เราแอบชอบพี่เขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกตอนไปเยี่ยมค่าย พี่เขาดูดีดูเป็นผู้ใหญ่ ใครๆก็ชอบพี่เขา เราเลยตัดสินใจเข้าไปหาเฟสพี่เขาในกลุ่มค่าย แล้วก็เจอเราเริ่มทักพี่เขาไปเรื่อยๆ คุยกันแบบไร้สาระได้สักประมาณ 3 เดือน เราเลยบอกความในใจเราออกไปว่าชอบพี่เขามานานละ พี่เขาก็รับฟังนะแต่พี่เขาปฏิเสธเราพี่เขาบอกว่ายังไม่พร้อมที่จะมีใคร เราเลยคิดว่าเราควรที่จะพอได้แล้วทำไงพี่เค้าก็ไม่รักเราอยู่ดี เลยตัดสินใจไปออกค่ายกับเพื่อนๆพอดีช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดีจึงตัดสินใจไปเพื่อไม่อยากคิดมากเผื่อจะลืมพี่เขาได้  แต่พี่เขากลับไปค่ายด้วยซึ่งเราไม่รู้มาก่อน เราแบบทำอะไรไม่ถูกคิดอยู่อย่างเดียวคือต้องพยายามหลบหน้าพี่เขาให้มากที่สุดไม่อยากจะเจอไม่อยากเห็นหน้า (ก็คิดถึงพี่เขาอยู่นะ) แต่มันก็ดันมีเหตุให้ต้องเจอหน้าพี่เขาแบบจะๆ แล้วพี่เขาก็เรียกเราเข้าไปหาถามสารทุกข์สุขดิบกันแบบธรรมดา แล้วพี่เขาก็ชวนไปเดินเล่นกับพี่เขาซึ่งเราก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรก็ไปกับพี่เขา คุยกันอยู่ดีๆพี่เขาก็พูดขึ้นว่า พี่ คิ ด ถึ ง เ ร า อ ยู่ นะ  มันเป็นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกดีมาก อยากให้โลกหยุดหมุน ณ ตรงนั้นเลย หลังจากที่กลับจากค่ายก็รวบรวมความกล้าไปขอพี่เขาเป็นแฟน แต่ก็ต้องออกหักกลับมาอีกครั้งความรู้สึกเหมือนอกหักทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย หรือพี่แกมีคนในใจรึป่าวก็ไม่รู้ เราเลยถามพี่เขาไปตรงๆว่าพอที่จะมีโอกาสเป็นแฟนกันได้ไหม พี่แกก็ตอบว่า - มี - แต่ไอ้คำว่า มี เรากลับไม่แน่ใจในคำพูดของพี่เขา (ลืมบอกว่าพี่เขายังไม่มีแฟน) ตอนนี้เราเริ่มถอยออกมาแล้ว รู้สึกว่าเราคิดเองเออเองทั้งหมด รู้สึกพี่เขาไม่ได้สนใจเราด้วยซ้ำ  -ท้อว่ะ  เราควรถอยออกมา? หรือว่าสู้ต่อเป็นไงเป็นกัน? เราเริ่มเหนื่อยแล้วอ่ะ  เพราะมันไม่มีความชัดเจนอะไรให้เห็นเลย #แนะนำที