สวัสดีค่ะ เราชื่อนัท อายุ17 แล้ว พี่สาวแต่งงาน ก็เลยย้ายมาอยู่ที่บ้านสามีของพี่ที่ต่างจังหวัด อยู่ไปก็ยิ่งอึดอัดใจ เพราะไม่ใช่บ้านของเรา นับวันยิ่งเหมือนคนใช้ในบ้าน พี่สาวของพี่เขยก็เหลือเกิ๊นนน ไม่เคยทำงานบ้านอะไรเลย ตอนที่เรากับพี่ยังไม่ย้ายมา งานบ้านทุกอย่างทำอาหารก็แม่ทำทุกอย่าง ขนม อาหารที่เรากับพี่สาวชื้อมาไว้ให้พ่อกับแม่ก็เอาไปกินตลอด ของใช้ของพี่เรา เงิน ที่ยืมไปก็ไม่ใช้คืน จะอาบน้ำให้ลูกทีไรไม่อาบที่บ้านตัวเอง มาอาบที่บ้านพี่เขย เข้าของอะไรก็กระแจกกระจายไม่เคยเก็บ เราต้องเป็นคนคอยทำความสอาด บางครั้งเราเพิ่งทำความสอาดเส็จก็เอาลูกมาอาบน้ำทาแป้งที่บ้านนี้สกปรกไปหมด ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขื้นอ่ะ ก็ต้องทำความสอาดอีกรอบ บ่อยครั้งชวนญาติๆมาทำพวกหมูกระทะ ไม่ก็พวก สุกี้ ก็ไม่ออกตังสักแอะ มักจะแบ่งแต่ของดีๆไปไว้ที่บ้านของตัวเอง และเรากับพี่สาวก็ต้องเป็นคนทำ พอกินเสร็จ ญาติๆก็ระรื่นกลับบ้านค่ะ เรากับพี่ ก็ต้องมาล้างจาน ทำความสอาดอีก ทำแทบทุกอย่าง ตอนนี้พี่สาวก็ท้องด้วยเราต้องทำอะไรอีกหลายๆอย่างๆคนเดียว  ตอนนี้เราเองเรียนอีกปี1ก็เรียนจบแล้ว ต้องไปเรียนต่อ มหาลัย แรกๆพี่เรากับป้าเราก็คุยๆกันว่าจะให้เราไปเรียนต่อหมอที่จีนจะช่วยคุยช่วยหาทุนให้  เราก็มีกำลังใจดีใจมากมีความหวัง ตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม เพราะเราก็เป็นคนอยากไปเรียนที่ใหม่ๆ หาสิ่งใหม่ๆ ค้นหาอะไรใหม่ แต่ตอนนี้พี่บอกว่าไม่อยากให้เราไป โดยบอกว่าไม่อยากอยู่ที่บ้านสามีคนเดียวเพราะตอนสามีไปทำงานที่ต่างจังหวัด ก็เหงาอะไรงี้ อยากให้เราอยู่ด้วย บอกให้เราเรียนมหาลัยใกล้บ้านก็ได้ กำลังใจว่าจะได้ไปเรียนที่อื่นหายหมดอ่ะ เสยใจจนไม่อยากเรียนต่อเลยค่ะ แต่ใจหนื่งเราก็ไม่อยากทิ้งพี่ไปเพราะไม่มีคนทำงานบ้านช่วยพี่แน่ๆ แต่อีกใจเราก็อยากไปเรียนต่อที่อื่น อยากใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่ ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ  ก็อยากมีสักครั้งในชีวิตบ้างที่จะได้ใช้ชีวิตเต็มที่ คนเราก็แก่ไปทุกวัน วัยรุ่นมันก็มีได้แค่ครั้งเดียว .เพราะชีวิตเราโคตรกดดันเลย มีชีวิตเป็นของตัวเองแต่เหมือนไม่ใช่ของตัวเอง จะทำอะไรก็ห้ามๆๆๆๆ จะไปเที่ยวหน่อยก็ไม่ได้พี่บอกเดี๋ยวจะเป็นขี้ปากชาวบ้าน เพราะนี่ไม่ใช่บ้านเราด้วย ไม่ให้คบเพื่อนผู้ชาย ไม่ให้ผู้ชายมาหาที่บ้าน(แต่ส่วนมากที่ รร เราก็มีเเต่เพื่อนผู้ชาย เพราะเข้ากันได้ดีคุยถูกคอ ดูจริงใจ ไม่นินทา ช่วยเหลือเราอีก )  เราจะตัดผมก็ไม่ได้ให้ไว้ผมยาว(เพื่ออะไร? ต้องทนลำบากไว้ผมยาวถึงหัวเข่า เพราะความชอบของคนทั้งตระกุล เราจะลำบากไหมที่ต้องไว้ผมยาว พวกเขาไม่เคยคิด ต้องอยู่ในกรอบตะหลอด บอกว่ากลัวเราใจแตก ถ้าเราจะใจแตก ก็คงแตกเพราะกดดันนี่แหละค่ะ จะทำอะไรๆๆๆๆๆๆๆก็ไม่ได้อ่ะ กดดันเรามากไปมั้ย? พวกเขาไม่เคยคิด  วัน1เราคงกระอักเลือดตายค่ะ ก็มีบางครั้งที่คิดว่าตายไปคงจะดี มันคงดีกว่านี้ ไม่ต้องมาคิดอะไรไม่ต้องรับรู้อะไร   (ก็เข้าใจค่ะ ว่าคนที่เป็นทุกข์กว่าเราก็มีอีกเยอะ ต้องอดทนต่อไป )  (เราไม่ค่อยชอบสามีพี่เท่าไหร่ เมื่อก่อนก็ชอบนะ  แต่ตอนนี้ไม่ค่ะ แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียด ญาติๆ ของพี่เขย  เราก็ไม่ชอบค่ะ แรกเราก็เฉยๆนะ แต่ตอนนี้ นับวันทำให้เราหมดความรู้สึกดีๆด้วย ) จะต้องทำยังไงดีค่ะ? เรื่องเรียนต่อที่อื่นควรจะตัดใจ  รึ ควรจะดิ้นรนหาทางไปเรียนต่อที่อื่นดี? (พิมพ์แค่นี้ก็น้ำตาไหลล่ะ #ละบายได้20%ล่ะ