เมื่อวานค่ะ เรากับเพื่อนเถียงกันตอนที่กำลังเดินทางไปขึ้นรถ เถียงเรื่องทั่วไป ทีแรกก็เถียงกันเล่นๆ แต่เรื่องชักจะใหญ่ขึ้น เพื่อนเลยเงียบ แล้วเราทั้งคู่ก็ไม่คุยกัน จนขึ้นรถ พอกลับถึงหอ เราก็เอ่ยปากพูดอธิบายว่าทำไมเราถึงเถียง เค้าเลยก็ร้องไห้แล้วพูดว่าเค้าไม่ได้โกรธเพราะผิดหรือไม่ผิด แต่โมโหเพราะเราไม่เคยยอมเค้าเลย เราหัวดื้อ หัวรั้น และพูดจาทำร้ายจิตใจเค้า ที่เค้าเงียบไปเพราะไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต และตรงนั้นมันก็คนเยอะด้วย เค้าร้องไห้และเช็คน้ำตาไป เราเลยถามว่าเราพูดอะไรทำร้ายจิตใจเค้า เค้าก็บอกว่าจำไม่ได้ เรารู้สึกผิดมากเลยค่ะ เพราะคิดว่าที่ผ่านมาเราคงพูดไปเยอะ เนื่องจากเราเป็นคนตรงและขวานผ่าซาก ปกติถ้าเราพูดอะไรไป แบบเล่นๆนะคะ เค้าจะเถียงแบบเล่นๆ ซึ่งเราไม่เคยคิดว่าเราจะสร้างว่าอัดอั้นตันใจให้เค้า เพราะเราคิดมาตลอดว่าเล่นๆ ขอยกตัวอย่างเหตุการณ์นะคะ
เค้า: เดินไปส่องกระจก แล้วพูดว่า ทำไมกูเกิดมาหน้า เกิดมาดำ
เรา: เมิงไม่ได้หน้า เมิงแค่ขี้เกียจ(ที่พูดแบบนี้เพราะเค้าชอบปล่อยเนื้อปล่อยตัวค่ะ) คนผิวดำก็สวยอยู่เหอะ
เค้า: งั้นกูก้สวยอะดิ (เค้าพูดเล่น)
เรา: ดด ยกเว้นเมิงเลย
.....เมื่อวานตอนเที่ยง.....
เค้า: ช่วงนี้กูว่างทั้งวันเลย เพราะไม่มีคนสั่งงาน เลยนั่งอ่านนิยาย
เรา:  เมิงก็นั่งทำรายงานดิ เดี๋ยวไม่ทันส่ง อ่านแต่นิยายน้ำเน่าอะ
แล้วเค้าก็เงียบ คุยด้วยก็ไม่ตอบ
.....ตกเย็นระหว่างเดินไปขึ้นรถ....
เค้า: ไปเที่ยวมาดำกว่าเดิมเลย
เรา: มันก็ไม่ได้น่าเกลียดหนิ กูก็ดำขึ้น
เค้า: กูดำแล้วไหนจะว่ากูขี้เหร่อีก
เรา: กูไม่เคยพูดว่าขี้เหร่นะ
เค้า: พุดสิ พูดประจำ ตอนนั้นไงจำไม่ได้หรอ ที่บอกว่าคนผิวดำสวยอะ แล้วกูพูดว่างั้นกูก็สวย แล้วบอกว่ากูขี้เหร่
เรา: กูไม่ได้ว่าเมิงขี้เหร่ กูบอกว่ายกเว้นเมิงเฉยๆ ไม่ได้บอกเลยว่าขี้เหร่ อาจจะหมายถึงหน้าตาเฉยๆปะ
เค้า: ทำไมกูรู้สึกว่ากำลังแถ
เรา: ก็ความจริงไง
แล้วเค้าก็เงียบ แล้วเดินออกห่างไป
เหตุการณ์ก็จะประมาณนี้ เรามาคิดดูแล้ว เราเองก้พูดไม่คิดเยอะเลย
แม่เราก็เคยบอกว่าเรานิสัยไม่ดี หัวรั้น ไม่ยอมคน ใจร้อน และพูดตรง
หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อวานเราก็คิดมากค่ะ จริงๆก่อนหน้านี้ก็คิดเยอะ แต่ตอนนี้เยอะกว่า  เราเราคิดว่าเราแย่มากเลยหรอ ??? เราอยากแก้นิสัยแบบนี้จัง เราจะทำยังไงได้บ้างค่ะ ??