ทั้งที่ตัวเองและพ่อแม่ก็คนไทยแท้ๆ เติบโตมาเป้นเด็กต่างจังหวัด ฐานะก็ไม่ได้ว่าอู้ฟู้ และไม่ได้มีพ่อแม่ทำงานอะไรเกี่ยวกับอาหารต่างชาติหรืออยู่ในสภาพแวดล้อมที่บริโภคอาหารต่างชาติได้แบบบ่อยๆ
แต่ตอนเด็กเวลาที่ผมได้ไปหาญาติในกรุงเทพฯ และได้ไปกินอาหารที่ไม่ใช่อาหารไทยตามห้างฯใหญ่ๆ ก็พวก KFC, McDonald, Pizza Hut นี่แหล่ะ (ตอนผมเป็นเด็ก ต่างจังหวัดไม่มีหรอกครับร้านพวกนี้ ถ้าไม่ใช่จังหวัดใหญ่ๆ จังหวัดที่ผมอยู่กว่า 7-11 สาขาแรกจะมาถึง ก็ตอนผม9ขวบนี่แหล่ะ) ดันกลับรู้สึกว่า....
"ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้" และเวลาดูหนังฝรั่ง ก็ได้แต่คิดว่า แหมอิจฉาพวกฝรั่งจริงๆ ได้กินแบบนี้ในชีวิตประจำวันไม่ต้องรอโอกาสพิเศษแบบเด็กไทยต่างจังหวัดอย่างเรา
และพ่อแม่ผมซึ่งก็เป้นคนไทยแท้ๆ ไทยอีสานเสียด้วย พอเริ่มาถึงยุคที่ร้านแฟรนซ์ไชน์พวกนั้นเริ่มแพร่มาตามต่างจังหวัดมากขึ้น ครอบครัวผมก็ไปทานกันบ้าง พ่อแม่ผมกลับถูกปากกับอาหารพวกนี้เสียอย่างงั้น.....ในขณะที่หลายคนคงเคยเป็นใช่ไหมครับ เวลาพาพ่อแม่คนแก่คนเฒ่าในครอบครัวไปทานอะไรแบบนี้ หรือแม้แต่คนที่ไม่แก่แต่อาจจะเติบโตมากับสังคมที่ไม่ใช่สังคมเมืองใหญ่ แล้วพวกท่านบ่นว่า ทานไม่เป็น ไม่อร่อย อยากทานอาหารไทยมากกว่า
แต่แปลกดีที่สมการณ์นั้นไม่เป็นกับพ่อแม่ผม และพาลองไปทานร้านที่เป็นแบบ ร้านอาหารฝรั่งหรือญี่ปุ่นแท้ๆที่ไม่ใช่รสชาติแบบร้านแฟรนซืไชน์ตามห้าง ผมและพ่อแม่ก็ไม่มีปัญหากับการลองสิง่ใหม่ที่ไม่ใช่อาหารไทยในร้านเหล่านี้
แล้วก็พวก่านก็ไม่ได้แบบว่า ต้องทานอาหารห้างฯหรือร้านหรูเท่านั้น ปกติก็กินอะไรแบบที่พวกเราๆท่านๆกินกันนี่แหล่ะ ส้มตำปลาร้าก็ของโปรดพ่อแม่ผม แค่สิ่งเดียวที่เน้นคือ ต้องสะอาดถูกสุขลักษณะ
จนตอนนี้ที่บ้านถ้าวันไหนอยู่กันพร้อมหน้าตอนเย็น แล้วทุกคนอยู่ในโหมด ขี้เกียจทำอาหาร เบื่อกับข้าวแผงลอย กับวันนี้เงินเหลือเยอะหน่อย...ไม่พ่อกับแม่แหล่ะ ที่จะถามว่า....KFC หรือ The Pizza ดีลูกวันนี้. (ตอนนี้ข้าวยำไก่แซบ เป็นเมนูโปรดสุดของแม่ผมไปแล้วเวลาสั่งหรือไปทานที่KFC และเมื่อนึกครึ้มอยากออกไปทานอะไรแบบนี้ในห้าง Hot Pot กับ MK คือตัวเลือกโปรดของพ่อแม่ รองลงมาก็ ยาโยอิ)
ผมและครอบครัวเป็นคนไทยไม่กี่คนหรือไง ที่ไม่เคยมีปัญหากับการต้องกินอาหารที่ไม่ใช่อาหารไทย
แต่ตอนเด็กเวลาที่ผมได้ไปหาญาติในกรุงเทพฯ และได้ไปกินอาหารที่ไม่ใช่อาหารไทยตามห้างฯใหญ่ๆ ก็พวก KFC, McDonald, Pizza Hut นี่แหล่ะ (ตอนผมเป็นเด็ก ต่างจังหวัดไม่มีหรอกครับร้านพวกนี้ ถ้าไม่ใช่จังหวัดใหญ่ๆ จังหวัดที่ผมอยู่กว่า 7-11 สาขาแรกจะมาถึง ก็ตอนผม9ขวบนี่แหล่ะ) ดันกลับรู้สึกว่า....
"ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้" และเวลาดูหนังฝรั่ง ก็ได้แต่คิดว่า แหมอิจฉาพวกฝรั่งจริงๆ ได้กินแบบนี้ในชีวิตประจำวันไม่ต้องรอโอกาสพิเศษแบบเด็กไทยต่างจังหวัดอย่างเรา
และพ่อแม่ผมซึ่งก็เป้นคนไทยแท้ๆ ไทยอีสานเสียด้วย พอเริ่มาถึงยุคที่ร้านแฟรนซ์ไชน์พวกนั้นเริ่มแพร่มาตามต่างจังหวัดมากขึ้น ครอบครัวผมก็ไปทานกันบ้าง พ่อแม่ผมกลับถูกปากกับอาหารพวกนี้เสียอย่างงั้น.....ในขณะที่หลายคนคงเคยเป็นใช่ไหมครับ เวลาพาพ่อแม่คนแก่คนเฒ่าในครอบครัวไปทานอะไรแบบนี้ หรือแม้แต่คนที่ไม่แก่แต่อาจจะเติบโตมากับสังคมที่ไม่ใช่สังคมเมืองใหญ่ แล้วพวกท่านบ่นว่า ทานไม่เป็น ไม่อร่อย อยากทานอาหารไทยมากกว่า
แต่แปลกดีที่สมการณ์นั้นไม่เป็นกับพ่อแม่ผม และพาลองไปทานร้านที่เป็นแบบ ร้านอาหารฝรั่งหรือญี่ปุ่นแท้ๆที่ไม่ใช่รสชาติแบบร้านแฟรนซืไชน์ตามห้าง ผมและพ่อแม่ก็ไม่มีปัญหากับการลองสิง่ใหม่ที่ไม่ใช่อาหารไทยในร้านเหล่านี้
แล้วก็พวก่านก็ไม่ได้แบบว่า ต้องทานอาหารห้างฯหรือร้านหรูเท่านั้น ปกติก็กินอะไรแบบที่พวกเราๆท่านๆกินกันนี่แหล่ะ ส้มตำปลาร้าก็ของโปรดพ่อแม่ผม แค่สิ่งเดียวที่เน้นคือ ต้องสะอาดถูกสุขลักษณะ
จนตอนนี้ที่บ้านถ้าวันไหนอยู่กันพร้อมหน้าตอนเย็น แล้วทุกคนอยู่ในโหมด ขี้เกียจทำอาหาร เบื่อกับข้าวแผงลอย กับวันนี้เงินเหลือเยอะหน่อย...ไม่พ่อกับแม่แหล่ะ ที่จะถามว่า....KFC หรือ The Pizza ดีลูกวันนี้. (ตอนนี้ข้าวยำไก่แซบ เป็นเมนูโปรดสุดของแม่ผมไปแล้วเวลาสั่งหรือไปทานที่KFC และเมื่อนึกครึ้มอยากออกไปทานอะไรแบบนี้ในห้าง Hot Pot กับ MK คือตัวเลือกโปรดของพ่อแม่ รองลงมาก็ ยาโยอิ)