Unlocated Tokyo by Mamai
แค่อยากปล่อยใจไปกับ 2 เท้าเดินไปเรื่อยๆ กับไดอารี่ 1 เล่ม
เมื่อเราปล่อยบางสิ่งลง เราจะได้รับบางสิ่งที่ไม่เคยได้รับ

แนะนำตัวกับเพื่อนๆชาวพันทิปก่อนนะคะ


ชื่อ "ไหม" ค่ะ
สามารถติดตามและเป็นกำลังใจกันได้ที่ https://www.facebook.com/musicJPlover/


นอกจากนี้ไหมยังมีวิดีโอทริปรั่วๆในครั้งนี้มาฝากเพื่อนเช่นกันค่ะ
Unlocted Tokyo EP.1
https://www.youtube.com/watch?v=4Tk-OreJwVU

Unlocted Tokyo EP.2
UnloctedTokyoEP.3https://www.youtube.com/watch?v=1hLqEdxo5AY]https://www.youtube.com/watch?v=z4NogOIdLSY/url]

Unlocted Tokyo EP.3
[url]https://www.youtube.com/watch?v=1hLqEdxo5AY

Unlocted Tokyo Final
https://www.youtube.com/watch?v=TjdZFA3uCCI


ดี ไหม
เรากลับมาแล้ว...ว ฉันกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วและแน่นอนคราวนี้มันก็เป็นในแนวสไตล์เดิมที่ฉันเดินไปเรื่อยๆแบบไม่คิดอะไร มันรู้สึกเฟรชอย่างบอกไม่ถูกเลยย ฉันต้องขอโทษเธอจริงๆที่ฉันไม่ได้เล่าให้เธอฟังในทุกๆวัน ทุกๆที ที่ฉันก้าวไป เพราะว่ากลับมาก็เพลียร่างแล้ว และนี่แหละคือการเดินทางของฉันเอง
ฉันอยากจะตบหน้าตัวเองจังงง แต่เธอไม่ต้องมาช่วยฉันนะ ฉันยังงงๆกับตัวเองว่า นี่ฉันมาถึง “ญี่ปุ่น” แล้วจริงๆหรอ หรือมันเป็นเพราะว่ามันเป็น ครั้งที่ 2 มั้งมันก็เลยไม่ได้ตื่นเต้นเว่อวังมากเหมือนกับครั้งแรก แต่คราวนี้ค่อนข้างต่างออกไปนิดหนึ่งตรงที่ฉันมาทำงานให้กับที่ทำงานด้วย ฉันมาเป็นล่ามให้กับพี่ที่ทำงาน 5555 ที่หัวเราะเพราะฉันรู้ถึงสกิลภาษาญี่ปุ่นฉันที่มีอยู่อันสูงปิ๊ดดด หมู่หรือจ่าเดากันดู

“รถไฟญี่ปุ่น”
ตื่นเต้นน้อยลงแล้วเธอจ๋า ตอนแรกที่ฉันเจอเมื่อปีที่แล้ว ฉันคิดว่าโอ้แม่เจ้า BTS บ้านเราง่ายไปเลย และแน่นอน สกิลภาษาญี่ปุ่นหมวดหนึ่งที่ฉันพูดได้ดี คือ “ถามทาง” เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ฉันแยกกับพี่ๆที่แอร์พอร์ต เพื่อออกตามหาที่พัก มีความสับสนกับแผนที่เล็กน้อยถึงปานกลาง  ฉันมั่นใจว่าคุณแผนที่ไม่ได้มีปัญหากับฉันแต่ฉันนี่แหละกำลังมีปัญหากับนางง

ฉันนั่งรถไฟจากแอร์พอร์ตไปอาซากุสะ
ขณะที่ยืนอยู่ใต้เส้นเหลือง ฉันก็ไปฝึกภาษาหมวดที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี “รู้จักที่นี่ไหมคะ”
ผู้หญิงวัยราว 30 กว่าๆผมสั้น หน้าตาอบอุ่น เธอกลับหันมามองฉันด้วยแววตาอบอุ่น “ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักที่นี่เหมือนกันนะคะ” แป่ววววววว

แต่โชคดียังไม่ได้ตกใจนาน “แต่ฉันคิดว่าคุณน่าจะลงสถานีนี้ค่ะ” พร้อมยื่นมือถือที่เธอเสิชแผนที่ให้ฉันดู คุณพระนางงามมาโปรดตั้งแต่แอร์พอร์ต “ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ ขอบคุณนะคะ”

คนญี่ปุ่น นี่รู้จักแต่สีขาวดำหรือยังไง คนที่ทำงานใส่สูท แบกกระเป๋า นี่ต้องเป็นโรงงานที่ใหญ่มากเลย พนักงานใส่เหมือนกันหมดเลย แม้แต่ผู้หญิงส้นสูงในชุดขาวและดำ ฉันยิ้มๆมุมปาก ก็น่ารักไปอีกแบบ การเดินทาครั้งนี้ฉันจะได้เจออะไรที่ต่างไปอีกไหมนะ

สภาพคนเร่งรีบวิ่งเข้ารถไฟในชั่วโมงเร่งด่วน คนแรกดันคนแรกเข้าไป คนที่สองดันอีกคนเข้าไป คนที่ 3 ดันเข้าไปอีก อารมณ์เหมือนโอ่งผีปอป ปิ๊ดดดด ประตูปิดลงงงผ่างงง

ดีใจมาก

ที่นั่นเป็นเพียงแค่ภาพที่ฉันได้ดูแต่ในยูทูป เพราะฉันไม่ได้มาในเวลาเร่งด่วน ขอบคุณที่ฉันไม่ได้มาเป็นปลาอัดกระป๋องอยู่ญี่ปุ่น

มีความหลงทุกตรง หลงตรงอาซากุสะนี่แหละ จะย้อนอะไร ฉันต้องลงตรงไหน โผล่ตรงไหน นั่งรถไฟย้อนป้ายในญี่ปุ่น เหมือนกิจวัตรประจำวันที่ฉันทำที่ญี่ปุ่นเป็นประจำ

รู้อะไรไหม ฉันถามตัวเองในตอนนั้นว่า “เอาเลยมาเลย มาจะหลงกี่ป้ายเอาเลย ดูสิ วันนี้แกจะถึงที่พักยังไงไหม ฉันจะคอยดู”

สุดท้ายก็รอดมาได้เพราะป้ายที่ญี่ปุ่นมีมาตลอดทาง
ขอสนับสนุนผู้นำหลัก กรมทางหลวงและเจ้าท่าการรถไฟญี่ปุ่น ว่าไปปปนั่น