ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี
ไม่รู้ทำไมเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เราเป็นคนขี้เกียจ ไม่ฉลาด พูดมากเรียนไม่จบ ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ ย้อนไปตอนเรียนม.ต้น เราสดใสมากเราอยากเรียนจบสูงๆเราอยากได้เกรดดีๆแล้วเราก็ขยันมาก ช่างถามมากไปบางครั้ง แต่พอม.3 -ม.6 เริ่มทำงานเอง หาเงินเอง เริ่มปล่อยตัว การเรียนเริ่มแย่ ไม่ควบคุมเกรด จากเกรด3 กว่าๆ เราได้2กว่า แถมมีติด0 จากการเป็นนร.ที่ครูทุกคนชอบและมอบหมายงานให้ กลายเป็นนร.ที่จำครูไม่ได้เพราะไม่ค่อยได้ไปรร  ความคิดทัศนคติเริ่มเปลี่ยน จนในที่สุดเราเหมือนสูญเสียคนคนเดิมที่เราเคยเป็น เหมือนตอนนี้ไม่รู้เป็นใคร ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเราทำอะไรได้มากขนาดนั้น แต่ทำไมตอนนี้เราเป็นแบบนี้ เหมือนอยู่ไปวันๆ บางครั้งก็เหนื่อยทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมเราไม่อดทน ทำไมอ่อนแอได้ขนาดนี้ พ่อเคยบอกว่าถ้าเรียนไม่จบก็ไม่ต้องเรียนออกมาทำงานไปเรย แต่เราคิดว่าเราจะสมัครเรียนม6ที่อื่นปีหน้า ด้วยเงินเราเองนี้แหละ เงินเราเองตลอดแหละ ถ้าทะเลาะกันมาก เราคิดว่าเราจะหายไปเรย ไปเรียนที่อื่นจบมาค่อยมาหาพ่อ
แค่อึดอัด อยากระบาย