ยืมแอคเค้าท์พี่ชายมาเห็นมันเข้าไว้ในโน๊ตบุ๊คเลยตั้งกระทู้เลยของตัวเองก็มีแต่ไม่ได้เข้ามานานแรมปีจนลืมเมล์ไปละจำได้แต่รหัส
ใครจะอ่านก็อ่าน จะเม้นก็เม้น จะเอาไปแชร์ไหนก็แล้วแต่ท่าน
ที่ตั้งกระทู้คือหาที่ระบาย ตั้งเพื่อเก็บไว้อ่านเองด้วยวันข้างหน้าโตขึ้นมากกว่านี้เผื่อได้กลับมาอ่านสตอรี่สั้นๆเรื่องหนึ่งในชีวิตของตัวเองชีวิตที่ผ่านมามีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ถ้อยคำ 18+ อารมณ์คนเฮิร์ทๆเบื่อๆอ่ะขอภัยในถ้อยคำหยาบคายล่วงหน้าค่ะ

เหตุผลที่ไม่อยากมีความรักอ่ะหรอ? กูเป็นคนนิสัยไม่เหมือนชาวบ้านกูเอาแต่ใจและต่อมไม่พอใจกูทำงานง่ายมากนิดหน่อยก็เกิดอาการแล้วอีห ่า กูมีไอดอลสามีนะเขาคนนั้นคือ "เอิร์ธ-ธวัช พรรัตนประเสริฐ" นี่คือไอดอลสามีกูในอนาคตคือวาดฝันไว้สวยงามอ่ะคือหวังสูงแล้วดูนิสัยกูสิ! พอเจอคนที่เข้ามาไม่เหมือนเอิร์ธกูก็สลัดทิ้งแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น จริงๆเรื่องนี้มันมีที่มานะ ท้าวความคร่าวๆ ล่าสุดมีแฟนคนนึงทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่สุดท้ายก็เลิกกันตอนคบกันก็จินตนาการอนาคตไว้ค่อนข้างโอเคแต่นิสัยกูแบบนี้อ่ะต่อให้รักเขาก็ทนนิสัยกูไม่ได้งี่เง่าเอาแต่ใจขี้วีนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟใจร้อน ผู้ชายมาเจอแบบนี้ก็เงิบแล้วใครจะทนได้แล้วกูชอบคนง้อเก่งๆอ่ะเพราะกูขี้งอนไม่รู้กูจะงอนอะไรนักหนา ชอบคนเอาใจ คนพูดรู้เรื่อง ไม่ขี้อวดแค่นี้ก็ได้ละ จะเป็นไงก็มาเหอะแค่รู้ใจกูก็พอละคือไม่ต้องบอกแต่ก็รู้อ่ะ เออหลังจากที่เลิกกับแฟนคนล่าสุดตอนนั้นเฮิร์ทมากเหมือนกันแต่เฮิร์ทอยู่ข้างในไม่แสดงอาการคล้ายๆเฮิร์ทเก็บกด หลังจากอาการดีขึ้นเข้าสู่กูคนเดิมคนปกติใช้เวลาสามสี่เดือนอยู่เหมือนกันหลังจากนั้นกูรู้สึกได้ว่านิสัยกูก็เปลี่ยนกูทำไรเองได้โดยไม่ต้องมีสักคนอยู่ข้างๆ เรียนต่อ เที่ยว ช็อป กิน กูทำคนเดียวกูไปคนเดียวกูไม่แคร์ใครนอกจากตัวเองกูยอมเห ี้ยเพื่อรักษาความรู้สึกตัวเองก็ว่าได้เพราะกูเอาแต่แคร์คนอื่นมาเยอะ ส่วนอีพวกโชว์พาวแต่ลาวออกน่ะหรอพวกนี้กูด่าหมดแหละไม่เข้าตาเลยว่ะใครแซวใครเต๊าะกูจ้องจนพวกมันอายได้ เหมือนกูแทบเกลียดผู้ชายเลยด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่เข้าขั้นเกลียดสุดท้ายกูก็กลับมาเที่ยว กินเหล้า สูบบุหรี่เหมือนเดิมคบเพื่อนผู้ชายมากขึ้น ปกติก็คบเพื่อนผู้ชายนะแต่อันนี้คบมากขึ้นกว่าเดิม มันทำให้กูอิสระกูมีความสุขมากกว่าก่อน กูหันมาติดเกมผู้ชายเกมผู้ชายกูเล่นเป็นหมดเลยยิงๆฆ่าๆอะไรแบบนี้กูชอบมากเล่นแล้วสะใจ จนกูรู้สึกตัวเองว่ากูหัวรุนแรงทำไรกูก็ไม่กลัวจะอะไรก็มาเหอะจากที่เมื่อก่อนกูไม่ใช่แบบนี้เลยเจี๊ยมเจี้ยมกระหนุงกระหนิงหยุงหยิงหงุงหงิงปัญญาอ่อนสาดๆ มันตรงข้ามกับตอนนี้มาก จนเวลาผ่านไปแฟนเก่าคนล่าสุดก็กลับมาทักแล้วก็กลับไปคุยกัน แต่! แต่กูคุยกันเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่งถ้อยคำวาจาคือ 18+บ้าง สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงบ้าง เออกูก็ไม่ได้กลับไปคบกันเฮ้ยกูทำได้อ่ะกูรู้สึกว่ากูเป็นคนละคนมากอ่ะ แล้วตอนนั้นกูก็มีพลอยเฌอมาลย์เป็นไอดอลอีกกูต้องทำตามพลอยให้ได้โดยที่ไม่เสียใจตอนที่พลอยถ่ายรูปหมู่บุคคลที่อยู่ในเฟรมคือแฟนเก่าสุดท้ายก็หวนกลับมาเป็นเพื่อนกันได้กูเคยคิดว่าสักวันถ้าเลิกกับใครไปกูต้องสตรองแบบพลอยให้ได้แล้ววันนี้กูก็ทำได้ แล้วกูเป็นพวกบ้ายอมากถ้าใครมาชมกูเก่ง กูทำไรคนเดียวได้ เก่งมากงั้นงี้มันเหมือนเป็นแรงกระตุ้นเป็นแรงผลักดันว่ากูทำมันได้กูต้องทำมันต่อไป ทุกวันนี้สตรองมากค่ะไม่ง้อเห ี้ยไรทั้งนั้น จนเวลาผ่านไปสักพักต่อมความรักเริ่มเกิด เกิดอาการหัวใจพองโตอีกครั้งได้มาเจอกับผู้ชายรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งกูเคยชอบเขาตั้งแต่สมัยเรียนเมื่อประมาณ4-5ปีที่แล้ว จู่ๆวันหนึ่งกูก็กระแตทักเฟสพี่แกไปจนได้คุยกันเข้าใจความรู้สึกคนที่ไม่เคยเข้าหาใครแล้วได้เข้าหาใครป่ะ? คือกูก็ทำตัวไม่ถูกอ่ะชอบมาก แอบจินตนาการอีกแล้ว ชอบ อยากคุย อยากคบ จนขนาดพูดกับตัวเองว่าอยากได้เขาเป็นผัวก็ต้องอดทนค่ะ แล้วอีกอย่างพี่แกอยู่ไกลมากกูอยู่สุดภาคนี้พี่แกอยู่เกือบสุดภาคนั้น คุยกันมาได้สองเดือนโดยที่กูเทใจไปเกือบ100 ที่ไม่เท100 เพราะยังไม่ได้คบถ้าคบเมื่อไหร่กูก็เท100 เมื่อนั้น *เออนิสัยที่อยากแก้อีกอย่างกูอยากเผื่อใจบ้างแต่กูก็ทำไม่ได้คบใครกูก็เทเต็ม100เกลียดตัวเองตรงนี้แล้วก็เจ็บทุกที **ชีวิตนี้มีแต่โดนจีบ มีแต่คนเข้าหาก่อน แต่ที่เคยคบมากูโดนเทตลอดแต่ละคนที่ครบ1ปี+ ต่อๆ แล้วพอมาเจอพี่คนนี้ก็ไปได้สวยนิสัยก็เหมือนจะเข้ากันได้ ทุกอย่างก็กำลังไปได้ดีแต่ก็เจอหลุมดำอีกละไม่รู้จะกลบหลุมหรือจะเดินข้ามหลุมแล้วเดินต่อไปดี ตั้งแต่ที่มีแฟนกูไม่เคยโทรหา ไม่เคยคอลเลย ไม่ใช่ไม่โทรนะโทรแหละคนเห ี้ยไรจะคบกันแบบกูไม่โทรหาเลย แต่พอตอนหัวค่ำตอนกลางคืนเป็นเวลาคุยโทรศัพท์ของกูใช่ป่ะฝ่ายนั้นก็จะเป็นคนโทรมาช่วงนี้ ช่วงกลางวันกูก็มีโทรไปบ้างอยู่ไหน ทำไร บลาๆ โทรไป 10 20 30 นาทีก็ว่าไปกูไม่ใช่คนบ้าคุยโทรศัพท์ทั้งวันอ่ะ เวลาคุยโทรศัพท์ของกูคือตอนหัวค่ำตอนกลางคืนอ่ะส่วนตอนกลางวันใครมีหน้าที่ทำไรก็ทำไปเรียนก็เรียนทำงานก็ทำงานโทรมาก็ได้คุยกันนาทีสองนาทีก็ได้ ไลน์ เมสเซนเจอร์มีก็พิมพ์ไปแต่มาเจอพี่คนนี้เหมือนกูเข้าหาก่อนแล้วคือกูเข้าหาก่อนกูก็ต้องบุกต้องเริ่มใช่ป่ะแล้วแบบมันไม่ชินอ่ะกูไม่ชอบทำอะไรแบบนี้เพราะกูไม่เคยเข้าหาใครก่อน เอออยากได้เค้าเป็นผัวก็ต้องทนค่ะ! แล้วแบบ...โอ้ยยย...อธิบายยาก แล้วอีกอย่างคือยังไม่ได้คบยังไม่ได้เป็นแฟนยังไม่ได้เจอมีแต่คุยโทรศัพท์ คอลไลน์ คอลเฟสไรงี้ มันก็ไม่มีสิทธิ์ไรมากใช่ปะ บางทีพี่แกก็อ่านไม่ตอบหายเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงบ้างแล้วค่อยตอบกูก็ไม่รู้เขาไปไหนจะไปโวยวายก็ไม่ใช่เรื่องอีก บางทีเค้าก็ออนแต่เค้าไม่ตอบกูแต่คือเค้าก็โตกว่าใช่ปะก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างอะไรบ้างซึ่งกูก็ยุ่งอะไรมากไม่ได้มันแลก้าวก่ายเกินไปเป็นกูกูก็ไม่ชอบแหละ บางการกระทำมันไม่เข้าหูเข้าตากูก็เบื่ออ่ะ จนต้องหยุดคิดว่ากูจะหยุดคุยดีป่ะวะ?นี่ยังไม่ทันคบอาการกูก็จะออกละไม่รู้เป็นไรหรือกูไม่พร้อมที่จะมีความรัก ตั้งแต่เลิกกับคนล่าสุดไปนิสัยกูก็เปลี่ยนมาก ห้าวไปซะทุกอย่าง ไม่แคร์ไรทั้งนั้นจนคนรอบข้างยังทักว่ากูสตรองเกินไปป่าว คือจะคุยก็คุยไม่คุยก็ไม่ต้องคุยถ้าคุยกูก็ให้ใจไม่คุยก็กองไว้ตรงนั้นเดี๋ยวความรู้สึกดีๆกูสร้างใหม่เดี๋ยวหัวใจดวงน้อยๆมันก็เกิดกับคนใหม่กูคิดงี้จริงๆนะเพราะกูไม่ได้ควักหัวใจจริงๆกูให้ไป แต่จริงๆนิสัยกูไม่ใช่ว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดนะไม่ใช่เอะอะโวยวาย โกรธก็บ้าโกรธสุดพลังไรงี้ก็ไม่ใช่แต่ก็อธิบายไม่ถูกอ่ะเบื่อๆเซ็งๆ สับสนจนต้องมานั่งระบายในไดอารี่เสร็จมาต่อในพันทิพใครจะด่าก็ด่ามาจะแสดงความคิดเห็นไรก็เชิญอย่างน้อยก็ไม่เหงาเท่าระบายในไดอารี่ อีไดอารี่มันโต้ตอบกูกลับไม่ได้ กูควรเอาไงกับความรักดีวะ? #สวยไปวันๆอิอิ ย้อเย่น