เราต้องบอกก่อนนะว่าเราแค่อยากหาที่ระบายความในใจที่ไม่รู้จะบอกใครแค่นั้นเอง!!!
จะเริ่มยังไงดีละ....นั้นเราขอย้อนไปเมื่อ8ปีก่อนเราคบกับแฟนคนนึงคะ(ตั้งชื่อว่าแบงค์นะ) ตอนนั้นเราอายุ18ปี แบงค์อ่อนกว่าเราปีกว่าๆคะ ความรักก็เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป จีบกันใหม่ๆก็คุยกันทุกวัน(ตอนนั้นให้PCT)เป็นชม.ๆ กินๆเที่ยวๆ อยากทำไรทำ เราเรียนเทคนิคโรงเรียนเรากะแบงค์เป็นอริกัน ตีกันบ่อย โดนรุ่นพี่แซวบ้างหละ ทะเลาะกันเรื่องรร.บ่อยครั้ง แบงค์เป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ จะเอาอะไรต้องเอาให้ได้ แต่ชอบแสดงออกเรื่องความรัก ให้ความสำคัญกับคนรักมากๆ แต่ถ้าเมื่อไรที่เราทำอะไรไม่ถูกใจเขาขึ้นมาก็โดนมือโดนตีนมั่งหละ ชอบลงไม้ลงมือ แต่เราก็สันดานเสียนะคือชอบคุยกับคนอื่น(สมควรโดนปะ) แอบคุยกับคนโน้นคนนั้นไปเลื่อย พอจับได้ก็ตีกัน ด่ากัน พอแบงค์ลงไม้ลงมือ เราก็จะขอเลิกกับเขาตลอด และแบงค์ก็ต้องมาง้อ ถ้าง้อไม่ได้ผล วิธีต่อมาก็คือ "ขู่"  ขู่ฆ่านั้นแหละ...มีคำพูดที่ติดหูเทำให้ราไม่กล้าเลิก  "ลูกปืน ลูกไม่กี่บาท"  แค่นั้นใจก็หวั่นแล้ว เคยทะเลาะกันและแบงค์ขับรถมอไซมาที่บ้านและลากเราขึ้นรถ(จับเรานั่งหน้า)และขับเร็วๆและพูดว่าจะขับไปให้รถชนตาย จะได้ตายไปพร้อมๆกันไง เราถึงกับร้องไห้ยกมือไหว้และบอกว่าจะไม่เลิก ถ้าโกรธกันและไม่ยอมไปหาตามที่บอกก็เตรียมตัวโดนซ่ะ ถ้าไปก็จะใช้ให้เราทำงานบ้านแหละ ซักผ้า(ซักมือนะจ๊ะ) กวาดบ้าน-ถูบ้าน ล้างจาน ทำกับข้าว ระหว่างนั้นมันก็จะ.......เล่นเกมส์ ติดเกมมาก ถ้าเราทำงานบ้านเสร็จมันก็จะมากินข้าว และก็มีอะไรกัน(ตามท้องเรื่อง)18++พอเย็นเราก็ต้องไปส่งมันที่ป้ายและถึงจะกลับบ้านได้ มันก็ไปเรียน เราก็ยังสามารถมีคนอื่นไปได้เลื่อยๆ มีก็แชทคุย โทรคุย เป็นแบบนี้ตลอดๆ.......ผ่านไป3ปีเต็ม  
               มีเหตุการครั้งนึงที่ทำให้เราไม่ลืมได้  แม่เราให้เราขับรถไปบ้านหมอดูและเค้าทายทักเรามาเรื่องนึงว่า 'ไอ้คนที่เองคบอยู่มันไม่ได้มีเองคนเดียว" เรากลับบ้านมาคิดๆๆๆๆๆๆคิดยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ แบงค์มันก็ปกติดีตอนนั้นมีความเชื่อ50:50 ไม่ปักใจเชื่อคะ ตอน4ทุ่มแบงค์บอกทำงานเหนื่อขอนอนก่อน เราก็ไม่ได้ว่าไร พอเช้ามาเราต้องไปส่งมันที่ทำงาน ก็ไปรับมันที่บ้านก่อน ตอนนั้นไปถึงมันอาบน้ำอยุ่เราเลยเอาโทรสัพมันมาดู 4ทุ่มโทรหาเราหลังจากวางสายเรามันก็โทรหาเบอร์ๆนึงและตี2ก็ยังโทรไปอีก (เรื่องนี้ชนีจำแม่น5555+) มันพิมพ์ขื่อว่า "May" พอดูรูปในBB มีรุปผู้หญิงคนนึง สวยคม น่าตาดี มีรูปถ่ายเล่น รูปเดี่ยว รูปคู่ก็มีนะและใส่คำว่า ข้ารักเอง นี้จุกพูดไม่ออกเลยครั้งแรก เราเลยจดเบอร์มา และระหว่างทางเราก็ถามมันว่า
      เรา :  แบงค์รักฝ้ายใหม?
   แบงค์ :  รักสิไอ้อ้วน  
      เรา  :  ไม่มีคนอื่นนะ
   แบงค์ :  อืมไม่มี....เป็นอะไรรึป่าว
      เรา  :  ป่าว
พอถึงที่ทำงานมันก็ให้เรานั่งรถกลับบ้านเอง มันจะใช้รถ เราบอกว่าแม่เราก็จะใช้รถ มันไม่สนมันเอาไปจนได้ เราก็เลยโทรหาเพื่อนให้มารับ พอกลับถึงบ้านเราก็โทรไปหาเบอร์ๆนั้นเลยคะ คุณพระ!! ผู้หญิงรับสาย ใจนี้กลัวๆกล้าๆ ทำไรไม่ถูกกลัวไปหมด
   เรา : นั้นใครอะ
   ผญ : และจะโทรหาใครละ
    เรา : รู้จักแบงค์ใหม?
   ผญ : แบงค์ใหน
    เรา : แบงค์ที่เรียนรร....อ่ะ
   ผญ : อ่อแบงค์อะนะ...รู้จัก
   เรา  : และเป็นไรกะแบงค์หรอ
   ผญ  : ไปถามแบงค์เอาเองสิ
    เรา  : คุยกันไม่รู้หรอว่าเป็นอะไร
   ผญ  : ก็ไม่รู้ไปถามแบงค์เอา...และเป็นไรกะแบงค์หรอ
    เรา  : เป็นเมียมันไง...ละรู้จักแบงค์นานยัง
   ผญ  : อ่อ...รู้จักมาเป็นปีละ แล้วไงอยากรู้ก็โทรหามันเองสิ จะมาถามนี่ทำไม   *วางสายใส่*
ความโมโหระดับ10+ ไอ้แบงค์ตาย กดโทรหามัน
  แบงค์ : ฮาโหล
     เรา : คุยกะใคร
  แบงค์ : ไรคุยกับใคร ไม่ได้คุย
      เรา : (เริ่มมีน้ำตา)มีคนอื่นใช่ใหม?
   แบงค์ : ฝ้าย....แบงค์ขอโทษ
       เรา : เมิงเลิกกะกุไปซ่ะ  *วางสายใส่มัน*
น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะมี เสียใจ ร้องไห้ และจะอาบน้ำไปบ้านเพื่อนเพราะรู้ว่าคนอย่างมันต้องมาตามที่บ้านแน่ ใช้เวลาตั้งแต่วางสายไป10นาทีได้ เปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอมันอยู่หน้าห้องน้ำ เข้ามากอด ขอโทษ ลั้งเราไว้ เราจะเลิกอย่างเดีวคะ ไม่ยอม
   แบงค์ : ฝ้ายแบงค์ขอโทษ
       เรา : กุจะเลิก
    แบงค์ : ไม่เอาไม่เลิก ไม่เลิกนะ (ทำเหมือนเด็ก)
       เรา  :  ไม่ ดูทำกะกุดิ มีรูปมัน ไปหามัน เมิงรักมันก็เลิกกะกุไป
    แบงค์ : ไม่เอา ไม่เลิกๆๆๆนะะะะะ ทีฝ้ายทำกับแบงค์อ่ะ
      เรา   :  (โกรธจัด) เออเอาคืนกูใช่ป่ะ สะใจใหมละ กุจะเลิก
     แบงค์ : ไม่เลิกๆนะ ขอโทษ
แล้วเรื่องก็จบลงบนเตียง18++.....(เข้าใจละว่าทำไมทะเลาะกันแล้วเค้าบอกว่าลูกจะดก) เชื่อเลยยจริงๆ เราก็กลับมารักกันอยู่ไม่กี่วัน มันก็กลับไปหาผญคนนั้นอีก เช้าถึงเย็นถึงไปแต่เช้าไปช่วยบ้านเค้าทำงาน ไปเฝ้าผญทำงาน ที่ไปนี้คือนั่งรถเมย์ไปนะ(มานะใหมละพ่อ) ไปบอกเค้าว่าเราเลิกกันแล้ว....ขอคบผญคนนั้นต่อ ไปบอกว่าไม่มีอะไร แฟนเก่า (รุ้เพราะตอนหลังผญบอก) และกลับมาบอกเราว่าเลิกกะเค้า ขอเวลาเคลีย มีวันนึงให้กุไปส่งที่ป้ายรถเมย์เพื่อไปหาผญ.คนนี้และขากลับก็ให้กูไปรับที่ป้ายอีก....ตอนนั้นยอมไปรับไปส่ง เพราะเชื่อว่ามันต้องเลิกกันจริงๆ เวลาก็ผ่านไปหลายวัน มันเริ่มไม่ใช่ละ อาการมันจะเลิกกะเราซะมากกว่า ก็เลยโทรไปคุยกับผญเองเลย ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง สรุปจับใจความได้ว่า มันก็โกหกเราทั้งสองคน เราสองคนเลยรวมตัวกันให้ผญคนนั้นนัดมันบอกให้ไปส่งบ้าน (บ้านอีแบงค์อยู่ปากน้ำ บ้านผญ.อยู่คลองเตย ตอนนั้นผญคนนี้มางานศพที่วัดแถวปากน้ำ) มันก็ออกมาน่ะรอที่ป้ายรถเมย์และเราก็ขับมอไซไปส่งผญ.ป้ายที่แบงค์รออยู่ เราถอดหมวกกันน๊อคออกมามันเห็นว่าเป็นเรา มันเอาหมวกกันน๊อคที่เราถือนั้นแหละ ฟาดมาที่หัวเราอย่างแรง!!! มึนไปเลย (เป็นหมวกรถมอไซร์วิบากอ่ะ แข็งโครตๆ) คนที่ป้ายก็มองมาที่เรา  เรานี้ทำไรไม่ถูกผญ.คนนั้นเค้าก็ห้ามแบงค์ไว้ แบงค์มันจะเข้ามาต่อยเราอีก ผญ.และบอกให้เรากลับไปก่อน เราก้มเก็บหมวกด้วยความแค้นสุดๆช้ำสุดๆ....เริ่มมีน้ำตา ความรู้สึกที่หัวนี้ไม่รู้สึกอะไร แต่ที่ใจนี้เจ็บปวดมากไม่คิดว่าคนที่เคยรักจะทำกันได้ ตอนที่เรากำลังจะขี่รถกลับ แบงค์มันชี้หน้าเราและตะโกนว่า "อย่าให้กูเห็นหน้าอีกน่ะ" เราก็ขับรถออกมาจากตรงนั้น น้ำตาก็ไหลไม่หยุด หมดสิ้น หมดทุกอย่าง ไม่เคยคิดว่าเค้าจะทำเราได้....ไม่รู้จะไปใหน ตอนนั้นไปจอดอยุ่หน้าบ้านเพื่อน ปรับทุกข์กับเพื่อนไป ใจตอนนั้น โกรธ เกียจ แค้น เจ็บ ทุกๆความรู้สึก พอตอนเช้าตื่นมาน้ำตามันก็เหมือนจะรู้หน้าที่ของมัน อาจจะเป็นเพราะใจมันสั่งให้น่ำตาออกมาเองก็ได้นะ
เราโทรหาแบงค์
       เรา  : ฮาโหลแบงค์
    แบงค์  :  ว่า
         เรา : เรากลับมาคบเหมือนเดิมได้ใหม
     แบงค์  :  ไม่ได้...นี้คบกะเมย์ไปแล้ว(สมมุติว่าผญคนนั้นชื่อ เมย๋)
         เรา : เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ
     แบงค์  : ไม่ได้
          เรา : นั้นฝ้ายขอเป็นที่สองได้ใหม อย่าทิ้งกันไปแบบนี้ นี่ทำใจไม่ได้ ฝ้ายจะไม่ยุ่งวุ่นวาย จะอยุ่เงียบๆ แบงค์อยากให้ไปหาฝ้ายก็จะไป
                  อยากให้ทำอะไรก็จะทำให้ ขออย่างเดียว แบงค์อย่าทิ้งฝ้ายไปก็พอ
     แบงค์  :  (มันตอบไรกลับมาไม่รู้จำไม่ได้ จำได้ว่ามันให้เราเป็นคนที่2สำหรับมันและมันก็จะรีบวางสายไปคุยกะเมย์)
เราก็รอเค้าคุยเสร็จ เราถึงจะโทรหาแบงค์ จะให้ไปรับ-จะให้ไปส่งที่ใหนก็ไปยอม ขอแค่ระหว่างแบงค์นั่งรถกลับโทรหาเราหน่อยแค่นั้นมันก็ทำให้เราสดชื่น ดีใจ รู้สึกดีแล้ว พอผ่านไปไม่กี่วัน ประมาณ7วันได้ เราทนไม่ใหวขอเดินออกมาเองเงียบๆ ไม่ยุ่งไม่วุ่นวาย ถามว่าทำใจได้แล้วหรอ...ยังคะ หาคนคุยด้วยในแชทแก้เหงาเลื่อยเปื่อยคะพออยู่ได้ พอให้เราไม่ต้องเอาหัวไปคิดถึงเรื่องเมย์กับแบงค์ก็พอคะ....เราก็คุยกะผชคนนึง(สมมุติว่าเค้าชื่อพี่ตั้มนะ)  พี่ตั้มเคยเป็นศิษย์เก่าที่เทคนิคเดียวกะเรา พี่ตั้มเด็กไฟฟ้า เราเด็กอาหาร เราเลยนัดเจอเค้ากินข้าวดูหนังคุยกันไปเลื่อยๆ ก็รู้ว่าพี่เค้าก็พึ่งเลิกกับแฟนไปเพราะพี่เค้าทำงานเยอะ ออกจะบ้างาน พี่เค้าทำงานอยู่ที่นิคมบางปู ตอนนั้นเราเรียนปวส.เทคนิคอยู่และบ้านอยู่ซ.ไกล้ๆกัน เวลาเราไปเรียนก็ไปพร้อมเค้า ตอนเย็นเค้าก็มารับหน้าเทคนิค มีครั้งนึงพี่เค้ามาส่งหน้าเทคนิค(ฝั่งตรงข้าม)และรถมันติดอยุ่เราเลยลงรถเค้าและข้ามสะพานลอยกำลังเข้าประตู อริมันปาระเบิด!!!!!!เข้ามาพอดี แต่ไม่โดนเรานะได้ยินเสียงตูมๆๆๆก็วิ่งหน้าตั้งแล้ว พี่เค้าเป็นห่วงโทรมายิกๆเลย 30+กว่าสายกว่าจะรู้สึกตัว พอรับสาย
        พี่ตั้ม : ฮาโหล....เป็นไงมั่งป่าวพี่เป็นห่วงเราน่ะ
         เรา  :  ป่าวๆพี่ตกใจเฉยๆ
       พี่ตั้ม  :  ถ้าไม่รับสายพี่จะไปดูที่หน้าเทคนิคแล้วนะ
          เรา  : ไม่เป็นไรพี่ มีอาจารย์โกยดี555+
       พี่ตั้ม  : พี่โทรหาอาจารย์พี่เมื้อกี้ ถามว่ามีใครเป็นไรใหม กลัวจะเป็นเรานะสิ
         เรา  :  เว้อ.....น่า(ยิ้มมุมปาก) บอกอาจารย์พี่เถอะอย่าหักคะแนนหนูเลย จะไม่จบก็เพราะ อ.อุบลเนี้ย วันๆรากเข้าแต่ปกครอง
       พี่ตั้ม  :  5555+ สมใครให้ใส่สั้นๆละ
         เรา  :  เออ.....ละก้อย่ามามองนะ
       พี่ตั้ม  :  55555+
         เรา  :  หนูไปเรียนก่อนนะ....ล้างท้องรอเลยนะวันนี้จะทำเค้กไปให้ชิม
       พี่ตั้ม  :  เคร เลิกงานเดี๋ยวพี่ไปรับหน้าแผนก
       เรา  หน้าวิลัยก้พอมั่ง...จะเข้ามาทำไม
พี่ตั้ม  วันนี้รุ่นพี่เค้าเข้าไปเยี่ยมครูที่ตึก....เดี๋ยวเปิดตัวเลยเนอะ
เรา   ตลกๆ....แค่นี้นะ  (แทบจะลงไปม้วนใต้โต๊ะ)
เรากับพี่ตั้มไปด้วยกันได้ดี นิสัยคล้ายๆกันตลก พูดเยอะ ไม่โกรธง่าย อะไรก็ได้ ตัวติดกันตลอด1เดือน ตอนนั้นสถานะไม่ชัดเจน ยังไม่ได้ตกลงคบกัน


***มีต่ออีกยาว พักก่อนเนอะ