คือจริงๆผมเป็นคนชอบดูหนังผีนะครับ และก็ไม่ได้มีจิตใจแข็งแกร่งซักเท่าไหร่ คือชอบเหวอ ตกใจ เอามือบังบางฉากแต่ไม่ได้ปิดตาทั้งหมด แต่ผมจะชอบไปดูหนังคนเดียว

   ผมจองตั๋วหนังรอบ 2 ทุ่มกว่าที่บิ๊กซีลาดพร้าว หรือ อิมพีเรียลลาดพร้าว ที่เดียวกัน ตอนจองก็เห็นมีที่นั่งถูกจองอยู่ประมาณ 6-7 ที่นั่งไว้ก่อนแล้ว ผมก็พยายามเลือกที่นั่งที่อยู่ในกลุ่มคน จะได้ไม่เหวอมาก ค่าตั๋ว 120 บาท และที่นี่จะมีความเอาใจใส่ลูกค้ามากๆครับ คือถ้าคุณจองตั๋วก่อนหนังฉาย ต่อให้มีคุณคนเดียวทั้งโรง เค้าก็ไม่ยกเลิกรอบ เรียกได้ว่าเป็นที่ๆผมชอบมากที่สุดและไม่ไกลจากบ้านผมมาก

   ผมเดินเข้าไปก่อนเวลาไม่นานมาก ยังไม่มีคนเข้ามาในโรง ผมก็นั่งดูหนังตัวอย่าง ในใจก็อยากให้มีคนเข้ามาดูเป็นเพื่อนบ้างวุ้ย(ตูกลัว) หนังตัวอย่างก็ผ่านไปๆ ไม่มีคนเข้ามาครับ จบเพลงสรรเสริญ ยังอีก!!!!! คือกลัวตูดูไม่ได้บรรยากาศใช่มั้ย จนหนังเริ่มผมได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดิน (จริงๆผมจองที่นั่งไว้ตรงกลางแถว C แต่มาทรงนี้ ผมไปนั่งริมซ้ายสุดแถว A คือติดขอบทางเดินเลยและใกล้ประตูทางเข้าออกบานใหญ่ ที่สำคัญ ไฟทางเดินครับ อย่างน้อยมีแสงสว่างเป็นเพื่อนก็ยังดีวะ โทรศัพท์ผมไม่ปิดเสียงครับ เปิดไว้เลย คือดูคนเดียวทั้งโรง ไม่ต้องเกรงใจใครครับ)

   กลับมาที่เสียงเท้าเดิน ในใจผม "เอาละวะ มีเพื่อนแล้ว" ที่ไหนได้คนเก็บตั๋วเดินมาส่องแปปนึง แล้วก็ไป ปิดประตูเรียบร้อย ผมดูคนเดียว คือตอนนั้นใจผมอยากเดินออกมาก เพราะรู้ตัวว่าใจไม่แข็งพอ แต่อีกใจนึง เสียตังแล้วนี่ อีกอย่าง ไหนๆมันก็ฉายให้เราดูแล้ว ขนาดคนเดียวยังฉายให้ ม๊ะ!!!!! ดูก็ได้

   ระหว่างที่หนังดำเนินไปเรื่อยๆ เชื่อว่าทุกคนถ้ามีประสบการณ์แบบผมครั้งนี้ ทำแบบเดียวกับผมแน่นอน หันซ้ายหันขวาอยู่นั่นแหละ ดูไปหันไป ดูลาดเลา ยิ่งฉากผีแม่ชีมาเป็นเงาเคลื่อนไปที่กรอบรูป ผมนี่ดูการเคลื่อนยันนอกจอ คือดูรอบทิศทางเลยครับ 360 องศา คือได้อรรถรสมาก อย่างกับดูคอนเจอร์ริ่งทรีดี

   ยังไม่จบครับ ผมก็ดูไปเรื่อยๆๆๆๆ เชื่อว่าตอนนั้นถ้าใครได้ยินเสียงเท้าเดินต้องตกใจแบบผมแน่นอน ไอ้เด็กเก็บตั๋ว มันเข้ามาครับ ผมได้ยินเสียงจากด้านหลัง ผมนี่หันหน้ารอเลยทางฝั่งซ้าย(ฝั่งผม) คืออย่ามาทำตูตกใจ ตูหันรอไว้ก่อนแล้ว หันไปเกือบ 30 วินาที เอ้ามันไม่มาซะที หรือมันเดินไปอีกฝั่ง ผมหันไปก็ไม่มี คราวนี้ผมลุกไปดูเลยครับ คือเดินไปดูด้านหลัง(ตรงทางเข้าโรงก่อนขึ้นบันไดสองฝั่ง) ไม่มีครับ ผมหลอนเลย หรือมันจะออกไปแล้ววะ แล้วมันจะเข้ามาทำไม ผมคิดเรื่องพฤติกรรมมันยิ่งกว่าคิดเรื่องหนังอีก ผมกลับเข้ามานั่งที่เดิม เห็นเก้าอี้อีกฝั่งโยก ตกใจแต่ก็ยังดูว่าใช่มั้ย คือใช่มันมั้ยหรือมันไหน สรุปมันครับ เด็กโรงหนัง มันมานั่งดู(ซัก 10 นาที) สิ่งนึงที่ผมสังเกตได้คือ มันรู้ว่าผมนั่งอยู่ไหน ระหว่างมันนั่งดูหนัง เหมือนตูเป๊ะ หันมองตูอยู่นั่นแหละ คือกลัวผมหายมั้ง ผมก็ดูมันอยู่นั่นแหละเหมือนกัน คือกลัวมันหาย แล้วมันก็หายจริงๆ เพราะพอดูได้ 10 นาที มันก็ออกไป ผมก็เข้าสู่โหมดเดิม แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็ดูจนจบครับ

   อยากจะบอกว่า มันเป็นการดูหนังที่ทรมานที่สุดในชีวิตผมเลย เสียตังดูเพื่อความบันเทิง แต่ทำไมมันทรมานจังเลย แต่ทุกอย่างคือประสบการณ์ครับ เหตุการณ์ครั้งนี้ผมคงจำไปอีกนาน คือความจริงมันก็ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ ทุกสิ่งคือเราคิดเองหมด กลัวความมืด กลัวความเงียบ คือตอนนี้ปากดีพูดได้ครับ แต่พอตอนนั้น ผมนี่เหวอสุดๆ ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้นะครับว่า ไอ้ที่นั่ง 6-7 ที่ที่มีคนจองก่อน มันหายไปไหนกัน หรือมันดูอยู่กับเราแต่เราไม่เห็นวะ

   *** เห็นหลายคนบอก 6-7 ที่นั่งนั่นเอาไว้ให้พนักงานบ้าง หรือ เอาไว้ให้เจ้าที่บ้าง คือผมจะบอกว่า 6-7 ที่นั่งที่ถูกจอง มันไม่ใช่เรียงกัน 6-7 ที่แถวยาวนะครับ มันเป็นหย่อมๆครับ ที่นั่งเป็นคู่ 3 จุดไม่ติดกัน กับอีก 1 ที่เดี่ยวๆ คือพูดง่ายๆว่า พวกมันไม่รู้จักกันแน่นอนหรือพูดง่ายๆมันมาจับกลุ่มกันโดยมิได้นัดหมาย(คืออย่างกับวันสำคัญทางศาสนาวันนึงทีเดียว) นั่นจึงทำให้ผมคิดไงครับว่า หายไปไหนกันหมดวะ!!!!!! ***