ดูรอบแรกยอมรับว่ามีอคติ คือเป็นคนเกลียดเด็กอยู่แล้วพอมาเจอน้องพระเอกเลยรู้สึกรำคาญในความแบ๊วดูประดิดประดอยมาก คือจะอินโนเซ้นส์ไปใหนอินโนเซ้นส์จนวาระสุดท้ายที่ไปเก็บดินกิน พอน้องพระเอกตายค่อยรู้สึกโล่งอกนึกว่าจะเห็นพระเอกไปสู้ชีวิตคนเดียวที่ใหนได้ดันตายตามกันซะงั้น

ดูรอบที่สองลดอคติลงมาคือเลิกเกลียดเด็กละ หันมาโฟกัสที่เนื้อเรื่องแทน คราวนี้เกลียดพระเอกและสงสารน้องขึ้นมาเลย กะอิแค่โดนมนุษย์ป้าลำเอียงนิดหน่อยทำเป็นดราม่า ชั้นอยู่ไม่ได้และ ชั้นโดนเอาเปรียบ บลาๆๆ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีปัญญาจะเอาตัวรอดแท้ๆ สุดท้ายพามาน้องมาตาย ส่วนตัวเองก็ตายเหมือนหมาข้างถนน จริงๆถ้ามีความอดทนกว่านี้ก็ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ละ

บ่นยืดยาวแต่จริงๆแล้วเป็นหนังที่ดีนะครับ สะท้อนภาพความโหดร้ายของสงครามได้น่ากลัวและหดหู่มากเพียงแต่ตอนจบของตัวละครมันไม่ได้รู้สึกน่าเห็นใจเฉยๆ