ตั้งแต่เราอยู่ประถมเล็กๆเราก็จำได้มาตลอดว่าพ่อชอบเมากลับบ้านมาตอนกลางคืนแล้วหาเรื่องแม่ทั้งๆที่แม่ก็ทำงานมาเหนื่อยๆควรได้พักผ่อนแต่ต้องมาเจอพ่อหาเรื่องเกือบทุกวัน พ่อชอบหยิบมีดมาขู่จะฆ่าแต่เรารู้ว่าพ่อไม่คิดจะทำจริงพ่อแค่ทำตัวกร่างชอบหาเรื่องคนอื่นตอนเมา ส่วนแม่เราก็เครียดร้องไห้ทุกครั้งแม่เคยเอาหัวโขกกำแพงแรงๆเราของทำร้ายตัวเองเพื่อประชดพ่อที่ชอบทำท่าจะทำร้าย ส่วนเรากับพี่ก็ยังเด็กได้แต่นั่งดูทำอะไรไม่ได้แต่ญาติที่อยู่บ้านเดียวกันก็จะมาช่วยห้ามทุกครั้งแล้วสอนเรากับพี่ว่าอย่าเก็บเรื่องพวกนี้ไปคิดมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ พอเราใกล้ขึ้นปี 1 เรากับพี่ก็ยุให้แม่หนีออกจากบ้านไปเพราะทนไม่ได้ที่เห็นแม่ร้องไห้ทุกวันจากนั้นพ่อก็คลั่งเอาแต่กินเหล้าไปพักนึงแล้วก็เริ่มดีขึ้นสุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม พอเราจบปี2พี่จบปี3 พี่ก็ออกจากบ้านไปอยู่กับแม่แล้วมาวันนี้เราทะเลาะกับพ่อเพราะพ่อเมา พ่อมายืมเงินอาม่า(อาม่าคือแม่ของพ่อ) พออาม่าไม่ให้ก็ด่าเสียๆหายๆก่อนหน้านั้นก็ยืมเงินเราไป ต้องบอกก่อนว่าพ่อไม่ค่อยได้เลี้ยงดูเรา เรามีกินมีใช้เพราะพี่คนที่สองของพ่อให้เงิน พี่คนที่หนึ่งก็เลี้ยงบ้างแต่ชอบทวงบุญคุณจนบางทีเราก็ไม่อยากให้เค้ามาเสียเงินให้เพราะไม่อยากเป็นบุญคุณด้วย ส่วนพ่อเราแค่ให้พาไปกินข้าวก็ชอบบ่นว่าตลกหลอก-เราเลยบอกจะจ่ายเองแต่สุดท้ายก็จ่ายให้แล้วมาทวงบุญคุณทีหลัง พอวันนี้ที่ทะเลาะกับพ่อเพราะทนไม่ได้ที่เที่ยวยืมเงินคนอื่นไปทั่วแล้วด่าเสียๆหายๆเราเลยระเบิดอารมณ์พูดความในใจไปทั้งหมดแต่ความในใจทุกอย่างเหมือนเป็นการด่าพ่อเพราะพ่อไม่มีอะไรดีเลยพ่อเราเป็นคนที่พูดความจริงแล้วยอมรับไม่ได้ก็จะโมโหทำร้ายข้าวของวันนี้ก็เขวี้ยงจานแตกแล้วจะต่อยเราด้วย เราทนเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กจนโตจนตอนนี้เราทนไม่ไหวแล้วจะออกจากบ้านไปอีกคนก็ทำไม่ได้เพราะเราต้องหาข้าวให้อาม่ากินทุกวันเพราะไม่มีใครทำจนบางทีก็อยากหนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตายแต่รู้ว่ามันเป็นวิธีที่โง่มากแต่เราก็จัดการปัญหาพวกนี้ไม่ได้เลย