เราเป็นเด็กซิ่วพอย้ายมาที่ๆอยากเรียนได้แล้วแต่ก็ยังไม่มีเพื่อนคนไหนในรุ่นเดียวกัน เพราะเพื่อนคนอื่นเขาก็อยู่ปี2แล้วก็มีกลุ่มเพื่อนกันหมดแล้ว ที่เรารู้จักเลยเราก็เลยค่อนข้างรู้สึกเหงาๆ แต่พอมามีวันนึงที่มหาลัยให้เป็นวันสอนลงทะเบียนวิชาในมหาลัยเราก็ไปคนเดียวเหมือนเดิม

     ตอนไปถึงเราก็ลงชื่อแล้วก็ถูกจับให้ไปอยู่ในกลุ่มๆนึง เราก็ไม่รู้จักใครในนั้นเหมือนเดิม แต่ก็มีเพื่อนคนนึงมาคุยกับเรา ชวนคุยนู่นนี่เยอะแยะ เราก็รู้สึกว่าเออมันดูนิสัยดีจัง น่าคบเป็นเพื่อนไปนานๆได้ ตอนเดินทัวร์มหาลัยก็เดินไปคุยไปกันตลอดทาง ตอนกินข้าวกลางวันก็ทานด้วยกัน ทานข้าวเสร็จก็เดินออกไปสำรวจนอกมหาลัยด้วยกันอีก แล้วคุยกันไปมาเลยได้รู้ว่ามันกลับบ้านบีทีเอสทางเดียวกับเราด้วย สถานีที่มันนั่งคือสุดสาย ส่วนของเราก่อนมันสถานีนึงก็เลยยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปอีก พอหมดวันเราก็ถามมันว่าจะกลับบ้านบีทีเอสมั๊ยมันบอกว่าทีบ้านมารับเราก็ไม่สงสัยอะไร

     สองวันถัดมารับน้องอีกแต่คราวนี้เราอยู่คนละกลุ่มกับมันแล้ว แต่ก็เห็นหน้าแว้บๆบ้าง พอวันรับน้องวันสุดท้ายมีเซอไพรส์เฉลยพี่เนียน ก็มีคนค่อยๆลุกออกจากกลุ่มรุ่นน้องไปทีละกลุ่มๆ ละเพื่อนที่เราคุยก็ลุกออกไปด้วย ตอนนั้นเรารู้สึกแบบอึ้งมากๆ เหมือนมันไม่ใช่เพื่อนเราแล้วแต่เป็นรุ่นพี่ ละเป็นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วด้วย เราแบบจ๋อยเลยอะ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ ไม่รู้ว่าทำไมกลายเป็นแบบนี้ จริงๆเราเข้าใจจุดประสงค์ของพี่เนียนนะว่ามาคอยดูแลรุ่นน้องแบบเงียบๆแล้วก็ทำให้บรรยากาศมันสนุกเพราะว่าน้องก็มีหลายคนจะควบคุมทุกจุดมันก็คงยาก แต่ว่าจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องมาหลอกว่าเป็นรุ่นเดียวกัน บอกว่าเป็นรุ่นพี่ก็ได้ น้องอาจจะเกร็งๆตอนคุยนิดนึงแต่ถ้าได้ทำกิจกรรมเล่นอะไรด้วยกันมันก็หายเกร็งเองอะ ดีกว่ามาหลอกให้เชื่อใจกันแบบนี้ จะคบใครเป็นเพื่อนกันมันก็เริ่มจากการเชื่อใจกันและไม่เฟคกันนะ เจอแบบนี้แล้วจะให้ไปรู้จักเพื่อนใหม่คนไหนอีกมันก็จะเชื่อใจได้ยากกว่าเดิมแล้วเพราะแค่นี้ยังโดนหลอกเลย มันรู้สึกแย่จริงๆ  ตอนนี้เราก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ เฮ้อ...