Have in mind, but did not dare say.

ผมเป็นคนนึง ที่ชอบเพื่อนเก่า และอีกอย่างเขาก็เป็นแฟนเก่าเพื่อน (สารภาพตรงๆ)

เพื่อนคนนี้เรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ต้น แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไร เพราะเขาก็คือแฟนเพื่อนคนนึง เขาดูดี น่ารัก(แต่ออกจะห้าวๆคนนึง) เพื่อนหลายๆคนชอบเขา เราก็รู้สึกเฉยๆในตอนนั้น แต่มาวันนึง พอแยกย้ายกัน ไม่เจอกัน ทำไมเราถึงคิดถึงเขา (มันแปลกดีเนอะชีวิตคน) จนมารู้ว่าเขาเรียนจบ เขามีแฟน เขาไปได้ดี เราก็รู้สึก(ไปเอง) ว่าเราชอบเขานะ แต่มันก็สายไป คิดมาตลอดว่าเราคงดูแลใครไม่ได้เพราะเรามันยาจก(ความคิดมันเกิดขึ้นเพราะเราเคยมีแฟน ที่รักมากแล้วเขาก็ทิ้งเราไป ไปหาสิ่งที่ดีๆ ดีกว่าเรา) เราเคยคิดนะไม่มีใครจริงจังกับเราหร่อก และเราก็ไม่คิดจริงจังกับใคร จนมาเจอเขาในวันนี้ (ส.ค.59 ) เรายิ่งรู้สึกดีมากๆ มากจนเกินที่เราจะรู้สึกกับใคร แต่เขาก็มีแฟนอยู่ (เรานี่อาภัพเนอะ) จนทำให้หลายๆที เราแ่ง น้อยใจตัวเองเนอะ ทำไมไม่มีใครสักที ชอบคนมีเจ้าของทำไม แต่เราก็คิดเข้าข้างตัวเองตลอดแหละ ว่าเรา คงมีหน้าที่แค่ทำให้เพื่อนมีความสุข และเห็นเพื่อนมีความสุข เราก็อิ่มใจแล้ว (เคยมีคนบอกมาว่าเราไม่ต้องมีแฟนหร่อก ไม่เป็นไร อยู่ให้เพื่อนมีความสุขก็พอ) แต่เราก็เหงานะ <ฮ่าๆๆๆ เราก็คิดปลอบใจตัวเองเก่งนะเนี่ย>

แค่อยากระบาย ใครเป็นเหมือนเราบ้างหนอ?