รู้สึกยังไงกับการเข้าห้องเชียร์หรือรับน้องแบบโหดๆเพื่อให้ได้ หัวเข็มขัด ติ้ง เข็มกลัด หรือเกียร์ หรือสิ่งของเชิงสัญลักษณ์บ้าบออะไรก็แล้วแต่

ส่วนตัวผมไม่ได้รู้สึกภูมิใจเลยนะครับ เพราะมันเป็นสิ่งของที่แสดงถึงความขี้ขลาด ขี้ขลาดที่จะต้องทำตามคำสั่ง(กลวงๆ)
ของรุ่นพี่(กลวงๆ)
ถ้าสมมติว่าผมได้หัวเข็มขัดคณะมาจากการที่เราไปเข้าห้องเชียร์หรือไปทำอะไรก็ตามที่ดูไร้การศึกษาก็แล้วแต่ ผมยินดีโยนมันทิ้งไปซะดีกว่า เพราะผมไม่อยากเห็นสัญลักษณ์แห่งความอัปยศ ความขี้ขลาดที่ไม่กล้าแสดงความไม่พอใจต่อสิ่งที่มันไม่ถูกต้อง เพราะรุ่นพี่นั้นไม่มีสิทธิ์มาสั่งเราให้ทำนู่นทำนี่
ทำไมล่ะ แค่เพราะคุณเป็นรุ่นพี่งั้นเหรอ ไม่ใช่เลย แค่เพราะคุณเรียนสูงกว่าเหรอ ไม่ใช่เลย เหตุผลที่คุณคิดว่าคุณเหมาะสมที่จะมาสั่งรุ่นน้องอ่ะเหรอ คือปีที่แล้วคุณมันก็ขี้ขลาดไง ไม่กล้าต่อกรกับความไม่ถูกต้อง คุณเลยถือสิทธิ์ สิทธิ์จากความที่คุณเป็นผู้แพ้ ผู้แพ้เฮงซวย ส่งต่อวัฒนธรรมเฮงซวยไปสู่รุ่นน้อง แล้วอย่าบอกนะ ว่าคนที่เค้ามาเป็นพี่ว๊าก พี่วินัย เค้าไม่ได้อยากมาเป็นนักหรอก อย่าบอกเลย มันฟังดูทุเรศ เพราะอำนาจตัดสินใจมันอยู่ที่คุณ ถ้าคุณไม่อยากทำ คุณก็ไม่ต้องทำสิ แต่ลึกๆในใจคุณ มันเป็นผู้แพ้ ผู้แพ้ที่ห่วยแตก แพ้แล้วพาล อยากให้รุ่นน้องต้องมาเจอกับความเฮงซวยที่ตัวเองหนีไม่พ้น (เป็นเพราะความขี้ขลาดของตัวเองล้วนๆ)
สุดท้ายอยากฝากบอกไปถึงรุ่นพี่หลายๆมหาลัยที่ยังรับน้องแบบเฮงซวยๆอยู่ว่า คุณไม่ได้มีศักดิ์ศรีอะไรเหนือไปกว่ารุ่นน้องของคุณเลย เพราะคุณยังต้องแบมือขอแม่เรียน ตกเย็นก็ยังเอาเงินพ่อเงินแม่ไปลงขวดเหล้าเข้าผับ ที่จะบอกจริงๆคือคุณมันห่วยแตกนั่นแหละ คุณมันไม่มีค่าพอที่จะไปสั่งสอนรุ่นน้องให้มันเชื่อฟังทำตามหรอก เพราะถ้าคุณทำสำเร็จ รุ่นน้องของคุณมันก็จะเป็นเหมือนคุณ นั่นคือมันห่วยแตกเหมือนคุณ ทั้งหมดนี้ผมพูดถึงพวกรับน้องไม่สร้างสรรค์หรือsotusนะครับ
ขอบคุณครับ