เรื่องยาวหน่อยนะ
เรานั่งรถตู้กลับบ้าน
เวลารอรถตู้นานๆ ก็จะเล่นเกมส์เป็นการฆ่าเวลา
และเกมส์ที่เราชอบเล่นก็คือ ดัมมี่
พอถึงคิวเราขึ้นเรา เราก็ขึ้นตามปกติ ตาก็มองโทรศัพท์ มือก็หยิบเงิน
ค่าโดยสาร 35 บาท เราให้แบงค์ 100 ทอน 65 บาท
เราก็ยังเล่นเกมส์ไปเรื่อย ไม่ได้สนใจอะไร
พอเงินส่งถึงคนข้างหน้า นับเงิน ไม่ครบ ก็ส่งเงินคืน เพื่อให้ทุกคนจ่ายใหม่
พอถึงเรา เราก็ อ้าว ไม่มี แบงค์ 100 หายไปไหน เราก็หยิบ แบงค์ 50 มา 2 ใบ
เพราะเวลาเงินไม่ครบ ก็คืนตะกร้า เงินที่หยิบกลับมันก็ไม่ใช่ใบเดิมอยู่แล้ว
อาจมีคนก่อนหน้าเราหยิบไป เราก็หยิบเพราะคิดว่าเราให้ไป 100
ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา มอง แรงใส่เรา 1 ครั้ง คิดในใจ ฉันทำอะไรผิด
วางเกมส์ ลง งง
ได้ยินเสียงข้างหลัง พูดว่า เงินมาไม่ครบ เงินมาไม่ถึงข้างหลัง
เราก็คิดว่า หรือว่าเราให้เงินผิด ผู้ชายคนนี้ถึงมองเราแบบนี้
แล้ว
ผู้ชายข้างๆ - มองหางตาใส่เรา ถามเราว่า เมื่อกี้ให้แบงค์อะไร (เสียงเหมือนเราโกงเงิน)
เราตอบ ให้แบงค์ 100 ค่ะ
ผู้ชายข้างๆ - แล้วในที่หยิบเมื่อกี้ มีแบงค์ 100 ไหม (ทุกครั้งที่พูด มองเราด้วยหางตาตลอด)
เราตอบ ไม่มีค่ะ
ผู้ชายข้างๆ - ตะโกนถามคนนับเงิน เมื่อกี้ตอนนับเงิน มีแบงค์ 100 ไหม
คนนับ ตอบ ว่าไม่มี
โอเค ตอนนี้ เรารู้แล้ว ว่าเราหยิบเงินทอนผิด
เราเลยพูดว่า หนูขอโทษนะคะ หนูคิดว่าตัวเองให้แบงค์ 100 เลยทอนเงิน มา 65 บาท
ขอโทษทุกคนนะคะ หนูผิดเอง ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา ขอโทษจริงๆค่ะ
เราคิดว่ามันน่าจะจบแล้ว
แต่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ก็หันมามองเราด้วยสายตาแบบว่า อีขี้โกง
เราอธิบายไม่ถูก แต่สายตา ถากถาง เหยียบย้ำ ซ้ำเติม เราไม่รู้จะอธิบายสายตาแบบนั้นยังไง
เราเลยถาม ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ว่า พี่มองหนูแบบนี้ทำไม พี่เห็น พี่ก็บอกหนูสิ
ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ตอบว่า จะไปเห็นได้ยังไง พร้อม มองหน้า เราอีก 1 รอบ
เราเลยตอบว่า ไม่ได้ฆ่าใครตาย ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ได้
เรายอมรับว่าเราผิด ที่ทำให้ทุกคนเสียเวลา เราผิดเองที่มัวแต่เล่นเกมส์
แต่เราไม่มีเจตนาจะโกงเงินเลยจริงๆ เราต้องขอโทษ ต้องมาเสียเวลาเพราะเรา
เราโมโหสายตาผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา มาก แบบว่า มากที่สุด
เรากลับมาเราให้แม่ฟัง เราบอกแม่ว่า เราไม่ได้จะโกงใคร เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราหยิบเงินทอนเกิน
เราขอโทษทุกคนแล้ว แต่ทำไม เค้าต้องมอง เราด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกแย่ รู้สึกโมโห รู้สึกโกรธ
แม่เราตอบเราว่า คนเรามันก็มีหลายประเภท คนที่ให้อภัยคนอื่น ที่เค้าไม่สนใจ ขอโทษแล้วจบไป
หรือเค้าอาจติดใจ แต่เราก็ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ในสิ่งที่เค้าคิด เราก็ไม่ทุกข์
แต่ที่แกทุกข์อยู่ตอนนี้ คือ แกเห็น แต่มันก็ดีแล้ว ที่ผู้ชายคนที่ใช้สายตาแบบนั้น มองแก ทำให้แกรู้สึกผิด รู้สึกโกรธ
แกต้องไม่โกรธเค้า เพราะเค้า ทำให้แกรู้ว่า ครั้งต่อไป แกต้องมีสติ แกต้องเลิกเล่นเกมส์ แกต้องสนใจในสิ่งที่แกจะทำ
แกรู้ตัวว่าแกผิด แต่แกไม่ชอบที่เค้ามองแก ฉนั้น แกต้องมีสติ ทำอะไรก็ต้องรอบคอบ
ลองมองกลับกัน ถ้า เราเห็น เราจะคิดว่าเค้าโกงไหม
เราก็เลย ไปหยิบหนังยาง มามัดเงิน ไว้ ครั้งต่อไปเราจะได้ ไม่หยิบผิด ไม่ต้องเป็นต้นเหตุของปัญหา
คห.1 ไม่ต้องสงสารเรานะ เรายอมรับว่าเราโกรธ
เราอาจจะหน้าด้าน สมองเราอาจจะคิดไม่ทันจริงๆ
หรือเราอาจจะโง่มากด้วย เรายอมรับ ณ ตรงนั้น และ ตรงนี้
แต่พอเราเล่าให้แม่ฟัง แม่เรากลับพูดให้เรามีสติ
อย่าโกรธคนที่เค้ามองเรา ให้เราโกรธตัวเอง ที่ทำให้เค้ามองเราแบบนั้น
ทอนเงินผิด ต้องมองเหมือนเราฆ่าคนตาย แต่ก็ทำให้มีสติมากขึ้น
เรานั่งรถตู้กลับบ้าน
เวลารอรถตู้นานๆ ก็จะเล่นเกมส์เป็นการฆ่าเวลา
และเกมส์ที่เราชอบเล่นก็คือ ดัมมี่
พอถึงคิวเราขึ้นเรา เราก็ขึ้นตามปกติ ตาก็มองโทรศัพท์ มือก็หยิบเงิน
ค่าโดยสาร 35 บาท เราให้แบงค์ 100 ทอน 65 บาท
เราก็ยังเล่นเกมส์ไปเรื่อย ไม่ได้สนใจอะไร
พอเงินส่งถึงคนข้างหน้า นับเงิน ไม่ครบ ก็ส่งเงินคืน เพื่อให้ทุกคนจ่ายใหม่
พอถึงเรา เราก็ อ้าว ไม่มี แบงค์ 100 หายไปไหน เราก็หยิบ แบงค์ 50 มา 2 ใบ
เพราะเวลาเงินไม่ครบ ก็คืนตะกร้า เงินที่หยิบกลับมันก็ไม่ใช่ใบเดิมอยู่แล้ว
อาจมีคนก่อนหน้าเราหยิบไป เราก็หยิบเพราะคิดว่าเราให้ไป 100
ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา มอง แรงใส่เรา 1 ครั้ง คิดในใจ ฉันทำอะไรผิด
วางเกมส์ ลง งง
ได้ยินเสียงข้างหลัง พูดว่า เงินมาไม่ครบ เงินมาไม่ถึงข้างหลัง
เราก็คิดว่า หรือว่าเราให้เงินผิด ผู้ชายคนนี้ถึงมองเราแบบนี้
แล้ว
ผู้ชายข้างๆ - มองหางตาใส่เรา ถามเราว่า เมื่อกี้ให้แบงค์อะไร (เสียงเหมือนเราโกงเงิน)
เราตอบ ให้แบงค์ 100 ค่ะ
ผู้ชายข้างๆ - แล้วในที่หยิบเมื่อกี้ มีแบงค์ 100 ไหม (ทุกครั้งที่พูด มองเราด้วยหางตาตลอด)
เราตอบ ไม่มีค่ะ
ผู้ชายข้างๆ - ตะโกนถามคนนับเงิน เมื่อกี้ตอนนับเงิน มีแบงค์ 100 ไหม
คนนับ ตอบ ว่าไม่มี
โอเค ตอนนี้ เรารู้แล้ว ว่าเราหยิบเงินทอนผิด
เราเลยพูดว่า หนูขอโทษนะคะ หนูคิดว่าตัวเองให้แบงค์ 100 เลยทอนเงิน มา 65 บาท
ขอโทษทุกคนนะคะ หนูผิดเอง ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา ขอโทษจริงๆค่ะ
เราคิดว่ามันน่าจะจบแล้ว
แต่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ก็หันมามองเราด้วยสายตาแบบว่า อีขี้โกง
เราอธิบายไม่ถูก แต่สายตา ถากถาง เหยียบย้ำ ซ้ำเติม เราไม่รู้จะอธิบายสายตาแบบนั้นยังไง
เราเลยถาม ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ว่า พี่มองหนูแบบนี้ทำไม พี่เห็น พี่ก็บอกหนูสิ
ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา ตอบว่า จะไปเห็นได้ยังไง พร้อม มองหน้า เราอีก 1 รอบ
เราเลยตอบว่า ไม่ได้ฆ่าใครตาย ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ได้
เรายอมรับว่าเราผิด ที่ทำให้ทุกคนเสียเวลา เราผิดเองที่มัวแต่เล่นเกมส์
แต่เราไม่มีเจตนาจะโกงเงินเลยจริงๆ เราต้องขอโทษ ต้องมาเสียเวลาเพราะเรา
เราโมโหสายตาผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา มาก แบบว่า มากที่สุด
เรากลับมาเราให้แม่ฟัง เราบอกแม่ว่า เราไม่ได้จะโกงใคร เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราหยิบเงินทอนเกิน
เราขอโทษทุกคนแล้ว แต่ทำไม เค้าต้องมอง เราด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกแย่ รู้สึกโมโห รู้สึกโกรธ
แม่เราตอบเราว่า คนเรามันก็มีหลายประเภท คนที่ให้อภัยคนอื่น ที่เค้าไม่สนใจ ขอโทษแล้วจบไป
หรือเค้าอาจติดใจ แต่เราก็ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ในสิ่งที่เค้าคิด เราก็ไม่ทุกข์
แต่ที่แกทุกข์อยู่ตอนนี้ คือ แกเห็น แต่มันก็ดีแล้ว ที่ผู้ชายคนที่ใช้สายตาแบบนั้น มองแก ทำให้แกรู้สึกผิด รู้สึกโกรธ
แกต้องไม่โกรธเค้า เพราะเค้า ทำให้แกรู้ว่า ครั้งต่อไป แกต้องมีสติ แกต้องเลิกเล่นเกมส์ แกต้องสนใจในสิ่งที่แกจะทำ
แกรู้ตัวว่าแกผิด แต่แกไม่ชอบที่เค้ามองแก ฉนั้น แกต้องมีสติ ทำอะไรก็ต้องรอบคอบ
ลองมองกลับกัน ถ้า เราเห็น เราจะคิดว่าเค้าโกงไหม
เราก็เลย ไปหยิบหนังยาง มามัดเงิน ไว้ ครั้งต่อไปเราจะได้ ไม่หยิบผิด ไม่ต้องเป็นต้นเหตุของปัญหา
คห.1 ไม่ต้องสงสารเรานะ เรายอมรับว่าเราโกรธ
เราอาจจะหน้าด้าน สมองเราอาจจะคิดไม่ทันจริงๆ
หรือเราอาจจะโง่มากด้วย เรายอมรับ ณ ตรงนั้น และ ตรงนี้
แต่พอเราเล่าให้แม่ฟัง แม่เรากลับพูดให้เรามีสติ
อย่าโกรธคนที่เค้ามองเรา ให้เราโกรธตัวเอง ที่ทำให้เค้ามองเราแบบนั้น