เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า คนที่เราคุยแชทด้วยทุกวัน เขาบอกว่า "นี่รู้ไหมว่าจีบอยู่"

จริงๆ ตอนนั้นเราก็รู้สึกดีนะ เราก็หวั่นไหว

แต่เราปฏิเสธเขาไป ไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ

แต่เราพูดเหมือนว่า อยากให้เขาคิดดีๆ ว่ามันเป็นความชอบจริงๆ หรือแค่เขาเหงา

ถ้าหากมีคนที่คุยกับเขาทุกวันแบบเรา เขาอาจจะชอบคนนั้นก็ได้

ตอนแรกเราคิดว่าถ้าบอกตรงๆ ไปเราก็คงโอเค ไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจ

เพราะเราคิดว่าเรายังไม่พร้อมมีแฟน คิดหลายเรื่องมาก

เราเคยชินกับการอยู่คนเดียว หรือไม่ก็กับครอบครัว กับเพื่อน

เราเคยมีแต่ไปแอบชอบคนอื่น ก็ชอบแบบเพ้อๆ ไม่ได้ถึงขนาดทักไป

เลยรู้สึกว่าเวลาคนที่เราชอบ ทักแชทมา หรือได้มีโอกาสคุยกัน มันจะดีมาก

แบบทำให้เรามีความสุขได้ทั้งวัน

สมมติว่าคำว่าฝันดีนะ จากคนที่เราแอบชอบกับคนที่เป็นแฟนกัน

เรารู้สึกว่าเราจะมีความสุขมากกว่าถ้าได้อ่านจากคนที่เราแอบชอบ เพราะมันจะดูเป็นคำธรรมดาไปเลยสำหรับในสถานะการเป็นแฟนกัน

อีกอย่าง ถ้าเรามีแฟนเราไม่กล้าบอกแม่ ถ้าเราได้คบกับเขาจริงๆ มันเหมือนว่าเรากำลังหลอกผู้ใหญ่อยู่ตลอด เราคงไม่โอเค

และอีกอย่าง เราคิดว่าถ้าเราคบกันเราไม่สามารถมีเวลาให้เขาได้ แบบไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าว

เราคิดว่าสุดท้ายก็คงเลิกกัน และท้ายสุดเราไม่อยากมองหน้ากันไม่ติด

เราเลยคิดไตร่ตรองว่าถ้ามีแฟนแล้วเราดูแลเขาได้ไม่ดี ก็ไม่ควรมีดีกว่า

ตอนนั้นเราอยากเลิกคุย เราไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเรา ก็เลยพูดตรงๆไปเลย

เราก็คิดนะว่าสุดท้ายเราอาจจะชินแล้ว กับการอยู่ในสถานะที่เป็นฝ่ายแอบชอบ ถ้ามีโมเม้นไหนที่มีความสุข เราก็จะฟินได้ไปหลายๆวัน 5555

แต่ถ้ามันเศร้าก็คือเราเจ็บเองคนเดียว มันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใครอ่ะ เราเลยอยากจะอยู่ในสถานะนี้มากกว่าการคบกัน

ซึ่งตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทักมาแล้ว เขาคงตัดใจแล้วแหละ

แต่ความรู้สึกเราตอนนี้มันไม่ใช่เลย ทำไมเราอยากคุยกับเขาอยู่ ทำไมเราเจ็บหน่วงๆในใจ ฟังเพลงเศร้าแล้วเราก็ยิ่งเศร้า

..........................................................................................................................................................

มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แล้วจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคะ