ผมเรียนอยู่มหาลัยปี 2 วันพฤหัสและศุกร์ที่ผ่านมาผมมีโอกาศได้ไปนั่งเรียนเนียนๆกับรุ่นน้องในวันปรับพื้นฐานของมหาลัย
ถึงจะไม่เนียนเท่าไหร่โดนจับได้แต่มันโคตรมีความสุข เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกสนุกมีความสุขเป็นกันเองทำอะไรได้เต็มที่
น้องปี 1 เหล่านี้ทำให้ผมรักพวกเค้าในเวลาอันสั้นจนทำให้ผมคิดอยากดรอปเรียนเพื่อได้เรียนห้องเดียวกับพวกเค้า
แต่ผมคิดได้นะว่าเวลา 2 วัน มันสู้เวลา 2 เทอมที่ผ่านมาด้วยกันไม่ได้หรอก ห้องเรียนของผม ก็เป็นห้องหัวโจกของคณะห้องหนึ่งก็ว่าได้
วันๆเพื่อนก็เอาแต่สร้างปัญหา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องส่วนตัว หรือแม้กระทั่งเรื่องในห้องด้วยกันเอง
ซึ้งก็ไม่พ้นหน้าที่หัวหน้าห้องอย่างผมที่จะต้องคอยตามเช็คตามถู เป็นพวกคนแปลกหน้าที่แย่และบ้ามาก สารพัดอย่าง
ไม่เคยร่วมเสนอความคิดเห็น เอาแต่ใจ ชอบข่มเหง ใช้กำลัง ไม่ตั้งใจเรียน ส่งงานช้า ทำอะไรไม่เป็น คือ แม่ งง โคตรเหนื่อยอะ น่าเบื่อมาก
แต่รู้มั๊ย ?
มีวันนึงที่ผมทำหน้าเครียดโดยไม่รู้ตัว จนอาจารย์ทักขึ้นมา ผมก็ไม่รู้หรอกนะจำไม่ได้ว่าเครียดเรื่องไรถึงแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนอย่างงั้น
หลังจากอาจารย์สั่งงานและแบ่งหน้าที่กันในกลุ่ม เพื่อนที่อยู่ในแก็งค์เดียวกับผมเค้าก็ทักมาถาม
แก็งสาวๆปากแรงแซงโค้งที่วันๆเอาแต่แหกปากด่ากราดผม ก็ตะโกนใส่ผมว่า
"ไม่พอใจไรก็บอกเดะว่ะ เพื่อนคนอื่นเค้าไม่สบายใจ" ผมก็ยังคงตอบไปว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร จนพักเที่ยง
พวกหัวช้า ที่ไม่ค่อยคิดจะทำงาน สร้างปัญหาให้แต่ในห้อง ก็พูดกับผมว่า
"ไปกินข้าวกัน อย่าเครียดเดะ ดูไม่เป็นหัวหน้าคนเดิมเลย"
แต่ผมยังคงปฏิเสธและนั่งทำงานต่อจนหมดเวลาพักเที่ยง ผมลาอาจารย์กลับก่อนเพื่อความสบายใจ
ระหว่างทางเดินกลับไปที่รถ เพื่อนคนนึงที่เคยมีปัญหากับผมจนอาจารย์ต้องเรียกไปคุย เค้าก็ทักผม
"กลับละหรอ ซื้อขนมมาให้ ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั๊ย" พร้อมยื่นขนมปังเบเกอร์รี่ ที่ซื้อมาจากห้างใกล้มอมาให้
ผมกลับไปถึงบ้าน จะนอนพัก ก็มีแชทหนึ่งจากคนที่เป็นคู่ปรับของผม เด้งขึ้นมาว่า
"วันนี้ชั้นไม่ได้ไปเรียนวันเดียว ทำคะแนนใหญ่เลยนะ อย่าทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนนักสิ" ถึงมันจะไม่ใช่คำปลอบใจอะไร
แต่มันทำให้ผมคิดได้ว่า เพื่อนทุกคนที่อยู่ในการดูแลของผม เพื่อนบ้าๆบอๆที่พิมพ์หยาบกว่านี้ไม่ได้ ที่คอยสร้างปัญหาให้ตามแก้อยู่ทุกวันของผม
จริงๆแล้วพวกเค้าเป็นคนยังไง
สุดท้ายสิ่งที่ผมได้จากห้องนี้ ถึงมันจะไม่มีค่าอะไร ไม่ได้สนุกสนานผ่อนคายหรือมีความสุขมาก
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากห้องนี้ก็คือ "ความอบอุ่น"
ผมได้เล่าถึงสาเหตุเหล่านี้ให้รุ่นน้องฟังละบอกกับพวกเค้าไปว่า
"พี่ชอบการที่ได้อยู่กับพวกน้องนะ แต่พี่มีสิ่งที่ต้องดูแล ถ้าไอพวกบ้านั้นไม่มีพี่ พวกมันจะอยู่กันยังไง"
และก็ลาน้องๆที่อาจจะไม่มีโอกาศได้กลับไปคุยกันอีกเลย
เพื่อนร่วมห้องแย่ๆ ที่ต้องอยู่ดูแลกันต่อไป
ถึงจะไม่เนียนเท่าไหร่โดนจับได้แต่มันโคตรมีความสุข เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกสนุกมีความสุขเป็นกันเองทำอะไรได้เต็มที่
น้องปี 1 เหล่านี้ทำให้ผมรักพวกเค้าในเวลาอันสั้นจนทำให้ผมคิดอยากดรอปเรียนเพื่อได้เรียนห้องเดียวกับพวกเค้า
แต่ผมคิดได้นะว่าเวลา 2 วัน มันสู้เวลา 2 เทอมที่ผ่านมาด้วยกันไม่ได้หรอก ห้องเรียนของผม ก็เป็นห้องหัวโจกของคณะห้องหนึ่งก็ว่าได้
วันๆเพื่อนก็เอาแต่สร้างปัญหา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องส่วนตัว หรือแม้กระทั่งเรื่องในห้องด้วยกันเอง
ซึ้งก็ไม่พ้นหน้าที่หัวหน้าห้องอย่างผมที่จะต้องคอยตามเช็คตามถู เป็นพวกคนแปลกหน้าที่แย่และบ้ามาก สารพัดอย่าง
ไม่เคยร่วมเสนอความคิดเห็น เอาแต่ใจ ชอบข่มเหง ใช้กำลัง ไม่ตั้งใจเรียน ส่งงานช้า ทำอะไรไม่เป็น คือ แม่ งง โคตรเหนื่อยอะ น่าเบื่อมาก
แต่รู้มั๊ย ?
มีวันนึงที่ผมทำหน้าเครียดโดยไม่รู้ตัว จนอาจารย์ทักขึ้นมา ผมก็ไม่รู้หรอกนะจำไม่ได้ว่าเครียดเรื่องไรถึงแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนอย่างงั้น
หลังจากอาจารย์สั่งงานและแบ่งหน้าที่กันในกลุ่ม เพื่อนที่อยู่ในแก็งค์เดียวกับผมเค้าก็ทักมาถาม
แก็งสาวๆปากแรงแซงโค้งที่วันๆเอาแต่แหกปากด่ากราดผม ก็ตะโกนใส่ผมว่า
"ไม่พอใจไรก็บอกเดะว่ะ เพื่อนคนอื่นเค้าไม่สบายใจ" ผมก็ยังคงตอบไปว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร จนพักเที่ยง
พวกหัวช้า ที่ไม่ค่อยคิดจะทำงาน สร้างปัญหาให้แต่ในห้อง ก็พูดกับผมว่า
"ไปกินข้าวกัน อย่าเครียดเดะ ดูไม่เป็นหัวหน้าคนเดิมเลย"
แต่ผมยังคงปฏิเสธและนั่งทำงานต่อจนหมดเวลาพักเที่ยง ผมลาอาจารย์กลับก่อนเพื่อความสบายใจ
ระหว่างทางเดินกลับไปที่รถ เพื่อนคนนึงที่เคยมีปัญหากับผมจนอาจารย์ต้องเรียกไปคุย เค้าก็ทักผม
"กลับละหรอ ซื้อขนมมาให้ ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั๊ย" พร้อมยื่นขนมปังเบเกอร์รี่ ที่ซื้อมาจากห้างใกล้มอมาให้
ผมกลับไปถึงบ้าน จะนอนพัก ก็มีแชทหนึ่งจากคนที่เป็นคู่ปรับของผม เด้งขึ้นมาว่า
"วันนี้ชั้นไม่ได้ไปเรียนวันเดียว ทำคะแนนใหญ่เลยนะ อย่าทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนนักสิ" ถึงมันจะไม่ใช่คำปลอบใจอะไร
แต่มันทำให้ผมคิดได้ว่า เพื่อนทุกคนที่อยู่ในการดูแลของผม เพื่อนบ้าๆบอๆที่พิมพ์หยาบกว่านี้ไม่ได้ ที่คอยสร้างปัญหาให้ตามแก้อยู่ทุกวันของผม
จริงๆแล้วพวกเค้าเป็นคนยังไง
สุดท้ายสิ่งที่ผมได้จากห้องนี้ ถึงมันจะไม่มีค่าอะไร ไม่ได้สนุกสนานผ่อนคายหรือมีความสุขมาก
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากห้องนี้ก็คือ "ความอบอุ่น"
ผมได้เล่าถึงสาเหตุเหล่านี้ให้รุ่นน้องฟังละบอกกับพวกเค้าไปว่า
"พี่ชอบการที่ได้อยู่กับพวกน้องนะ แต่พี่มีสิ่งที่ต้องดูแล ถ้าไอพวกบ้านั้นไม่มีพี่ พวกมันจะอยู่กันยังไง"
และก็ลาน้องๆที่อาจจะไม่มีโอกาศได้กลับไปคุยกันอีกเลย