เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจอกับตัวเราเอง พี่ชายเราเป็นคนขี้เล่นฮาเฮ วันนึงพี่เราประสบณ์อุบัติเหตุเสียชีวิต นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ วันแรกที่พี่เราเสียชีวิตยังนำศพกลับบ้านไม่ได้ เราก็ยังไม่รู้เรื่องดพราะแม่ยังไม่บอก เราก็นั่งยุบนที่นอนเป่าผมความรู้สึกเหมือนคนมีชี้เอว เราก็สะดุ้งหันไปแต่ก็ไม่มีใคร เราก็ไม่คิดอะไรในขณะเดียวกันที่บ้านของพี่ ญาติที่ทราบข่าวก็มานอนเป็นเพื่อนป้าเรา ทุกคนก็จะนอนเรียงกันบางคนก็นอนในเต๊น กลางดึกทุกคนที่นอนเรียงกันยุทางเดินต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโดนดึงขาบ้างยกขาบ้างคนที่นอนในเต๊นโดนเขย่าเต๊นทั้งคืน คนรู้จักในหมู่บ้านจะเดินมาช่วยทำกับข้าว พอมาถึงที่บ้านงานยังไม่มีใครตื่นจึงจะเดินกลับเสียงแตรรถมอไซด์ของพี่ชายดังขึ้นเค้าก็คิดว่านั่นไงมีคนบีบแตรเรียกแล้วพอเดินมาที่รถไม่มีคนอยู่สักคนพากันวิ่งกลับบ้านอย่างเร็ว รุ่งเช้าก็พากันเอาเรื่องของแต่ละคนมาเล่าสรุปได้ว่าพี่ชายเราคงยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองเสียกลับมาบ้านเห็นคนนอกเกะกะก็คงจะดึงขาออกหนีทางเพื่อจะเข้าห้องตัวเอง เราอยู่ต่างจังหวัดจึงได้มาวันสวดศพคืนแรก แขกก็ยังไม่มากนัก พอขี่รถกลับบ้านก็ได้กลิ่นธูปที่บ้านพี่ชายที่เสีย ซึ่งตอนนั้นไม่มีคนอยู่บ้านพี่ชายเรยทุกคนไปอยู่วัดหมดเพราะจัดงานที่วัด พี่สาวก็บอกได้กลิ่น พักก่อนนะ