื่ออุบลมากราบที่ตักขอบคุณที่ช่วยและขอโทษที่อาจมีอะไรทำให้ขุ่นเคือง  คุณพระจึงได้บอกให้อุบลรับรู้ว่าตนเองนั้นอธิษฐานตั้งสัจจะวาจา ว่าขอให้ได้ปกป้องคุ้มครองทุกชาติไป คุณพระต้องการบอกอุบลว่าการดูแลปกป้องอุบลเป็นความตั้งใจของคุณพระ เป็นหน้าที่ที่คิดจะยึดถือไว้ตลอดไปอยู่แล้ว จึงไม่ต้องถือเอาเป็นบุญคุณ

ตรงนี้มันสะท้อนให้เห็นตัวตนของคุณพระได้ทั้งหมดจริงๆ คือ คุณพระนั้นรักอุบลมาก แต่เป็นคนไม่พูดเลย คิดคนเดียวทำคนเดียวเสมอ และไม่ใช่เป็นคนไม่กล้าแสดงความรักด้วย แต่แสดงออกด้วยการกระทำและสายตาเท่านั้น เป็นผู้ปิดทองหลังพระอย่างแท้จริง หลังจากช่วยอุบลจากโจรแล้ว คุณพระคงจะใจหายไม่น้อยเลย คงคิดว่าถ้าช่วยไม่ได้จะทำยังไง กลัวว่าถ้าพ้นสายตาแล้วจะคุ้มครองอุบลไม่ได้ อยากที่จะตามไปคุ้มครองทุกที่แม้ถึงชาติหน้า ถึงกับมาอธิษฐานตั้งสัจจะวาจาว่า จะขอตามปกป้องดูแลอุบลทุกชาติไป ซึ่งถ้าอุบลไม่มาขอบคุณ คุณพระก็คงไม่บอกให้รู้ คุณพระรักอุบลเพราะรักจริงๆ ทำให้เพราะอยากทำให้ ดูแลเพราะไม่อยากให้เป็นอันตราย ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้มารักตอบ ให้มานึกเป็นบุญคุณกัน ตรงนี้เราซึ้งมากจริงๆ เป็นการบอกรักที่ไม่มีแม้แต่คำว่ารัก แต่ซาบซึ้งไปถึงวิญญาณ ทำให้เข้าใจเลยว่าทำไมอุบลรักคุณพระขนาดนี้ และทำไมคำสัญญานี้จึงติดอยู่ในดวงจิตของคุณพระจนมาถึงอัคนีในชาตินี้ก็ยังจำได้ แม้จะจำอย่างอื่นยังไม่ได้เลย แล้วก็เลยไม่แปลกด้วยที่อุบลจะแค้นขนาดนี้เมื่อคิดว่าคุณพระหักหลัง ก็ด้วยคำพูดของคุณพระนั่นแหละที่บอกว่าเป็นหน้าที่ เมื่อคิดว่าถูกทรยศเลยทำให้อุบลคิดว่าคุณพระช่วยเพราะเป็นหน้าที่ ไม่ได้ปกป้องเพราะรัก

เฮ้อ ดูละครเรื่องนี้แล้วมันหน่วงๆหนักๆจริงๆนะคะ สงสารและเข้าใจทุกคนเลย