ครูกำลังสอนนักเรียนในห้องเรียน นักเรียนทุกคนต่างก็เล่นโทรศัพท์ ยกเว้น..บัว
" นี่นักเรียน ครูบอกตั้งหลายครั้งใช่ไหมเวลาเรียนน่ะ อย่าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ก้มหน้าก้มตากันอยู่ได้ นี่ถ้าครูเห็นนะ ครูจะริบ.. เล่นกันอยู่นั่นแหละ เฟสบง เฟซบุ๊ค ทำไมไม่ดูตัวอย่างบัวหละ เขาตั้งใจเรียน"
ทุกคนต่างก็มองบัว
"เอ้าเรียนต่อ" แล้วครูก็กำลังหันไปเขียนกระดาน
เพื่อนอีกคนจึงบอกครูว่า
"ครูครับ บัวเขาจะเล่น Facebook ยังไงล่ะคะ" พร้อมชู Samsung hero ของบัวขึ้นมา ทุกคนต่างหัวเราะขำขัน
ครูจึงพูดว่า " ยังจะล้อเล่นอยู่อีก สนใจบนกระดานนี่"
เพื่อนจึงเอาโทรศัพท์คืนบัว อย่างหน้าเหวอๆ
บัวอายมาก
-เสียงดนตรีเศร้าๆ-
"...ชื่อเรื่อง..."
- ที่บ้านของบัว -
แม่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน แล้วเอาของต่างๆมาวางไว้บนโต๊ะ -เสียงโทรศัพท์-
"ฮัลโหล ฮัลโลสวัสดีค่า เอ่อ..พูด พูดดังๆหน่อยนะคะ โทรศัพท์มันไม่ค่อยดีอะค่ะ ไม่ได้ยินเลยอะค่ะ ฮัลโหล" เคาะโทรศัพท์
"ฮัลโหล ฮัลโหล๊" วางสายแล้วเคาะโทรศัพท์อีกรอบ "เฮ้อ" แม่จึงหันมาเก็บของต่อ
บัวเดินลงมาจากบนบ้านแล้วยืนพิงกำแพง แม่หันไปมอง "เอ้าบัว กลับมาบ้านตั้งแม่เมื่อไหร่อะลูก ล้วกินข้าวกินปลามาหรือยัง" พร้อมเดินไปตู้เย็นแล้วเอาน้ำมารินใส่แก้ว พร้อมพูดว่า
"นี่ แล้วทำไมตอนเย็นหนะ ไม่รอกลับมาพร้อมแม่หละลูก แม่อุตส่าห์รออยู่ที่บ้านคุณนายตั้งนานแหนะ"
บัวจึงพูดว่า "แม่ บัวอยากได้ไอโฟนอะ"
"อยากได้ไอโฟนไปทำไมหละลูก ฮึ" พร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"แม่ไม่เห็นว่ามันจะมีความจะเป็นอะไรเลย ไอโฟนเครื่องนึงเนียะ มันไม่ใช่ถูกๆเลยนะลูก"
บัวจึงพูดอีกว่า "โหแม่ บัวจะได้หาข้อมูลทำรายงานได้สะดวกๆไงล่ะแม่.. มันทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างแหนะ ส่งรายงาน คุยการบ้านกับเพื่อนไม่เปลืองค่าโทรด้วยนะแม่"
แม่หยิบถุงกับข้าวมาแกะใส่จานแล้วพูดว่า "ข้อมงข้อมูลอะไรหละลูก ฮะ ที่บ้านเราเนียะก็มีคอมหนิ ที่โรงเรียนก็มีห้องสมุด ลูกก็ไปหาข้อมูลในนั้นได้หนินา เพื่อนแม่หนะ มีลูกที่เค้าใช่โทรศัพท์แพงๆ แม่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเรียนเก่งขึ้นเลยหนิลูก"
แกะถุงกับข้าวต่อ "หนิบัว โทรศัพท์ไอโฟนเนี่ยนะ ราคาเครื่องนึงเนียะ เงินเดือนแม่ทั้งเดือนยังซื้อมาไม่ได้เลยนะลูก"
"โหแม่ ใครๆเค้าก็มีกัน แม่ไปทำงานเพิ่มก็ได้หนิ ขายของอะไรแบบนี้ แค่เนี่ย ก็ได้เงินและ" บัวทำหน้าเซ็งๆ
"นี่บัว บัวไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนหนิลูก มันชักจะเกินไปแล้วนะ ไอ้ของฟุ่มเฟือยอย่างนี้เนี่ยนะ ยังไงเนียะ แม่ก็คงไม่ซื้อให้หรอก"
"ไม่เป็นไรแม่ ถ้าแม่ไม่ซื้อให้อะ หนูหาวิธีซื้อเองก็ได้" บัวโมโหมาก จึงเดินกระทึบเท้าขึ้นห้องไป
"บัว บัวหยุดก่อนบัว กลับมาคุยกับแม่ก่อน บัว.. เฮ้อ"
-ที่ห้องเรียน เวลาพักระหว่างคาบ-
เก้านั่งคิดอยู่ เพื่อนจึงเดินเข้ามา
"เฮ้ยบัว แกยังไม่หายโกรธเราอีกหรอวะ เราขอโทษเว้ย เราแค่ล้อเล่นเฉยๆเอง"
บัวทำหน้าเหนื่อยๆ "อืมๆ คราวหลังอะ อย่าเล่นแบบนี้อีกนะเว้ย เราก็อยากมีนะไม่ใช่ไม่อยากมี แต่แม่ไม่ซื้อให้"
"แล้วแกจะทำยังไงหละทีเนี่ย จะได้เล่นไม่เนี่ย ลงไลน์อะไรเนียะ รู้จักไม่เนียะ ไลน์อะ" ทำหน้าอธิบาย
"เฮ้อ" บัวส่ายหัวแบบเอือมๆ
"เราคงต้องเก็บเงินซื้อเองอะ"
"เฮ้ย เก็บเงินนี่นานนะเว้ย ตั้ง2หมื่นกว่าบาทอะ.. เฮ้ย! จะมีโทรศัพท์ได้ คือต้องไม่มีโทรศัพท์ก่อนวะ" เพื่อนทุบโต๊ะแบบคนมีความคิด
"อะไรของแกวะ"
"มานี่.." เพื่อนจึงหันมมกระซิบวางแผน
"เฮ้ย เจ๋งว่ะ" ทังสองคนตบมือกันแบบได้ใจ
-ดนตรี-
-ที่บ้านบัว-
บัวนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนโซฟาอย่างคนมีแผน
"นี่บัว แม่โทรมา ทำไมไม่รับสายห้ะ แม่โทรหาตั้งหลายครั้งเลยนะ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงขนาดไหนเนียะ" แม่ทำหน้าเป็นห่วง แล้วเดินเข้ามาถาม
"บัวจะรับได้ยังไงหละแม่ ก็โทรศัพท์บัวมันหายอะ บัวจะรับได้ยังไง"
" โทรศัพท์หายหรอ นี่บัวอย่ามาใช้วิธีนี้กับแม่นะลูก ยังไงเนียะ แม่ก็ไม่ซื้อให้" แม่ทำหน้าเอือม
"ก็แล้วแต่นะแม่ ถ้าแม่เห็นว่าหนูอะ ไม่ต้องใช้โทรศัพท์ก็ได้ ก็ไม่เป็นไร!" บัวโมโหแล้วเดินอย่างอารมณ์เสียออกไปหน้าบ้าน
"เฮ้อ" แม่ถอนหายใจ
-ทางเดินบนอาคารที่โรงเรียนเรียน-
"เราบอกไปแล้ว แต่แม่เราไม่เชื่อ จะให้เราทำไงวะ"
"เฮ๊ย เอาน่า อาจจะวันแรก เดี๋ยวแม่แกก็ทนไม่ได้เองแหละ"
-เสียงโทรศัพท์-
แม่นี่นา แต่เพื่อนคนอื่นกำลังมองดูอยู่ บัวจึงตัดสายแล้วรีบเดินไป เพราะอาย เพื่อนคนอื่นจึงหันไปกระซิบกัน
พอถึงหน้าห้อง
"เฮ้ยแก เเม่เราโทรมาวะ"
"เฮ้ย แล้วแกจะเอาโทรศัพท์มาทำไมวะ ทำให้เหมือนหายไปเลยดิ เดี๋ยวแม่แกก็จับได้หรอก โห้ไรวะ"
"เออๆ ลืมวะ ถ้าแม่เรารู้ เราซวยแน่เลยวะ"
"เออๆ ตอนนี้ก็ปิดเสียงไปก่อน ตั้งสั่นไปก่อน.. ตั้งสั่นยังไงวะรุ่นเนี่ย" เพื่อนมองโทรศัพท์แล้วทำท่าสนใจ
บัวส่ายหน้าแบบเอือมๆ เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงแล้วเดินไป
"ไรวะ ทำไมเซนซิทีฟจัง - -"
-ที่บ้านบัว-
บัวเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แล้วเห็นกระดาษโนทบนจอทีวี
*วันนี้แม่กลับดึกนะ จะออกไปข้างนอกซักหน่อย กับข้าวอยู่ในตู้เย็น*
บัวยิ้มแล้วตัดสินใจโทรไปหาเพื่อน "ฮัลโล ...หรอ อือ เราว่า เราจะได้ไอโฟนแล้ววะ"
-ตอนสายๆ ที่โรงเรียน-
เพื่อนทำท่าดีใจ "เฮ้ย ดีวะแผนนี้ เห้ยแต่ทำไมมันง่ายขนาดนี่วะ ตอนเราคิดแผนกับพ่อเรานะ โคตรยากเลย"
"เห้ย เเกก็หลอกพ่อเหมือนกันหรอวะ แล้วหลอกว่าไรวะ" บัวทำท่าสนใจ
"เราบอกพ่อเราไปว่า เพื่อนในกลุ่มใช้แบบนี้กัน" บัวพยักหน้า
"แล้วถ้าเราไม่ใช่แบบเนี่ย จะทำงานกลุ่มส่งอาจารย์ไม่ได้" เพื่อนทำหน้าเศร้า
"แต่แกเชื่อมั้ย ตอนนั้นเราโคตรกดดันเลยว่ะ"
"กดดันไรวะ?" บัวทำท่าสนใจ
" ก็ตั้งแต่ที่พ่อเรารู้ว่าจะซื้อไอโฟนให้เรา พ่อเราโคตรประหยัดเลยวะ ก่อนหน้านั้น พ่อเราบอกว่าจะเปลี่ยนรถใหม่ สุดท้ายก็ไม่ได้เปลี่ยน รถมันก็เสียอยู่ทุกวันนะ แล้วเราก็เห็นพ่อเรากินอะไรซ้ำๆเดิมๆทุกวันเลยวะ ทั้งๆที่พ่อเราไม่เคยเป็นมาก่อน"
-ดนตรีเศร้า-
"แต่พ่อเราก็ให้เงินเราไปกินข้าวกับเพื่อนในห้างตามปกติ เงินก็ไม่ได้หักเราซักบาท"
พ่อทอดไข่เจียวกินทุกวัน เพื่อนยินดูแบบสำนึกผิด
" ตอนนั้นเราคิดจะไม่เอาแล้ววะ สงสารพ่อวะ เราก็เลยบอกพ่อเราไปว่า.." ทำหน้าสำนึกผิด
" ถ้ามันทำให้พ่อต้องประหยัด แล้วลำบากมากขนาดนี้ เราไม่เอาแล้วก็ได้ แต่แกรู้มั้ย พ่อเราพูดกับเราว่ายังไง"
" พ่อแกพูดกับแกว่ายังไงวะ" ทำหน้าสนใจ
" ที่พ่อต้องประหยัด เพราะพ่อรู้ว่าอะไรมันสำคัญกว่า มันก็คือลูกนี่แหละ" เพื่อนนั่งมองหน้าพ่อแบบสำนึกผิด
-ดนตรีตลก-
"โห ยังกะในละครแหนะ" เพื่อนพูด บัวส่ายหัวแล้วยิ้ม
"เฮ้ย แต่แกโชคดีวะบัว แม่แกทำงานพิเศษเพิ่มอีกแปปเดียวก็ได้ตังแล้วหนิ" บัวพยักหน้าแบบงงๆ
"เฮ้ย แบบนี่แกก็ได้เล่นไลน์แล้วดิ" บัวเอานิ้วเคาะโต๊ะ
-ม้าหินอ่อนหน้าอาคาร-
บัวนั่งคุยกับเพื่อน
"เฮ้ยบัวๆ มีคนไลน์มาบอกว่าแม่แกเป็นลมใกล้ๆโรงเรียน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลนะเว้ย!" บัวทำหน้าตกใจ
"บัวๆๆ ตกลงที่แม่แกไปเก็บขยะเก่าตามถนนขาย จริงหรอวะ"
"เฮ้ยกี้ ยืมโทรศัพท์โทรหาแม่หน่อยดิ" บัวทำหน้ากังวล
"โทรศัพท์เรา.. ยังไม่ได้เติมเงินเลยวะ" กี้พูด
" เฮ้ยอะไรวะโทรศัพท์ตั้งแพงไม่มีเงินโทร มีทำไมวะโทรศัพท์อ่ะ"
"แล้วแกหละยืมหน่อยดิ" บัวหันไปถามเพื่อนอีกคน
"โทรศัพท์เรา.. รับสายได้อย่างเดียว" บัวส่ายหัวแบบเอือมๆ แล้วรีบวิ่งไปที่บ้านคุณนายที่แม่ทำงานอยู่แต่ไม่เจอแม่ จึงขับรถไปที่โรงพยาบาลใกล้ๆ
-โรงพยาบาล-
"แม่! เป็นอะไรมากมั้ยคะ" บัวกังวลที่เห็นแม่กำลังนอนอยู่ที่เตียงพยายบาล
"ไม่เป็นไรมากหรอกลูก แม่ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ"
"หนูขอค่ะแม่ ที่ทำให้แม่ต้องทำงานหนัก หนูไม่อยากได้ไอโฟนนั่นแล้ว" บัวทำหน้ากังวล
"ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปๆ กลับบ้านไปอาบน้ำ อ่านหนังสือเถอะลูก เดี๋ยวแม่ก็จะได้กลับบ้านแล้ว"
บัวทำหน้าเศร้า
"เอ้า มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่ถาม
"เอ่อคือ หนู.. หนูไม่ได้ทำโทรศัพท์หายหรอกนะแม่ หนูโกหกแม่" บัวก้มหน้า
แม่จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วทำหน้าผิดหวัง
"บัว..นี่บัวโกหกแม่หรอเนี่ย แม่ไม่เคยสอนให้บัวโกหกแม่นะลูก บัวทำไมทำตัวแบบนี้หละ.." แม่น้ำตาซึม
"แม่เสียใจรู้มั้ยลูก.."
"หนูขอโทษค่ะแม่.." บัวก้มหน้า
"บัว.. การที่บัวโกหกแม่เนียะ มันแย่มากเลยนะลูก"
บัวทำหน้าสำนึกผิด
"แต่ไม่เป็นไรหรอกลูก"
"หนูขอโทษค่ะแม่ ต่อไปหนูจะไม่โกหกแม่อีก หนูจะเป็นเด็กดีของแม่นะคะ
-กอดกัน
ช่วยคิดชื่อเรื่องละครสั้นหน่อยคับ
" นี่นักเรียน ครูบอกตั้งหลายครั้งใช่ไหมเวลาเรียนน่ะ อย่าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ก้มหน้าก้มตากันอยู่ได้ นี่ถ้าครูเห็นนะ ครูจะริบ.. เล่นกันอยู่นั่นแหละ เฟสบง เฟซบุ๊ค ทำไมไม่ดูตัวอย่างบัวหละ เขาตั้งใจเรียน"
ทุกคนต่างก็มองบัว
"เอ้าเรียนต่อ" แล้วครูก็กำลังหันไปเขียนกระดาน
เพื่อนอีกคนจึงบอกครูว่า
"ครูครับ บัวเขาจะเล่น Facebook ยังไงล่ะคะ" พร้อมชู Samsung hero ของบัวขึ้นมา ทุกคนต่างหัวเราะขำขัน
ครูจึงพูดว่า " ยังจะล้อเล่นอยู่อีก สนใจบนกระดานนี่"
เพื่อนจึงเอาโทรศัพท์คืนบัว อย่างหน้าเหวอๆ
บัวอายมาก
-เสียงดนตรีเศร้าๆ-
"...ชื่อเรื่อง..."
- ที่บ้านของบัว -
แม่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน แล้วเอาของต่างๆมาวางไว้บนโต๊ะ -เสียงโทรศัพท์-
"ฮัลโหล ฮัลโลสวัสดีค่า เอ่อ..พูด พูดดังๆหน่อยนะคะ โทรศัพท์มันไม่ค่อยดีอะค่ะ ไม่ได้ยินเลยอะค่ะ ฮัลโหล" เคาะโทรศัพท์
"ฮัลโหล ฮัลโหล๊" วางสายแล้วเคาะโทรศัพท์อีกรอบ "เฮ้อ" แม่จึงหันมาเก็บของต่อ
บัวเดินลงมาจากบนบ้านแล้วยืนพิงกำแพง แม่หันไปมอง "เอ้าบัว กลับมาบ้านตั้งแม่เมื่อไหร่อะลูก ล้วกินข้าวกินปลามาหรือยัง" พร้อมเดินไปตู้เย็นแล้วเอาน้ำมารินใส่แก้ว พร้อมพูดว่า
"นี่ แล้วทำไมตอนเย็นหนะ ไม่รอกลับมาพร้อมแม่หละลูก แม่อุตส่าห์รออยู่ที่บ้านคุณนายตั้งนานแหนะ"
บัวจึงพูดว่า "แม่ บัวอยากได้ไอโฟนอะ"
"อยากได้ไอโฟนไปทำไมหละลูก ฮึ" พร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"แม่ไม่เห็นว่ามันจะมีความจะเป็นอะไรเลย ไอโฟนเครื่องนึงเนียะ มันไม่ใช่ถูกๆเลยนะลูก"
บัวจึงพูดอีกว่า "โหแม่ บัวจะได้หาข้อมูลทำรายงานได้สะดวกๆไงล่ะแม่.. มันทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างแหนะ ส่งรายงาน คุยการบ้านกับเพื่อนไม่เปลืองค่าโทรด้วยนะแม่"
แม่หยิบถุงกับข้าวมาแกะใส่จานแล้วพูดว่า "ข้อมงข้อมูลอะไรหละลูก ฮะ ที่บ้านเราเนียะก็มีคอมหนิ ที่โรงเรียนก็มีห้องสมุด ลูกก็ไปหาข้อมูลในนั้นได้หนินา เพื่อนแม่หนะ มีลูกที่เค้าใช่โทรศัพท์แพงๆ แม่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเรียนเก่งขึ้นเลยหนิลูก"
แกะถุงกับข้าวต่อ "หนิบัว โทรศัพท์ไอโฟนเนี่ยนะ ราคาเครื่องนึงเนียะ เงินเดือนแม่ทั้งเดือนยังซื้อมาไม่ได้เลยนะลูก"
"โหแม่ ใครๆเค้าก็มีกัน แม่ไปทำงานเพิ่มก็ได้หนิ ขายของอะไรแบบนี้ แค่เนี่ย ก็ได้เงินและ" บัวทำหน้าเซ็งๆ
"นี่บัว บัวไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนหนิลูก มันชักจะเกินไปแล้วนะ ไอ้ของฟุ่มเฟือยอย่างนี้เนี่ยนะ ยังไงเนียะ แม่ก็คงไม่ซื้อให้หรอก"
"ไม่เป็นไรแม่ ถ้าแม่ไม่ซื้อให้อะ หนูหาวิธีซื้อเองก็ได้" บัวโมโหมาก จึงเดินกระทึบเท้าขึ้นห้องไป
"บัว บัวหยุดก่อนบัว กลับมาคุยกับแม่ก่อน บัว.. เฮ้อ"
-ที่ห้องเรียน เวลาพักระหว่างคาบ-
เก้านั่งคิดอยู่ เพื่อนจึงเดินเข้ามา
"เฮ้ยบัว แกยังไม่หายโกรธเราอีกหรอวะ เราขอโทษเว้ย เราแค่ล้อเล่นเฉยๆเอง"
บัวทำหน้าเหนื่อยๆ "อืมๆ คราวหลังอะ อย่าเล่นแบบนี้อีกนะเว้ย เราก็อยากมีนะไม่ใช่ไม่อยากมี แต่แม่ไม่ซื้อให้"
"แล้วแกจะทำยังไงหละทีเนี่ย จะได้เล่นไม่เนี่ย ลงไลน์อะไรเนียะ รู้จักไม่เนียะ ไลน์อะ" ทำหน้าอธิบาย
"เฮ้อ" บัวส่ายหัวแบบเอือมๆ
"เราคงต้องเก็บเงินซื้อเองอะ"
"เฮ้ย เก็บเงินนี่นานนะเว้ย ตั้ง2หมื่นกว่าบาทอะ.. เฮ้ย! จะมีโทรศัพท์ได้ คือต้องไม่มีโทรศัพท์ก่อนวะ" เพื่อนทุบโต๊ะแบบคนมีความคิด
"อะไรของแกวะ"
"มานี่.." เพื่อนจึงหันมมกระซิบวางแผน
"เฮ้ย เจ๋งว่ะ" ทังสองคนตบมือกันแบบได้ใจ
-ดนตรี-
-ที่บ้านบัว-
บัวนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนโซฟาอย่างคนมีแผน
"นี่บัว แม่โทรมา ทำไมไม่รับสายห้ะ แม่โทรหาตั้งหลายครั้งเลยนะ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงขนาดไหนเนียะ" แม่ทำหน้าเป็นห่วง แล้วเดินเข้ามาถาม
"บัวจะรับได้ยังไงหละแม่ ก็โทรศัพท์บัวมันหายอะ บัวจะรับได้ยังไง"
" โทรศัพท์หายหรอ นี่บัวอย่ามาใช้วิธีนี้กับแม่นะลูก ยังไงเนียะ แม่ก็ไม่ซื้อให้" แม่ทำหน้าเอือม
"ก็แล้วแต่นะแม่ ถ้าแม่เห็นว่าหนูอะ ไม่ต้องใช้โทรศัพท์ก็ได้ ก็ไม่เป็นไร!" บัวโมโหแล้วเดินอย่างอารมณ์เสียออกไปหน้าบ้าน
"เฮ้อ" แม่ถอนหายใจ
-ทางเดินบนอาคารที่โรงเรียนเรียน-
"เราบอกไปแล้ว แต่แม่เราไม่เชื่อ จะให้เราทำไงวะ"
"เฮ๊ย เอาน่า อาจจะวันแรก เดี๋ยวแม่แกก็ทนไม่ได้เองแหละ"
-เสียงโทรศัพท์-
แม่นี่นา แต่เพื่อนคนอื่นกำลังมองดูอยู่ บัวจึงตัดสายแล้วรีบเดินไป เพราะอาย เพื่อนคนอื่นจึงหันไปกระซิบกัน
พอถึงหน้าห้อง
"เฮ้ยแก เเม่เราโทรมาวะ"
"เฮ้ย แล้วแกจะเอาโทรศัพท์มาทำไมวะ ทำให้เหมือนหายไปเลยดิ เดี๋ยวแม่แกก็จับได้หรอก โห้ไรวะ"
"เออๆ ลืมวะ ถ้าแม่เรารู้ เราซวยแน่เลยวะ"
"เออๆ ตอนนี้ก็ปิดเสียงไปก่อน ตั้งสั่นไปก่อน.. ตั้งสั่นยังไงวะรุ่นเนี่ย" เพื่อนมองโทรศัพท์แล้วทำท่าสนใจ
บัวส่ายหน้าแบบเอือมๆ เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงแล้วเดินไป
"ไรวะ ทำไมเซนซิทีฟจัง - -"
-ที่บ้านบัว-
บัวเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แล้วเห็นกระดาษโนทบนจอทีวี
*วันนี้แม่กลับดึกนะ จะออกไปข้างนอกซักหน่อย กับข้าวอยู่ในตู้เย็น*
บัวยิ้มแล้วตัดสินใจโทรไปหาเพื่อน "ฮัลโล ...หรอ อือ เราว่า เราจะได้ไอโฟนแล้ววะ"
-ตอนสายๆ ที่โรงเรียน-
เพื่อนทำท่าดีใจ "เฮ้ย ดีวะแผนนี้ เห้ยแต่ทำไมมันง่ายขนาดนี่วะ ตอนเราคิดแผนกับพ่อเรานะ โคตรยากเลย"
"เห้ย เเกก็หลอกพ่อเหมือนกันหรอวะ แล้วหลอกว่าไรวะ" บัวทำท่าสนใจ
"เราบอกพ่อเราไปว่า เพื่อนในกลุ่มใช้แบบนี้กัน" บัวพยักหน้า
"แล้วถ้าเราไม่ใช่แบบเนี่ย จะทำงานกลุ่มส่งอาจารย์ไม่ได้" เพื่อนทำหน้าเศร้า
"แต่แกเชื่อมั้ย ตอนนั้นเราโคตรกดดันเลยว่ะ"
"กดดันไรวะ?" บัวทำท่าสนใจ
" ก็ตั้งแต่ที่พ่อเรารู้ว่าจะซื้อไอโฟนให้เรา พ่อเราโคตรประหยัดเลยวะ ก่อนหน้านั้น พ่อเราบอกว่าจะเปลี่ยนรถใหม่ สุดท้ายก็ไม่ได้เปลี่ยน รถมันก็เสียอยู่ทุกวันนะ แล้วเราก็เห็นพ่อเรากินอะไรซ้ำๆเดิมๆทุกวันเลยวะ ทั้งๆที่พ่อเราไม่เคยเป็นมาก่อน"
-ดนตรีเศร้า-
"แต่พ่อเราก็ให้เงินเราไปกินข้าวกับเพื่อนในห้างตามปกติ เงินก็ไม่ได้หักเราซักบาท"
พ่อทอดไข่เจียวกินทุกวัน เพื่อนยินดูแบบสำนึกผิด
" ตอนนั้นเราคิดจะไม่เอาแล้ววะ สงสารพ่อวะ เราก็เลยบอกพ่อเราไปว่า.." ทำหน้าสำนึกผิด
" ถ้ามันทำให้พ่อต้องประหยัด แล้วลำบากมากขนาดนี้ เราไม่เอาแล้วก็ได้ แต่แกรู้มั้ย พ่อเราพูดกับเราว่ายังไง"
" พ่อแกพูดกับแกว่ายังไงวะ" ทำหน้าสนใจ
" ที่พ่อต้องประหยัด เพราะพ่อรู้ว่าอะไรมันสำคัญกว่า มันก็คือลูกนี่แหละ" เพื่อนนั่งมองหน้าพ่อแบบสำนึกผิด
-ดนตรีตลก-
"โห ยังกะในละครแหนะ" เพื่อนพูด บัวส่ายหัวแล้วยิ้ม
"เฮ้ย แต่แกโชคดีวะบัว แม่แกทำงานพิเศษเพิ่มอีกแปปเดียวก็ได้ตังแล้วหนิ" บัวพยักหน้าแบบงงๆ
"เฮ้ย แบบนี่แกก็ได้เล่นไลน์แล้วดิ" บัวเอานิ้วเคาะโต๊ะ
-ม้าหินอ่อนหน้าอาคาร-
บัวนั่งคุยกับเพื่อน
"เฮ้ยบัวๆ มีคนไลน์มาบอกว่าแม่แกเป็นลมใกล้ๆโรงเรียน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลนะเว้ย!" บัวทำหน้าตกใจ
"บัวๆๆ ตกลงที่แม่แกไปเก็บขยะเก่าตามถนนขาย จริงหรอวะ"
"เฮ้ยกี้ ยืมโทรศัพท์โทรหาแม่หน่อยดิ" บัวทำหน้ากังวล
"โทรศัพท์เรา.. ยังไม่ได้เติมเงินเลยวะ" กี้พูด
" เฮ้ยอะไรวะโทรศัพท์ตั้งแพงไม่มีเงินโทร มีทำไมวะโทรศัพท์อ่ะ"
"แล้วแกหละยืมหน่อยดิ" บัวหันไปถามเพื่อนอีกคน
"โทรศัพท์เรา.. รับสายได้อย่างเดียว" บัวส่ายหัวแบบเอือมๆ แล้วรีบวิ่งไปที่บ้านคุณนายที่แม่ทำงานอยู่แต่ไม่เจอแม่ จึงขับรถไปที่โรงพยาบาลใกล้ๆ
-โรงพยาบาล-
"แม่! เป็นอะไรมากมั้ยคะ" บัวกังวลที่เห็นแม่กำลังนอนอยู่ที่เตียงพยายบาล
"ไม่เป็นไรมากหรอกลูก แม่ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ"
"หนูขอค่ะแม่ ที่ทำให้แม่ต้องทำงานหนัก หนูไม่อยากได้ไอโฟนนั่นแล้ว" บัวทำหน้ากังวล
"ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปๆ กลับบ้านไปอาบน้ำ อ่านหนังสือเถอะลูก เดี๋ยวแม่ก็จะได้กลับบ้านแล้ว"
บัวทำหน้าเศร้า
"เอ้า มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่ถาม
"เอ่อคือ หนู.. หนูไม่ได้ทำโทรศัพท์หายหรอกนะแม่ หนูโกหกแม่" บัวก้มหน้า
แม่จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วทำหน้าผิดหวัง
"บัว..นี่บัวโกหกแม่หรอเนี่ย แม่ไม่เคยสอนให้บัวโกหกแม่นะลูก บัวทำไมทำตัวแบบนี้หละ.." แม่น้ำตาซึม
"แม่เสียใจรู้มั้ยลูก.."
"หนูขอโทษค่ะแม่.." บัวก้มหน้า
"บัว.. การที่บัวโกหกแม่เนียะ มันแย่มากเลยนะลูก"
บัวทำหน้าสำนึกผิด
"แต่ไม่เป็นไรหรอกลูก"
"หนูขอโทษค่ะแม่ ต่อไปหนูจะไม่โกหกแม่อีก หนูจะเป็นเด็กดีของแม่นะคะ
-กอดกัน