ขอเล่าคร่าวๆนะคะ
เราอายุ 28 ปี หน้าที่การงานค่อนข้างจะมั่นคง คบกับแฟนได้ 3ปีกว่าๆ คบกันอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้ง 2ฝ่ายตลอดมา ที่บ้านรับรู้ และผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายได้ไปหารือ พูดคุยถึงเรื่องแต่งงานแล้วค่ะ เดิม!!! เรามีแผนจะแต่งงาน ประมาณกลางปี 60 ปัจจุบันเราอาศัยอยู่ด้วยกันที่บ้านของเราเอง (เราซื้อก่อนที่จะคบกับฝ่ายชาย)  
แฟนไม่มีนิสัยเจ้าชู้ ถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงค่ะ แต่ตอนนี้เราเริ่มค้นพบความต้องการที่แท้จริงของตัวเองว่า “เรายังไม่พร้อมที่จะแต่งงานจริงๆ” ด้วยเหตุผลที่ยังคลุมเครือดังนี้ค่ะ
1. เรารักเค้าน้อยลง เพราะความสุขลดน้อยลง เนื่องจากเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น
2. เรามีภาระที่ต้องรับผิดชอบ เช่น บ้าน และรถ ซึ่งเรารับผิดชอบเองคนเดียว เพราะฝ่ายชายบอกว่าทุกอย่างคือชื่อเรา เป็นของเรา เราเลยต้องรับผิดชอบคนเดียว แต่รถเราฝ่ายชายใช้ขับไปทำงาน และรับผิดชอบเรื่องค่าน้ำมัน และค่าไฟฟ้าในบ้าน
3. ผู้ชายไม่มีภาวะของการเป็นผู้นำ เราเคยขอร้องให้เค้าค่อยๆปรับในเรื่องนี้ ไม่ต้องปรับทีเดียว แต่ให้ค่อยๆเริ่ม สุดท้าย ณ ปัจจุบัน เรายังต้องนำเค้าทุกเรื่อง
4. หากแต่งงานกันไป สิ่งที่เราต้องรับภาระเพิ่มคือ แม่สามี เพราะหากท่านเกษียณ ท่านจะต้องย้ายเข้ามาอยู่กับเรา  และปัจจุบัน ทุกๆวันหยุด แม่แฟนจะมาค้างที่บ้านกับเรา
5. หลายครั้งเวลาทะเลาะกัน เราต้องเป็นฝ่ายขอโทษ เนื่องจากฝ่ายชายบอกว่าเค้าไม่ผิด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราก็ผิด (เคยแอบคิดว่า เรามีข้อดีบ้างมั้ยเนี่ย??? 5555)
5. เราเคยโดนทำร้าย ถึงขั้นมีรอยฟกช้ำ ระดับความเจ็บ 6/10  2ครั้ง เราให้อภัย เพราะรักและคิดว่ามันต้องดีขึ้น เค้าต้องรู้สึกผิด และปรับตัวได้  เราให้อภัย แต่ไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้จริงๆ เรากลัวความเครียด และความกดดันที่แบกรับไว้หลายๆอย่าง มันจะกลายเป็นบ่อเกิดของความขัดแย้งในอนาคต

หลักๆ มีประมาณนี้ค่ะ ถ้าเราตัวคนเดียว เราคงเลิกไปนานแล้ว แต่ที่ไม่สามารถเลิกได้คือ
เราไม่กล้าบอกที่บ้าน เพราะกลัวแม่เสียใจ เนื่องจากเราเคยพลาดเรื่องแต่งงานมาแล้ว กับแฟนคนแรก
ตอนนั้นที่ไม่ได้แต่ง เพราะฝ่ายชายต้องรับเป็นพ่อของลูก ให้กับผู้หญิงอีกคน ครั้งนั้นแม่ก็เสียใจ เพราะแม่เตรียมการไว้ทุกอย่าง และแม่เคยบอกกับเราว่า ครั้งนี้อย่าทำให้แม่ขายหน้าชาวบ้านอีกนะ

เราเลยไม่รู้ว่า จะหาทางออกให้กับชีวิตอย่างไรดี ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ