เป็นกระทู้แรกที่ผมเลือกที่จะระบายอะไรสักอย่างลงพันทิปเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเอง ที่ผมจั๋วหัวแบบนั้นผมไม่ได้มาสมเพชใครนะครับ แต่มาสมเพชตัวเองที่เคยด่าคน ดีๆ คนหนึ่งที่แม้จะไม่มีตัวตน จริงๆ แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่าคนที่เสียสละมันเป็นอย่างไร

ผมรู้สึก "อับอาย" ที่เคยด่าอาริมะและแช่งให้เขา ตายๆ ไปซะมันเหมือนกับเราแช่งคน ดีๆ คนหนึ่งให้ตายไปจากโลก แม้จะไม่ได้ดีที่สุดแต่ก็เป็นตัวตนที่มีสองด้าน ผมไม่เคยเศร้ากับการตายของตัวละครใดนอกเสียจากพระเอกและนางเอกไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม แต่เรื่องนี้เป็นเรื่อง "แรก" ที่ทำให้ผมรู้สึกหดหู่และไม่อยากที่จะให้ตัวละครตัวนี้ตายไป ทั้งความรู้สึกของพระเอกหรือแม้กระทั่งของตัวอาริมะเองก็ตาม ทุกอย่างมันแสดงออกมาได้อย่างมีมิติ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยยิ้มให้ใครกลับยิ้มออกมาเมื่อเจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เปรียบเสมือนกับลูกชาย เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยยิ้มออกมาอย่างมีความสุขกลับยิ้มออกมาอย่างจริงใจให้กับผู้ชายที่ตัวเองนับถือเป็นอาจารย์และพ่อ ถ้าให้มีกระทู้โหวตความสัมพันธุ์ระหว่างพ่อลูกผมจะไม่ลังเลที่จะกดคู่นี้เป็นคู่แรก

เรื่องนี้อาจารย์แกสามารถปูเรื่องความสัมพันธุ์ของตัวละครได้อย่างเฉียบขาด จริงๆ การกระจายบทก็ถือว่าดี สุดๆ ตัวละครไม่ใช้แล้วทิ้งแต่เลือกที่จะให้ตายอย่างมีเหตุผล ถึงแม้บางตัวอาจจะตายแบบ ง่อยๆ ไปบ้างก็ตาม อาริมะเป็นคนหนึ่งที่ทำให้คาเนกิเลือกที่จะยอมรับอดีตที่ผ่านมาดูได้จากการที่พื้นกระเบื้องลายหมากฮอตของคาเนกิเริ่มทลายลง มันเหมือนกับว่าคาเนกิยอมรับสิ่งที่ตนเป็นได้แล้ว จริงๆ และคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้นกลับไม่ใช่นางเอก แต่กลับเป็นเพื่อนและอาจารย์ ทุกตัวละครล้วนแล้วแตห่วงสิ่งที่เป็นครอบครัวเป็นอันดับแรก ไม่มีการอวยซึ่งกันและกัน ประมาณว่า "คาเนกินายนี้มันแข็งแกร่งจริงๆ" อะไรทำนองนี้

หรือว่าจะเป็นการถ่วงเวลาเพื่อให้พระเอกมาช่วย แต่ทุกคนเลือกที่จะปกป้องครอบครัวของตัวเองด้วยความสามารถของตน สุดท้ายผมไม่มีอะไรจะระบายแล้วครับ ผมไม่สามารถตั้งเป็นกระทู้สนทนาได้แต่ว่าขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันครับเชิญระบายกันได้เต็มที่ถือเป็นการสารภาพบาปล่ะกัน

ปล รู้สึกเขิน สุดๆ มาพิมพ์อะไรแบบนี้ ฮาๆ