สวัสดีค่ะ...
เรามาเรียนที่ต่างจังหวัด ซึ่งไกลบ้าน แล้วเราเกิดคิดถึงแม่มากๆ...
........ก่อนหน้านี้เราอยู่ม.6 เราตกลงกับเพื่อนสนิทคนนึงว่าจะไปเรียนที่เดียวกัน แต่บังเอิญว่าคุณครูญี่ปุ่นที่โรงเรียนมีทุนมาเสนอ ถ้าสอบสัมภาษณ์ได้ก็จะไปเรียนที่ญี่ปุ่น 2คน 2 ปี ตอนนั้นเราก็ไป เราก็หวังแหละว่าจะได้ไป เพราะเรียนญี่ปุ่นอยู่ แต่ผลออกมาปรากฏว่า เพื่อนของเราคนหนึ่งได้กับเพื่อนสนิทเรา ได้ไปด้วยกัน ซึ่งเรามารู้ทีหลังว่า เพื่อนสนิทคนนี้แอบไปบนมา ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า เพื่อนกันทำแบบนี้หรอ ไหนว่าจะอยู่ด้วยกัน เหมือนโดนหักหลัง
แล้วเราก็ปรับทางใหม่เล็กน้อย เราก็ตั้งใจที่จะสอบเข้าเรียนที่ม.M จริงๆก็ไปกับแฟนนั่นแหล่ะ แฟนก็อยากให้เรียนที่เดียวกัน จะได้เจอกัน อีกอย่างเราก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็น จะว่าติดเพื่อนติดแฟนก็ได้ แต่แม่ก็อยากให้เรียนที่บ้าน เพราะมันใกล้ สะดวกดี แต่มันไม่มีคณะสาขาที่เราอยากเรียน เราอยากเรียนญี่ปุ่นจริงๆ ไปสอบรับตรงก็ไม่ติด รอบพิเศษ ติดนะ แต่เราก็ไม่เอา เพราะค่าเทอมมันสองเท่า เราก็อยากเรียน แต่เราก็สงสารแม่ ที่จะต้องมาลำบากกว่าเดิม สุดท้ายมาติดแอด แต่เป็นคนละสาขา เป็นเอกอาเซียนเวียดนาม ระบบปกติ เราจึงตัดสินใจลองเรียนดูเผื่อว่าจะชอบบ้าง หลังจากนั้นเราก็รอวันที่จะย้ายมาที่นี่ แต่ก่อนมาเราเริ่มรู้สึกไม่อยากห่างบ้าน เราร้องไห้ตาบวมเป็นวันๆ ก่อนมาเราไปบอกปู่กับย่า แค่พูดไปคำแรกเราก็ร้องออกมาเลย สะอึกสะอื้น เสียใจ รู้สึกผิดที่มาเรียนไกลบ้านมากๆ แต่เรายังไม่ทำอะไรให้แม่ก่อนมาเลย ว่าจะขอขมา แต่เราก็ไม่ได้ทำ จนเริ่มเปิดเทอม แฟนและเพื่อนที่มาด้วยกันเรียนดนตรี ตอนแรกเราก็ทำใจแล้วนะว่ายังไงก็คงไม่ค่อยมีเวลาหรอก แต่เอาเข้าจริงๆ วันๆนึงไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ทั้งที่พักที่เดียวกัน แล้วตอนนี้เราก็กลุ้ม กลุ้มมากที่สุดคือ เราคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง น้องเราก็ไม่ได้เรียน มาทำงานส่งเสียเรา พ่อก็เสียไปแล้ว เราสงสารแม่ สงสารน้อง ที่ต้องมาลำบากกับเรา แม้แม่จะบอกว่าไม่ได้ลำบากอะไรเลยก็ตาม
เราโทรไปหาแม่ก็ร้องไห้ให้แม่ฟัง เล่าความเครียด บอกว่ามันลำบาก ท้อ อยากกลับบ้าน แต่มันเปิดเรียนแล้ว เราเสียดายเงินที่เสียไป อยากย้ายกลับไปเรียนที่บ้าน เพิ่งรู้ว่าติดแม่มากๆ ไม่เคยห่างบ้านห่างแม่
แม่ก็บอกว่า ไม่ต้องคิดเสียดายหรอกเงิน ตราบที่เรายังไม่ตาย จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แล้วถ้าอยากกลับก็กลับ แม่ไม่ห้าม ลูกอยากทำอะไรแม่ก็ไม่ห้าม ถ้าไม่ไหวก็กลับมา เรายังมีบ้าน มีแม่ มีน้องอยู่ ครอบครัวเรายังอยู่ จะเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ไปเจอมา
มันยิ่งทำใหเราร้องไห้หนัก เราก็มีไปถามเพื่อนที่เรียนแถวบ้านบ้างว่ามันโอนย้าย นก.ได้มั้ย เรากำลังคิดๆอยู่ว่าจะย้ายกลับบ้านดีมั้ย อย่างน้อยก็ใกล้บ้าน ไปหาแม่สะดวก
ถ้าเราไม่ดื้อ เชื่อฟังแม่ เราคงไม่คฃต้องมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียวแบบนี้ ถ้าเราทำตามแม่ เราคงมีความสุขกว่านี้ เราโทษตัวเองอยู่ทุกวันว่าเป็นภาระของครอบครัว ทุกคนต้องมาลำบากเพราะเราคนเดียว เราละอายมาก
ก็อยากขอความเห็นจากเพื่อนๆด้วยนะคะ ว่าเราควรจะทำยังไง จะย้ายดีมั้ย หรือจะลองเรียนอยู่ที่นี่ดู
......................
เครียด เรียนไกลบ้าน คิดถึงแม่
เรามาเรียนที่ต่างจังหวัด ซึ่งไกลบ้าน แล้วเราเกิดคิดถึงแม่มากๆ...
........ก่อนหน้านี้เราอยู่ม.6 เราตกลงกับเพื่อนสนิทคนนึงว่าจะไปเรียนที่เดียวกัน แต่บังเอิญว่าคุณครูญี่ปุ่นที่โรงเรียนมีทุนมาเสนอ ถ้าสอบสัมภาษณ์ได้ก็จะไปเรียนที่ญี่ปุ่น 2คน 2 ปี ตอนนั้นเราก็ไป เราก็หวังแหละว่าจะได้ไป เพราะเรียนญี่ปุ่นอยู่ แต่ผลออกมาปรากฏว่า เพื่อนของเราคนหนึ่งได้กับเพื่อนสนิทเรา ได้ไปด้วยกัน ซึ่งเรามารู้ทีหลังว่า เพื่อนสนิทคนนี้แอบไปบนมา ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า เพื่อนกันทำแบบนี้หรอ ไหนว่าจะอยู่ด้วยกัน เหมือนโดนหักหลัง
แล้วเราก็ปรับทางใหม่เล็กน้อย เราก็ตั้งใจที่จะสอบเข้าเรียนที่ม.M จริงๆก็ไปกับแฟนนั่นแหล่ะ แฟนก็อยากให้เรียนที่เดียวกัน จะได้เจอกัน อีกอย่างเราก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็น จะว่าติดเพื่อนติดแฟนก็ได้ แต่แม่ก็อยากให้เรียนที่บ้าน เพราะมันใกล้ สะดวกดี แต่มันไม่มีคณะสาขาที่เราอยากเรียน เราอยากเรียนญี่ปุ่นจริงๆ ไปสอบรับตรงก็ไม่ติด รอบพิเศษ ติดนะ แต่เราก็ไม่เอา เพราะค่าเทอมมันสองเท่า เราก็อยากเรียน แต่เราก็สงสารแม่ ที่จะต้องมาลำบากกว่าเดิม สุดท้ายมาติดแอด แต่เป็นคนละสาขา เป็นเอกอาเซียนเวียดนาม ระบบปกติ เราจึงตัดสินใจลองเรียนดูเผื่อว่าจะชอบบ้าง หลังจากนั้นเราก็รอวันที่จะย้ายมาที่นี่ แต่ก่อนมาเราเริ่มรู้สึกไม่อยากห่างบ้าน เราร้องไห้ตาบวมเป็นวันๆ ก่อนมาเราไปบอกปู่กับย่า แค่พูดไปคำแรกเราก็ร้องออกมาเลย สะอึกสะอื้น เสียใจ รู้สึกผิดที่มาเรียนไกลบ้านมากๆ แต่เรายังไม่ทำอะไรให้แม่ก่อนมาเลย ว่าจะขอขมา แต่เราก็ไม่ได้ทำ จนเริ่มเปิดเทอม แฟนและเพื่อนที่มาด้วยกันเรียนดนตรี ตอนแรกเราก็ทำใจแล้วนะว่ายังไงก็คงไม่ค่อยมีเวลาหรอก แต่เอาเข้าจริงๆ วันๆนึงไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ทั้งที่พักที่เดียวกัน แล้วตอนนี้เราก็กลุ้ม กลุ้มมากที่สุดคือ เราคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง น้องเราก็ไม่ได้เรียน มาทำงานส่งเสียเรา พ่อก็เสียไปแล้ว เราสงสารแม่ สงสารน้อง ที่ต้องมาลำบากกับเรา แม้แม่จะบอกว่าไม่ได้ลำบากอะไรเลยก็ตาม
เราโทรไปหาแม่ก็ร้องไห้ให้แม่ฟัง เล่าความเครียด บอกว่ามันลำบาก ท้อ อยากกลับบ้าน แต่มันเปิดเรียนแล้ว เราเสียดายเงินที่เสียไป อยากย้ายกลับไปเรียนที่บ้าน เพิ่งรู้ว่าติดแม่มากๆ ไม่เคยห่างบ้านห่างแม่
แม่ก็บอกว่า ไม่ต้องคิดเสียดายหรอกเงิน ตราบที่เรายังไม่ตาย จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แล้วถ้าอยากกลับก็กลับ แม่ไม่ห้าม ลูกอยากทำอะไรแม่ก็ไม่ห้าม ถ้าไม่ไหวก็กลับมา เรายังมีบ้าน มีแม่ มีน้องอยู่ ครอบครัวเรายังอยู่ จะเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ไปเจอมา
มันยิ่งทำใหเราร้องไห้หนัก เราก็มีไปถามเพื่อนที่เรียนแถวบ้านบ้างว่ามันโอนย้าย นก.ได้มั้ย เรากำลังคิดๆอยู่ว่าจะย้ายกลับบ้านดีมั้ย อย่างน้อยก็ใกล้บ้าน ไปหาแม่สะดวก
ถ้าเราไม่ดื้อ เชื่อฟังแม่ เราคงไม่คฃต้องมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียวแบบนี้ ถ้าเราทำตามแม่ เราคงมีความสุขกว่านี้ เราโทษตัวเองอยู่ทุกวันว่าเป็นภาระของครอบครัว ทุกคนต้องมาลำบากเพราะเราคนเดียว เราละอายมาก
ก็อยากขอความเห็นจากเพื่อนๆด้วยนะคะ ว่าเราควรจะทำยังไง จะย้ายดีมั้ย หรือจะลองเรียนอยู่ที่นี่ดู
......................