เรื่องมีอยูว่าไปอ่าน เจอสปอยโดยบังเอิญ ว่า นางเซียนน้อยต้องเลี้ยงลูกของพระเอกคนเดียว เศร้าจริงๆ จะแต่งให้เป็นสุขนิยมก็ไม่ได้

เศร้ากำลัง2 ทำให้คิดถึงหลี่ซี(ยุทธการล่าบัลลังก์) ที่มีคนรักแรกที่นอกด่าน บรรยายซะดี คนนี้นางเอกแน่นนอน ปรากฎ ไม่ได้แต่งงานกัน อาาาาาจิตตกไปหลายวัน สบถด่า คนเขียนไปเยอะเลย ปาหนังสือทิ้งเลย(หลายวันคนกลับมาอ่านจนจบ)

เศร้ากำลัง10 ทำให้นึกถึงอดีตที่ยากจะลืมเลือน เซียวเหล่งนึ่ง ฉาก"เมื่อครู่เจ้าถ่ายทอดน้ำวิสุทธิ์เข้ามาในตัวข้า" ตอนนั้นพอดูฉากนี้จบ หลายอารมณ์มาก โกรธเกลียด ชิงชัง  อาฆาต อยากซับ นักพรต นั้นให้เป็นหมื่นชิ้น ๆ จับมันทรมาน ตัด.... ของมันให้หมากิน เกลียดคนเขียนมา ฉากเซียวเหล่งนึ่ง นี้เศร้าไปหลายเดือน!! ปัจจุบันเมื่อนึกถึงก็ยังเศร้าอยู่ ยิ่งหลิ่วอี้เฟยเล่นด้วยยยยยย

ระบายออกมาหมดแล้วรู้สึกดีขี้นหน่อย ขอบคุณทุกท่านที่รับฟัง