สวัสดีค่ะสมาชิกพันทิพย์ทุกท่าน🙏หลังจากอ่านกระทู้ในนี้มาหลายกระทู้มีทั้งฟินจิกหมอน😍 โศกเศร้าเคล้าน้ำตาดราม่าหนักหน่วง😭😭มาก็เยอะ. เราเป็นคนนึงที่เคยมีความสับสนในความรักและบางครั้งก็มาได้ความคิดดีๆจากสมาชิกที่มาตอบตามกระทู้ที่เราอ่าน จึงอยากมาเล่าประสบการณ์ของตัวเองบ้าง เผื่อมีเพื่อนๆท่านใดกำลังเจอสถานการณ์แบบเดียวกันจะได้มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ้าง
เรื่องนี้เกิดต่อเนื่องยาวนานมาเมื่อ15ปีก่อนและเกี่ยวเนื่องมามีผลจนปัจจุบัน
จขกท.แทนตัวเองว่ามิ้มเนอะ เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องจริงของมิ้มเอง เขียนไปรู้สึกชีวิตชั้นนิยายมากอะ ด้วยเวลาที่ผ่านมายาวนาน ก็มีหลงๆลืมๆบ้างเนอะ แต่เนื้อหาและใจความก็ประมาณนี้
เพราะจขกท.เป็นคนช่างจำค่ะ ไม่เป๊ะแต่ไม่ลืม เริ่มเลยเนอะ
ปล.ชื่อทุกคนที่จะเล่าต่อไปนี้อวตารมานะจ๊ะ
เกริ่นนิดนึง จขกท.เป็นเด็กตจว. ผิค่อนไปไปทางขาว สูง165 หนัก48 (ณ ตอนนั้นนะ)สัดส่วน ไม่ต้องเนอะ เดี๋ยวไม่จบ.😂😂😂หน้าตาธรรมดา มีดั้งนิด มีลักยิ้มหน่อยๆ แก้มบุ๋ม 2 ข้าง ไม่ได้โดดเด่นป๊อบปูล่าอะไรเมื่อเทียบกับสาวๆในรร. เรียนรร.หญิงล้วนมาตลอดค่ะ พอเข้ามัธยมปลายรร.เปิดเป็นสหศึกษาเป็นรุ่นแรก ก็มีเพื่อนร่วมห้องเป็นผช.อยู7คนแต่ไม่สนิท เป็นเด็กเรียนไม่สนใจใคร ไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทในกลุ่ม. มีแต่เพื่อนผู้หญิง. อยู่ห้องคิงเพื่อนๆก็จะคุยกันแต่เรื่องเรียน. ชีวิตมีแต่การเรียนกับการบ้าน เพื่อนก็พากันเรียนอย่างเดียวค่ะ ไม่เที่ยว มีลูกพี่ลูกน้องเป็นผู้ชายหมดนะแต่ก็ไม่เคยปรึกษาอะไรพี่หรอกค่ะเพราะไม่เคยมีใครมาจีบเลย😑😑😑😑
คนที่1 💂 ขาวตี๋ค่อนไปทางแม๊ว ล่ำสูง 180up
พอขึ้นม.5. มีงานเทศกาลในหมู่บ้านมีเพื่อนพี่ชายเป็นตำรวจมาเที่ยวบ้านหลังจากนั้นก็โทรมาหาที่บ้านบ่อยๆ และมาหาที่บ้านทุกเสาร์อาทิตย์ พาไปกินข้าว กินไอติมบ้าง. เราไม่ได้คิดอะไรเห็นเป็นเพื่อนพี่ แม่อนุญาตให้ไปก็ไป (พาน้องไปด้วย น้องชายเป็นไม้กันหมาที่ดี😁😁😁) นางก็หมาหยอกไก่เราตลอดแต่เราไม่ได้คิดอะไรคิดว่านางแหย่เล่น. เราก็คุยกับนางเหมือนคุยกับพี่เรา นางมีของขวัญให้ทุกเทศกาล. เราก็คิดว่าคนอื่นเค้าก็ได้ของขวัญกันเรารับไว้คงไม่เสียหายอะไร จนกระทั่งใกล้จบม.6 เราสอบได้โควต้าที่มหาวิทยาลัยรั้วสีม่วงพร้อมเพื่อนสนิทได้คณะที่เราชื่นชอบ เราอยากเรียนที่นี่อยากเรียนกับเพื่อน อยากเจอพี่ที่เราแอบปลื้ม (ก็เจอตอนมาสอบโควต้าแหละ นางเป็นพี่ชายเพื่อนเรา นางรักน้อง เทคแคร์เพื่อนน้องดี๊ดี พี่นี่ปลื้มเลย) โอ้วววชีวิตมหาลัยในฝัน ตอนนั้นภาพเรากับเพื่อนๆในชุดนักศึกษา ภาพเราซ้อนท้ายจักรยานพุชายที่เราแอบปลื้มเป็นคนแรก ปั่นในมอ.อากาศดีๆ หมอกจางๆ แค่คิดก็ฟิน มโนไปไกลมาก
แต่เรื่องยุ่งๆก็เกิดขึ้นค่ะ อิเพื่อนพี่เราเกิดรู้เรื่องที่เราสอบได้ ขณะที่ทุกคนดีใจแต่นางโวยวายค่ะ (ไม่รู้ว่านางไปได้สิทธิธิ์นั้นมาจากไหน) ตั้งชื่อนางก่อน ชื่อทีละกันเนาะ(นางแก่กว่าเรา9ปีค่ะ แทบจะเป็นพ่อตรูได้😂😂😂😂)
พี่ที: ไม่ต้องไปเรียนหรอก. มันไกล ไม่ต้องเรียนพี่ก็เลี้ยงได้ 😳😳😳 มิ้มเรียนจบแล้ว พี่ให้แม่มาขอนะเราแต่งงานกับพี่นะมิ้ม. แต่งแล้วมิ้มจะเรียนแถวๆนี้พี่ก็ไม่ว่า ไปเรียนไกลอย่างนั้นพี่กลัวว่ามิ้มจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น 😰😰😰 เอ่อ..เมิงพูดอาราย อิมิ้มช๊อคอยู่พักใหญ่. นางหันมาทางแม่เรา แม่ช่วยพูดกับมิ้มให้หน่อยนะครับ(ตายๆๆๆ นี่เมิงกำลังขอให้แม่ช่วยพูดกับลูกสาววัย18 ให้มีปั๋วโดยไม่ต้องเรียนหนังสือ. มันบ้ามันสติฟั่นเฟือน😡) แม่เราเป็นแม่สมัยใหม่ค่ะ ไม่ห้ามมีความรัก (เพราะเราจริงจังเรื่องเรียนมาก แม่ไว้ใจและเราสนิทกันมากมีอะไรเราก็บอกแม่หมด ซึ่งแม่เรารู้ดีว่าเราไม่คิดอะไรกับอิลุงนี่เลย สงสัยอะไรเรื่องขี้หมูขี้หมายังถามแม่อ่ะนะ😁😁😁
มิ้ม:พี่จะบ้าเหรอพี่ที มิ้มไม่เคยคิดกับพี่แบบนั้นเลยนะ. ไม่เคยคิดจะคบพี่เป็นแฟนเลยแล้วจะมาแต่งงานได้ยังไง. แล้วมิ้มอายุเท่านี้มิ้มก็ต้องเรียนหนังสือ ต้องมีอนาคตป่ะพี่???
พี่ที:แล้วที่ผ่านมา2ปีมันคืออะไร พี่ตามเฝ้า พี่ทุ่มเท. พี่รักมิ้มมาตลอด. 😳😳อะไรคือทุ่มเทอะไรคือความรัก มิ้มงงหนัก-หนักมาก
มิ้ม:เฮ้ยยพี่ มิ้มยังไม่รู้เลยว่ารักน่ะมันเป็นยังไง. มิ้มไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย. ที่ผ่านมามิ้มไม่เคยคิดกับพี่เป็นอย่างอื่น เพรามิ้มรู้มาตลอดแหละว่าพี่มีแฟนอยู่กินกันฉันท์ผัวเมียแล้วอะ. คิดว่าพี่คงเอ็นดูหนูเหมือนน้อง ถ้าพี่จะคิดกับมิ้มเกินกว่านี้พี่อย่ามายุ่งกับมิ้มอีกเลย
พี่ที : น้ำตาน้ำมูกไหล เงียบไปนาน....แล้วตะคอกมาอย่างดัง อย่ามาอ้างพี่รู้ว่ามิ้มอยากไปแรด อยากไปหาไอ้นั่นใช่มั้ย พี่รู้นะ....😳😳😳ไอ้คนไหนไองง??มารู้จากพี่ทีหลังว่านางตามไปดูเราตอนเราไปสอบค่ะ. โรคจิตมั้ยล่ะ😱😱😱
มิ้ม:พี่บ้าไปละ พูดไรของพี่เนี่ย.
พี่ที: ได้...มิ้มทำกับพี่แบบนี้ใช่มั้ย. จำไว้นะมิ้ม คนอย่างพี่ถ้าพี่ไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ นางจ้องหน้าตาแดงก่ำโกรธจนตัวสั่นหน้าสั่น น่ากลัวมากๆ. เดินออกจากบ้านไปนางก็ชี้มาที่เราตลอด เรานี่น้ำตาไหลเลย. ไม่ได้เสียใจนะแต่ไอกลัวค่า. อิแม่ช่วยลูกแน้ 😱😱😱😱
หลังจากนั้นนางก็โทรมาตลอด โทรมาด่ามาขู่เราสารพัด. หลังๆเราไม่รับ. ไม่คุย มาหาก็ให้แม่บอกว่าไปบ้านย่าที่ต่างจังหวัด นางขับรถมาเฝ้าหน้าบ้านเราทุกวัน ดึกๆดื่นๆก็ไม่ยอมกลับ และนางพกปืนตลอดเวลาจ้า. เราแม่และน้องอยู่อย่างหวาดระแวง ต้องรีบปิดไฟแต่หัวค่ำกลัวมันมาฆ่า...ดูละครเยอะอ่ะ มีความระแวงสูง😁😁😁
พอเรียนจบแม่เราก็ให้มาอยู่กับพ่อที่กรุงเทพเหมือนทุกปี ตอนนั้นเรายื่นคะแนนเอ็นฯไว้ที่มหาลัยที่กรุงเทพด้วย. แล้วเราก็ได้ทุนเรียนที่มหาวิทยาลัยนึง. ที่นี่เรียนฟรีมีเงินเดือนให้ ค่าน้ำค่าไฟไม่ต้องเสีย ยูนิฟอร์มอาภรภัณฑ์จัดให้พร้อม จบมาบรรจุรับราชการทันที เรียกว่ากินฟรีอยู่ฟรี มีตังค์ใช้. เราก็เลยตัดใจจากมหาวิทยาลัยในฝันมาเรียนที่นี่จะได้ช่วยพ่อแม่ลดภาระค่าใช้จ่าย. +ได้อยู่ใกล้พ่อ และที่สำคัญกลัวอิพี่ทีตามรังควานค่ะ
มาเรียนมหาลัยนี้มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนหลายอย่าง. ปรับตัวเยอะมากเพื่อนใหม่ๆที่ต้องกินนอนด้วยกันทำกินกรรมพร้อมกันตลอดเวลา. กฏระเบียบมากมาย. วินัยต้องเป๊ะ. จะกินจะยืนจะนั่งจะนอนจะอาบน้ำจะเข้าห้องน้าต้องมีข้อกำหนด เสื้อผ้าหน้าผมคือต้องถูกระเบียบ. ภาพที่มโนถึงมหาลัยในฝันก่อนหน้านี้ไม่มีที่นี่เลย มองไปทางไหนมีแต่ผู้หญิง แม้แต่หมาเฝ้าหอยังเป็นตัวเมีย😩😩😩แห้งเหี่ยวไร้ซึ่งอาหารตา เราก็เรียนแบบหงอยๆเหงาๆ. เรียนๆหลับๆสมองไม่ค่อยได้ใชสมองเท่าไหร่ เผลอแป๊บๆผ่านไป3เดือน
คนที่2 ทบ1. สูง175 ผิวคล้ำ ไหล่กว้างอกแน่นเอวคอด คิ้วหนาตาคม ขี้อ้อนตัวพ่อ. คารมดี ขี้เล่น สายยิ้ม สายหยอด สายอ่อย สายแบ๊ว (ครบ) ปล.ตัวหอมด้วย
โมนาเป็นรูมเมทเรานางน่ารักขี้อ้อนคุยเก่งมีความเป็นคาสโนวี่ นางมีแฟนที่คบกันตั้งแต่มัธยม.ก่อนที่แฟนนางจะมาเรียนที่เตรียมทหาร (ตอนนั้นปี2ละ=ม.6อะแหละ)
วันอาทิตย์ :ทุกคนกลับเข้ารร.มาแบบห่อเหี่ยว. ยกเว้นเราดีใจเพราะไม่ได้ออกหอไปไหน รูมเมทกลับมาเราก็ไม่เหงาผีไม่หลอก
โมนา : อ่ะมิ้ม. จม.มิ้มอะ. ยื่นกระดาษสีชมพูพับครึ่ง2รอบไม่มีซองใดๆ
มิ้ม:ของเราเหรอ ให้ผิดคนป่าว
โมนา: ไม่ผิดหรอก คนเขียนไม่ระบุคนรับ. มันบอกให้ใครก็ได้ในนี้ที่เป็นผู้หญิง😒😒😒
มิ้ม:......เปิดอ่านแบบงงๆ
ในจม.เขียนประมาณว่า. เราชื่อเกมส์ เป็นเพื่อนบีม. เห็นเพื่อนต่อแถวโทรหาแฟน. เราไม่มีอะ อยากมีอารมณ์ ต่อคิวโทรศัพท์โทรหาใครสักคนมั่ง. อยากรู้จะรู้สึกยังไง อีกอย่างช่วงนี้เบื่อๆอ่ะใกล้สอบละ เรียนๆหลับๆ ไม่รู้เทอมนี้เกรดจะเป็นไง. เธอล่ะปรับตัวได้ยัง. ยังไงมาทางนี้แล้วก็สู้ต่อไปนะจิบัน. ✌✌✌
อ่านแล้วเรารู้สึกว่าเรามีกำลังใจอ่ะเท้ออ มีคนเบื่อเหมือนเรา เรียนๆหลับๆเหมือนเราแต่
เครียดเรื่องเกรดเหมือนเราแฮะ. แสดงว่าเราไม่แปลกสินะ
(ตอนนั้นเราเหมือนเบื่อ ถดถอย. ไม่สนใจเรียนซึ่งเราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน). แต่เราไม่ได้ตอบจดหมายนางหรอกนะ จนมีฉบับที่ 2ตามมา(ห่างกันเป็นเดือนนู่น)
"วันนี้เราเห็นมิ้มละนะ. ใส่ชุดคุณป้าเดินอยู่หน้าหอ ตลกดีอะ. แล้วขาเป็นอะไร เจ็บขาเหรอ" วาดหน้ายิ้มมมาด้วยนะ.(นางนั่งรถมากับบีมเพื่อมาส่งโมนาที่หอ เลยเห็นจขกท.) เขียนมาแค่เนี๊ยะก็ยังอุตส่าห์เนาะ. แต่เหมือนว่านางเขียนรีบๆตอนอยู่ในรถนั่นแหละ เหมือนหากระดาษเหลือๆในกระเป๋าอ่ะ
อ่านละเกลียดค่ะ เกลียดมันตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลย มันว่าเราใส่ชุดคุณป้าซึ่งมันเป็นเรื่องจริงที่ปวดใจ จินตนาการภาพตามนะจ๊ะ ปี1 รัดผมตึงเป๊ะติดกิ๊บรอบหัวเพราะกลัวมีปอยผมหลุด ติดเน็ตผมอาจุมม่า (หน้าสดค่ะอย่าถามหาเครื่องสำอางค์) เสื้อขาวนักศึกษาไม่รัดรูป กระโปรงพลีท ยาวครึ่งน่อง คัชชูสูง2นิ้ว. แล้วขาอ่ะไม่ได้เจ็บจ่ะ. เด็กบ้านอกเนอะ. ไม่เคยใส่แบบนี้แถมก็มีความเรียบร้อยสูง +รองเท้ากัด ก็เดินแบบกระโดกกระเดกอ่ะ. 😔😔😔ดูไม่จืดเลยเหอะ
เราเลยตอบจดหมายไป (ผ่านโมนาตลอดนะ) ซึ่งก็คือวันศุกร์นางถึงจะได้อ่าน5555
"เราเองแหละที่ได้อ่านจม.เธอ. ชื่อมิ้มค่ะ. ขาไม่ได้เป็นไรหรอก พอดีเป็นคนเรียบร้อยน่ะเลยเดินเก๋กว่าคนอื่น. ก็คล้ายว่าจะปรับตัวกับความเบื่อได้ละ เรียนๆหลับๆเหมือนกัน. ยังไงก็ขอให้โชคเข้าข้างเกมส์ เดาข้อสอบถูกเยอะๆนะ.😛 "
จากนั้นก็เขียนมาเรื่อยๆค่ะ จำได้ไม่หมดอะ. ข้ามๆบ้างเนอะ. ตอนนั้นรู้สึกเหมือนได้เพื่อนค่ะไม่ได้คิดว่ากำลังจีบกันไรแบบนั้นเลย เราเองก็รู้สึกว่าเค้าอารมณ์เดียวกับเรานะ
จนมาปลายปีการศึกษา. โมนาคนสวยของเราได้รับเชิญจากชายหนุ่ม(ที่อยากจีบนาง )ไปเป็นคู่ควงในงานเลี้ยงฉลองกระบี่สั้น. (ไม่บอกชื่องานเดี๋ยวมีชมรมแม่บ้านทั้งหลายรู้พิกัด^^ ) นางก็แบบอยากรู้อยากเห็นเนาะเลยชวนเราไปด้วย โดยบอกว่าเพื่อนนางขาดคนควง
เราไปเปลี่ยนชุดสวยที่คอนโดแฟนนาง(แฟนนางกับผองเพื่อนเช่าคอนโดไว้มาอยู่เสาร์อาทิตย์. อยู่กัน5 คน)พวกเราฝากสัมภาระไว้นี่ก่อน แล้วไปร่วมงาน (ข้ามงานเลยเนาะไม่มีไรน่าตื่นเต้นประทับใจยกเว้นผู้ชายปี4ปี5หล่อๆที่มีเมียมาคุมหมดละ) เสร็จกลับมาประมาณ 2หรือ3ทุ่มนี่แหละค่ะ. กลับมาเอาของที่ฝากไว้. ก็เหลือบีมกับเกมส์สองคน ที่เหลือหล่อๆนั่นออกไปท่องราตรีหาสาวสวยหมดละ โมนาก็คุยกับบีมก่อนอะเนอะ. คงคิดถึงกัน. มิ้มหิวมากเพราะแทบไม่ได้กินไรในงาน. ผช.เยอะไม่กล้ากิน
มิ้ม :โมเราไปหาไรกินแถวนี้นะหิวมากอะแก ไส้จะขาดละ แกคุยกับแฟนไปก่อนเนาะไม่ต้องเกรงใจ โมพยักหน้าค่ะ
บีม :ไอ้เกม ไปส่งมิ้มดิ๊ อันตรายไปคนเดียวเนี่ย อุ้ยหล่อนิสัยดีสุภาพบุรุษไปอิ๊ก (ปลื้มนางเลยตอนนั้น. แต่นางมีเจ้าของละจ่ะ หมดสิทธิ์😝😝😝
อ๋อนี่เหรออิเกมส์ที่ว่าตรูเป็นคุณป้า😈😈😈
อิเกมส์:นั่งกดเม้าส์เล่นเกมอย่างเมามันประหนึ่งคนหูตึงไม่ได้ยินไรทั้งสิ้น
มิ้ม:เอ้ยไม่เป็นไรบีม. เราไปได้คนพลุกพล่านจะตายแถวนี้ถิ่นเรา เรามีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่ละ5555
เราเดินออกมาได้ยินเสียงบีมบ่น ไอ้เชรี่ยเกมส์นิ
#%}{#^^*++ด่าๆๆ เขาแหย่กันเล่นประสาเพื่อนค่ะ
ลงมายังไม่พ้นคอนโดนังเกมส์วิ่งตามหลังมา. คว้ามือไว้. หอบๆละบ่น. เดินเร็วจังวะ (มองหน้านางในใจนี่คิดเราสนิทกันขนาดนั้นมั้ย?? กุเพื่อนเล่นเมิงเหรอ)
แล้วนางถามค่ะว่าจะกินอะไร เราบอกอะไรก็ได้. นางเลี้ยวเข้าร้านเตี๋วเป็ดเลย(เจอร้านแรกไม่ต้องเดินไกลค่ะ....ดีออก😑😑😑)
นังเกมส์สั่งเสร็จสรรพ. เราก็เขี่ยๆดมๆพอเป็นพิธีแล้วแอ๊บว่าอิ่ม
เกมส์:อ่าวอิ่มแล้วเหรอ. ไม่เห็นกินเลยไหนบอกว่าหิว
มิ้ม:อืมอิ่มละ. เราไม่กินเป็ดน่ะเหม็น
เกมส์:เอ้าาาา แล้วก็ไม่บอก...ค่ะ เมิงจะให้กรุบอกเมิงตอนไหนคะ. เลี้ยวเข้าไปสั่งนี่ไม่ถามเรื่องสุขพงสุขภาพตรูซ๊ากคำ#%%^**#~>>อีกนิดเดียวจะด่ามันละ. นับ1-10อยู่หลายรอบ
มิ้ม:.......................
เกมส์: กินน้ำไปด้วย ปากก็ถาม. เธอชื่อไรนะ
มิ้ม:มิ้มค่ะ. อิเกมส์สำลักน้ำค่ะคุณผู้ชม. นางทำท่าตกใจ หน้าเหวอมาก. (ถามทีหลังนางบอกนางตกใจที่เราตัวใหญ่ขึ้นเยอะ. คือนางจำเราไม่ได้ เราอ้วนขึ้น10โลภายใน1ปีจ่ะ. มันเป็นโศกนาฏกรรม55555 ในเลข5นี้มีน้ำตาซ่อนอยู่
อิ่มแล้วกลับไปเอาของแล้วเราก็กลับบ้านเราโมนาก็กลับบ้านพี่นาง นังเกมส์ก็ถือของมาส่งเราขึ้นรถนะ แต่ไม่ได้นั่งรถไปส่งนะนางห่วงเล่นเกมส์😒
หัวใจว้าวุ่นกับคุณชายในเครื่องแบบ😍😘😝😁
เรื่องนี้เกิดต่อเนื่องยาวนานมาเมื่อ15ปีก่อนและเกี่ยวเนื่องมามีผลจนปัจจุบัน
จขกท.แทนตัวเองว่ามิ้มเนอะ เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องจริงของมิ้มเอง เขียนไปรู้สึกชีวิตชั้นนิยายมากอะ ด้วยเวลาที่ผ่านมายาวนาน ก็มีหลงๆลืมๆบ้างเนอะ แต่เนื้อหาและใจความก็ประมาณนี้
เพราะจขกท.เป็นคนช่างจำค่ะ ไม่เป๊ะแต่ไม่ลืม เริ่มเลยเนอะ
ปล.ชื่อทุกคนที่จะเล่าต่อไปนี้อวตารมานะจ๊ะ
เกริ่นนิดนึง จขกท.เป็นเด็กตจว. ผิค่อนไปไปทางขาว สูง165 หนัก48 (ณ ตอนนั้นนะ)สัดส่วน ไม่ต้องเนอะ เดี๋ยวไม่จบ.😂😂😂หน้าตาธรรมดา มีดั้งนิด มีลักยิ้มหน่อยๆ แก้มบุ๋ม 2 ข้าง ไม่ได้โดดเด่นป๊อบปูล่าอะไรเมื่อเทียบกับสาวๆในรร. เรียนรร.หญิงล้วนมาตลอดค่ะ พอเข้ามัธยมปลายรร.เปิดเป็นสหศึกษาเป็นรุ่นแรก ก็มีเพื่อนร่วมห้องเป็นผช.อยู7คนแต่ไม่สนิท เป็นเด็กเรียนไม่สนใจใคร ไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทในกลุ่ม. มีแต่เพื่อนผู้หญิง. อยู่ห้องคิงเพื่อนๆก็จะคุยกันแต่เรื่องเรียน. ชีวิตมีแต่การเรียนกับการบ้าน เพื่อนก็พากันเรียนอย่างเดียวค่ะ ไม่เที่ยว มีลูกพี่ลูกน้องเป็นผู้ชายหมดนะแต่ก็ไม่เคยปรึกษาอะไรพี่หรอกค่ะเพราะไม่เคยมีใครมาจีบเลย😑😑😑😑
คนที่1 💂 ขาวตี๋ค่อนไปทางแม๊ว ล่ำสูง 180up
พอขึ้นม.5. มีงานเทศกาลในหมู่บ้านมีเพื่อนพี่ชายเป็นตำรวจมาเที่ยวบ้านหลังจากนั้นก็โทรมาหาที่บ้านบ่อยๆ และมาหาที่บ้านทุกเสาร์อาทิตย์ พาไปกินข้าว กินไอติมบ้าง. เราไม่ได้คิดอะไรเห็นเป็นเพื่อนพี่ แม่อนุญาตให้ไปก็ไป (พาน้องไปด้วย น้องชายเป็นไม้กันหมาที่ดี😁😁😁) นางก็หมาหยอกไก่เราตลอดแต่เราไม่ได้คิดอะไรคิดว่านางแหย่เล่น. เราก็คุยกับนางเหมือนคุยกับพี่เรา นางมีของขวัญให้ทุกเทศกาล. เราก็คิดว่าคนอื่นเค้าก็ได้ของขวัญกันเรารับไว้คงไม่เสียหายอะไร จนกระทั่งใกล้จบม.6 เราสอบได้โควต้าที่มหาวิทยาลัยรั้วสีม่วงพร้อมเพื่อนสนิทได้คณะที่เราชื่นชอบ เราอยากเรียนที่นี่อยากเรียนกับเพื่อน อยากเจอพี่ที่เราแอบปลื้ม (ก็เจอตอนมาสอบโควต้าแหละ นางเป็นพี่ชายเพื่อนเรา นางรักน้อง เทคแคร์เพื่อนน้องดี๊ดี พี่นี่ปลื้มเลย) โอ้วววชีวิตมหาลัยในฝัน ตอนนั้นภาพเรากับเพื่อนๆในชุดนักศึกษา ภาพเราซ้อนท้ายจักรยานพุชายที่เราแอบปลื้มเป็นคนแรก ปั่นในมอ.อากาศดีๆ หมอกจางๆ แค่คิดก็ฟิน มโนไปไกลมาก
แต่เรื่องยุ่งๆก็เกิดขึ้นค่ะ อิเพื่อนพี่เราเกิดรู้เรื่องที่เราสอบได้ ขณะที่ทุกคนดีใจแต่นางโวยวายค่ะ (ไม่รู้ว่านางไปได้สิทธิธิ์นั้นมาจากไหน) ตั้งชื่อนางก่อน ชื่อทีละกันเนาะ(นางแก่กว่าเรา9ปีค่ะ แทบจะเป็นพ่อตรูได้😂😂😂😂)
พี่ที: ไม่ต้องไปเรียนหรอก. มันไกล ไม่ต้องเรียนพี่ก็เลี้ยงได้ 😳😳😳 มิ้มเรียนจบแล้ว พี่ให้แม่มาขอนะเราแต่งงานกับพี่นะมิ้ม. แต่งแล้วมิ้มจะเรียนแถวๆนี้พี่ก็ไม่ว่า ไปเรียนไกลอย่างนั้นพี่กลัวว่ามิ้มจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น 😰😰😰 เอ่อ..เมิงพูดอาราย อิมิ้มช๊อคอยู่พักใหญ่. นางหันมาทางแม่เรา แม่ช่วยพูดกับมิ้มให้หน่อยนะครับ(ตายๆๆๆ นี่เมิงกำลังขอให้แม่ช่วยพูดกับลูกสาววัย18 ให้มีปั๋วโดยไม่ต้องเรียนหนังสือ. มันบ้ามันสติฟั่นเฟือน😡) แม่เราเป็นแม่สมัยใหม่ค่ะ ไม่ห้ามมีความรัก (เพราะเราจริงจังเรื่องเรียนมาก แม่ไว้ใจและเราสนิทกันมากมีอะไรเราก็บอกแม่หมด ซึ่งแม่เรารู้ดีว่าเราไม่คิดอะไรกับอิลุงนี่เลย สงสัยอะไรเรื่องขี้หมูขี้หมายังถามแม่อ่ะนะ😁😁😁
มิ้ม:พี่จะบ้าเหรอพี่ที มิ้มไม่เคยคิดกับพี่แบบนั้นเลยนะ. ไม่เคยคิดจะคบพี่เป็นแฟนเลยแล้วจะมาแต่งงานได้ยังไง. แล้วมิ้มอายุเท่านี้มิ้มก็ต้องเรียนหนังสือ ต้องมีอนาคตป่ะพี่???
พี่ที:แล้วที่ผ่านมา2ปีมันคืออะไร พี่ตามเฝ้า พี่ทุ่มเท. พี่รักมิ้มมาตลอด. 😳😳อะไรคือทุ่มเทอะไรคือความรัก มิ้มงงหนัก-หนักมาก
มิ้ม:เฮ้ยยพี่ มิ้มยังไม่รู้เลยว่ารักน่ะมันเป็นยังไง. มิ้มไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย. ที่ผ่านมามิ้มไม่เคยคิดกับพี่เป็นอย่างอื่น เพรามิ้มรู้มาตลอดแหละว่าพี่มีแฟนอยู่กินกันฉันท์ผัวเมียแล้วอะ. คิดว่าพี่คงเอ็นดูหนูเหมือนน้อง ถ้าพี่จะคิดกับมิ้มเกินกว่านี้พี่อย่ามายุ่งกับมิ้มอีกเลย
พี่ที : น้ำตาน้ำมูกไหล เงียบไปนาน....แล้วตะคอกมาอย่างดัง อย่ามาอ้างพี่รู้ว่ามิ้มอยากไปแรด อยากไปหาไอ้นั่นใช่มั้ย พี่รู้นะ....😳😳😳ไอ้คนไหนไองง??มารู้จากพี่ทีหลังว่านางตามไปดูเราตอนเราไปสอบค่ะ. โรคจิตมั้ยล่ะ😱😱😱
มิ้ม:พี่บ้าไปละ พูดไรของพี่เนี่ย.
พี่ที: ได้...มิ้มทำกับพี่แบบนี้ใช่มั้ย. จำไว้นะมิ้ม คนอย่างพี่ถ้าพี่ไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ นางจ้องหน้าตาแดงก่ำโกรธจนตัวสั่นหน้าสั่น น่ากลัวมากๆ. เดินออกจากบ้านไปนางก็ชี้มาที่เราตลอด เรานี่น้ำตาไหลเลย. ไม่ได้เสียใจนะแต่ไอกลัวค่า. อิแม่ช่วยลูกแน้ 😱😱😱😱
หลังจากนั้นนางก็โทรมาตลอด โทรมาด่ามาขู่เราสารพัด. หลังๆเราไม่รับ. ไม่คุย มาหาก็ให้แม่บอกว่าไปบ้านย่าที่ต่างจังหวัด นางขับรถมาเฝ้าหน้าบ้านเราทุกวัน ดึกๆดื่นๆก็ไม่ยอมกลับ และนางพกปืนตลอดเวลาจ้า. เราแม่และน้องอยู่อย่างหวาดระแวง ต้องรีบปิดไฟแต่หัวค่ำกลัวมันมาฆ่า...ดูละครเยอะอ่ะ มีความระแวงสูง😁😁😁
พอเรียนจบแม่เราก็ให้มาอยู่กับพ่อที่กรุงเทพเหมือนทุกปี ตอนนั้นเรายื่นคะแนนเอ็นฯไว้ที่มหาลัยที่กรุงเทพด้วย. แล้วเราก็ได้ทุนเรียนที่มหาวิทยาลัยนึง. ที่นี่เรียนฟรีมีเงินเดือนให้ ค่าน้ำค่าไฟไม่ต้องเสีย ยูนิฟอร์มอาภรภัณฑ์จัดให้พร้อม จบมาบรรจุรับราชการทันที เรียกว่ากินฟรีอยู่ฟรี มีตังค์ใช้. เราก็เลยตัดใจจากมหาวิทยาลัยในฝันมาเรียนที่นี่จะได้ช่วยพ่อแม่ลดภาระค่าใช้จ่าย. +ได้อยู่ใกล้พ่อ และที่สำคัญกลัวอิพี่ทีตามรังควานค่ะ
มาเรียนมหาลัยนี้มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนหลายอย่าง. ปรับตัวเยอะมากเพื่อนใหม่ๆที่ต้องกินนอนด้วยกันทำกินกรรมพร้อมกันตลอดเวลา. กฏระเบียบมากมาย. วินัยต้องเป๊ะ. จะกินจะยืนจะนั่งจะนอนจะอาบน้ำจะเข้าห้องน้าต้องมีข้อกำหนด เสื้อผ้าหน้าผมคือต้องถูกระเบียบ. ภาพที่มโนถึงมหาลัยในฝันก่อนหน้านี้ไม่มีที่นี่เลย มองไปทางไหนมีแต่ผู้หญิง แม้แต่หมาเฝ้าหอยังเป็นตัวเมีย😩😩😩แห้งเหี่ยวไร้ซึ่งอาหารตา เราก็เรียนแบบหงอยๆเหงาๆ. เรียนๆหลับๆสมองไม่ค่อยได้ใชสมองเท่าไหร่ เผลอแป๊บๆผ่านไป3เดือน
คนที่2 ทบ1. สูง175 ผิวคล้ำ ไหล่กว้างอกแน่นเอวคอด คิ้วหนาตาคม ขี้อ้อนตัวพ่อ. คารมดี ขี้เล่น สายยิ้ม สายหยอด สายอ่อย สายแบ๊ว (ครบ) ปล.ตัวหอมด้วย
โมนาเป็นรูมเมทเรานางน่ารักขี้อ้อนคุยเก่งมีความเป็นคาสโนวี่ นางมีแฟนที่คบกันตั้งแต่มัธยม.ก่อนที่แฟนนางจะมาเรียนที่เตรียมทหาร (ตอนนั้นปี2ละ=ม.6อะแหละ)
วันอาทิตย์ :ทุกคนกลับเข้ารร.มาแบบห่อเหี่ยว. ยกเว้นเราดีใจเพราะไม่ได้ออกหอไปไหน รูมเมทกลับมาเราก็ไม่เหงาผีไม่หลอก
โมนา : อ่ะมิ้ม. จม.มิ้มอะ. ยื่นกระดาษสีชมพูพับครึ่ง2รอบไม่มีซองใดๆ
มิ้ม:ของเราเหรอ ให้ผิดคนป่าว
โมนา: ไม่ผิดหรอก คนเขียนไม่ระบุคนรับ. มันบอกให้ใครก็ได้ในนี้ที่เป็นผู้หญิง😒😒😒
มิ้ม:......เปิดอ่านแบบงงๆ
ในจม.เขียนประมาณว่า. เราชื่อเกมส์ เป็นเพื่อนบีม. เห็นเพื่อนต่อแถวโทรหาแฟน. เราไม่มีอะ อยากมีอารมณ์ ต่อคิวโทรศัพท์โทรหาใครสักคนมั่ง. อยากรู้จะรู้สึกยังไง อีกอย่างช่วงนี้เบื่อๆอ่ะใกล้สอบละ เรียนๆหลับๆ ไม่รู้เทอมนี้เกรดจะเป็นไง. เธอล่ะปรับตัวได้ยัง. ยังไงมาทางนี้แล้วก็สู้ต่อไปนะจิบัน. ✌✌✌
อ่านแล้วเรารู้สึกว่าเรามีกำลังใจอ่ะเท้ออ มีคนเบื่อเหมือนเรา เรียนๆหลับๆเหมือนเราแต่
(ตอนนั้นเราเหมือนเบื่อ ถดถอย. ไม่สนใจเรียนซึ่งเราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน). แต่เราไม่ได้ตอบจดหมายนางหรอกนะ จนมีฉบับที่ 2ตามมา(ห่างกันเป็นเดือนนู่น)
"วันนี้เราเห็นมิ้มละนะ. ใส่ชุดคุณป้าเดินอยู่หน้าหอ ตลกดีอะ. แล้วขาเป็นอะไร เจ็บขาเหรอ" วาดหน้ายิ้มมมาด้วยนะ.(นางนั่งรถมากับบีมเพื่อมาส่งโมนาที่หอ เลยเห็นจขกท.) เขียนมาแค่เนี๊ยะก็ยังอุตส่าห์เนาะ. แต่เหมือนว่านางเขียนรีบๆตอนอยู่ในรถนั่นแหละ เหมือนหากระดาษเหลือๆในกระเป๋าอ่ะ
อ่านละเกลียดค่ะ เกลียดมันตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลย มันว่าเราใส่ชุดคุณป้าซึ่งมันเป็นเรื่องจริงที่ปวดใจ จินตนาการภาพตามนะจ๊ะ ปี1 รัดผมตึงเป๊ะติดกิ๊บรอบหัวเพราะกลัวมีปอยผมหลุด ติดเน็ตผมอาจุมม่า (หน้าสดค่ะอย่าถามหาเครื่องสำอางค์) เสื้อขาวนักศึกษาไม่รัดรูป กระโปรงพลีท ยาวครึ่งน่อง คัชชูสูง2นิ้ว. แล้วขาอ่ะไม่ได้เจ็บจ่ะ. เด็กบ้านอกเนอะ. ไม่เคยใส่แบบนี้แถมก็มีความเรียบร้อยสูง +รองเท้ากัด ก็เดินแบบกระโดกกระเดกอ่ะ. 😔😔😔ดูไม่จืดเลยเหอะ
เราเลยตอบจดหมายไป (ผ่านโมนาตลอดนะ) ซึ่งก็คือวันศุกร์นางถึงจะได้อ่าน5555
"เราเองแหละที่ได้อ่านจม.เธอ. ชื่อมิ้มค่ะ. ขาไม่ได้เป็นไรหรอก พอดีเป็นคนเรียบร้อยน่ะเลยเดินเก๋กว่าคนอื่น. ก็คล้ายว่าจะปรับตัวกับความเบื่อได้ละ เรียนๆหลับๆเหมือนกัน. ยังไงก็ขอให้โชคเข้าข้างเกมส์ เดาข้อสอบถูกเยอะๆนะ.😛 "
จากนั้นก็เขียนมาเรื่อยๆค่ะ จำได้ไม่หมดอะ. ข้ามๆบ้างเนอะ. ตอนนั้นรู้สึกเหมือนได้เพื่อนค่ะไม่ได้คิดว่ากำลังจีบกันไรแบบนั้นเลย เราเองก็รู้สึกว่าเค้าอารมณ์เดียวกับเรานะ
จนมาปลายปีการศึกษา. โมนาคนสวยของเราได้รับเชิญจากชายหนุ่ม(ที่อยากจีบนาง )ไปเป็นคู่ควงในงานเลี้ยงฉลองกระบี่สั้น. (ไม่บอกชื่องานเดี๋ยวมีชมรมแม่บ้านทั้งหลายรู้พิกัด^^ ) นางก็แบบอยากรู้อยากเห็นเนาะเลยชวนเราไปด้วย โดยบอกว่าเพื่อนนางขาดคนควง
เราไปเปลี่ยนชุดสวยที่คอนโดแฟนนาง(แฟนนางกับผองเพื่อนเช่าคอนโดไว้มาอยู่เสาร์อาทิตย์. อยู่กัน5 คน)พวกเราฝากสัมภาระไว้นี่ก่อน แล้วไปร่วมงาน (ข้ามงานเลยเนาะไม่มีไรน่าตื่นเต้นประทับใจยกเว้นผู้ชายปี4ปี5หล่อๆที่มีเมียมาคุมหมดละ) เสร็จกลับมาประมาณ 2หรือ3ทุ่มนี่แหละค่ะ. กลับมาเอาของที่ฝากไว้. ก็เหลือบีมกับเกมส์สองคน ที่เหลือหล่อๆนั่นออกไปท่องราตรีหาสาวสวยหมดละ โมนาก็คุยกับบีมก่อนอะเนอะ. คงคิดถึงกัน. มิ้มหิวมากเพราะแทบไม่ได้กินไรในงาน. ผช.เยอะไม่กล้ากิน
มิ้ม :โมเราไปหาไรกินแถวนี้นะหิวมากอะแก ไส้จะขาดละ แกคุยกับแฟนไปก่อนเนาะไม่ต้องเกรงใจ โมพยักหน้าค่ะ
บีม :ไอ้เกม ไปส่งมิ้มดิ๊ อันตรายไปคนเดียวเนี่ย อุ้ยหล่อนิสัยดีสุภาพบุรุษไปอิ๊ก (ปลื้มนางเลยตอนนั้น. แต่นางมีเจ้าของละจ่ะ หมดสิทธิ์😝😝😝
อ๋อนี่เหรออิเกมส์ที่ว่าตรูเป็นคุณป้า😈😈😈
อิเกมส์:นั่งกดเม้าส์เล่นเกมอย่างเมามันประหนึ่งคนหูตึงไม่ได้ยินไรทั้งสิ้น
มิ้ม:เอ้ยไม่เป็นไรบีม. เราไปได้คนพลุกพล่านจะตายแถวนี้ถิ่นเรา เรามีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่ละ5555
เราเดินออกมาได้ยินเสียงบีมบ่น ไอ้เชรี่ยเกมส์นิ
ลงมายังไม่พ้นคอนโดนังเกมส์วิ่งตามหลังมา. คว้ามือไว้. หอบๆละบ่น. เดินเร็วจังวะ (มองหน้านางในใจนี่คิดเราสนิทกันขนาดนั้นมั้ย?? กุเพื่อนเล่นเมิงเหรอ)
แล้วนางถามค่ะว่าจะกินอะไร เราบอกอะไรก็ได้. นางเลี้ยวเข้าร้านเตี๋วเป็ดเลย(เจอร้านแรกไม่ต้องเดินไกลค่ะ....ดีออก😑😑😑)
นังเกมส์สั่งเสร็จสรรพ. เราก็เขี่ยๆดมๆพอเป็นพิธีแล้วแอ๊บว่าอิ่ม
เกมส์:อ่าวอิ่มแล้วเหรอ. ไม่เห็นกินเลยไหนบอกว่าหิว
มิ้ม:อืมอิ่มละ. เราไม่กินเป็ดน่ะเหม็น
เกมส์:เอ้าาาา แล้วก็ไม่บอก...ค่ะ เมิงจะให้กรุบอกเมิงตอนไหนคะ. เลี้ยวเข้าไปสั่งนี่ไม่ถามเรื่องสุขพงสุขภาพตรูซ๊ากคำ#%%^**#~>>อีกนิดเดียวจะด่ามันละ. นับ1-10อยู่หลายรอบ
มิ้ม:.......................
เกมส์: กินน้ำไปด้วย ปากก็ถาม. เธอชื่อไรนะ
มิ้ม:มิ้มค่ะ. อิเกมส์สำลักน้ำค่ะคุณผู้ชม. นางทำท่าตกใจ หน้าเหวอมาก. (ถามทีหลังนางบอกนางตกใจที่เราตัวใหญ่ขึ้นเยอะ. คือนางจำเราไม่ได้ เราอ้วนขึ้น10โลภายใน1ปีจ่ะ. มันเป็นโศกนาฏกรรม55555 ในเลข5นี้มีน้ำตาซ่อนอยู่
อิ่มแล้วกลับไปเอาของแล้วเราก็กลับบ้านเราโมนาก็กลับบ้านพี่นาง นังเกมส์ก็ถือของมาส่งเราขึ้นรถนะ แต่ไม่ได้นั่งรถไปส่งนะนางห่วงเล่นเกมส์😒