เราติดเพื่อน เราหวงเพื่อน หรือเราเป็นโรคจิตกันแน่?

ต้องบอกก่อนว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะ เราไม่รู้จะไปถามใคร เลยมาที่นี่น่าจะดีที่สุด เข้าเรื่องเลยดีกว่า..
คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง แบบว่าสนิทมากอ่ะ แน่นอนว่าในกลุ่มจะต้องมีเพื่อนอย่างน้อย1คนที่เราสามารถฝากทุกๆอย่างไว้กับมันได้ เราเจอกันตอนปี1 จนตอนนี้กำลังจะขึ้นปี2แล้ว ก็สนิทกันมาจะปีแล้วหละ เวลาไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด กินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ไปเรียนด้วยกัน ใครมีปัญหาหรือมีความลับอะไรคือสามารถบอกกันได้ทุกเรื่อง พอช่วงหลังๆมานี้ เพื่อนเรามีแฟน แล้วแฟนก็เริ่มเข้ามาใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน คือตอนไปกินข้าว ไปเรียน เพื่อนจะมารับเราตลอด แต่พอเพื่อนมีแฟนคนนี้และอยู่ด้วยกัน เรารู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนเกินของเพื่อนไปแล้ว จากที่ไปกินข้าวด้วยกันก็ไม่ค่อยได้ไป เพื่อนที่เคยมารับเราไปเรียนก็ไม่เคยมา เพราะต้องเอาแฟนไปเรียนด้วย เราก็ต้องให้เพื่อนคนอื่นมารับแทน เวลาว่างๆจากที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน เล่าเรื่องของกันและกันสนุกสนาน มันไม่มีอีกแล้ว คือมันไม่มีเลยอ่ะ ช่วงเวลาเดิมๆของเรากับเพื่อนคนนี้ จากที่วันนึงคุยกันจนคอแทบพัง ทุกวันนี้คุยกันนับคำได้ เราไม่รู้ว่าเราขี้เหงาไปเองหรือเปล่า แต่เรารู้สึกเสียใจมาก ก็เข้าใจนะว่าเพื่อนกับแฟนมันคนละสถานะกัน แต่หลังจากที่เพื่อนเรามีแฟนคนนั้น เราก็รู้สึกว่าตัวเองดูไม่มีค่าอ่ะ มันเหมือนเป็นแค่คยๆนึงที่นั่งเรียนในห้องเดียวกัน บรรยากาศเก่าๆมันหายไปหมด วันๆเราแทบไม่ได้ยิ้มหรือคุยกับใครเลย เพื่อนคนอื่นเราก็มีนะ แต่มันก็รู้สึกธรรมดาอ่ะ เราขี้เหงาเกินไป เราควรมีแฟนหรอถึงจะไม่เป็นแบบนี้ เราเป็นอะไรของเรากันแน่?
ปล.ขอบคุณทุกคนที่อ่านและให้คำแนะนำเรานะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่