สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาบางอย่างที่คาใจ ไม่กล้าคุยกับใครแล้วก็บอกใครไม่ได้เพราะอาย เราตาเหล่ตั้งแต่เกิดค่ะ คลอดออกมาตาชนกัน พออายุได้สองขวบแม่ก็พาไปผ่าตัดตาที่ศิริราช ช่วงนั้นหมอให้ปิดตาข้างขวา แล้วให้ใช้แค่ข้างซ้าย เวลาดูการ์ตูนอ่านหนังสือเราอ่านไม่ถนัด เราก็มักจะแอบเปิดแล้วใช้ตาข้างขวา กลายเป็นว่า พอโตมาเราก็ใช้ตาข้างขวาข้างเดียวในการอ่านหนังสือ หรือดูทีวี แต่ถ้าไม่ได้อ่านหรือโฟกัสอะไร เราจะใช้ตาข้างซ้ายมองปกติ ช่วงนั้นที่เราผ่าตัดใหม่ๆเรายังเด็กค่ะ ไม่ค่อยรู้เรื่อง แม่มักจะบอกว่าเราใช้ตาข้างเดียวตลอด พอไปโรงเรียนก็จะโดนล้อว่าตาเหล่ ตาเข ยอมรับค่ะว่าอายมาก อายจนไม่กล้ามองหน้าเพื่อนหรือคนอื่นๆเพราะสายตาเราไม่ปกติ มันกลายเป็นปมของเราไปแล้ว เวลาจะมองอะไร จนตอนนี้เราอายุจะยี่สิบแล้ว สายตาของเราแย่ลงเรื่อยๆเพราะไม่เคยใส่แว่นเลย สั้นข้างยาวข้าง เคยไปวัดมาเมื่อสองปีที่แล้ว ข้างขวาสั้น1300 สั้นจนมองไม่แทบไม่เห็น ส่วนข้างซ้ายสั้น700กว่าๆ แต่เอียงจำไม่ได้แล้วค่ะว่าเท่าไหร่ ตอนนี้เรากำลังขึ้นมหาลัยค่ะ ต้องเรียนครู ต้องพบเจอผู้คนอีกมาก แต่เราอายมากเวลาคนอื่นทักว่าเรามองใครทั้งๆที่คุยกับเค้าอยู่ มันทำให้เราสูญเสียความมั่นใจมากๆเลยค่ะ เคยคิดจะไปหาหมอแต่ฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยดี แม่กลัวว่าจะเสียค่าใช้จ่ายเยอะค่ะ อยากทราบว่าพอจะมีทางแก้ไขอะไรบ้างไหมคะ รบกวนผู้มีความรู้ด้วยนะคะ หรือถ้ามีอะไรแนะนำ หลังไมค์มาก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ