ในฐานะแฟนพันธ์แท้ เคยดูอิตาลีชนะทีมรักของเราในรอบชิงบอลโลกปี 1982 แบบเนือยๆ โห อุตส่าห์สวมหัวใจสิงห์เอาชนะฝรั่งเศสมาได้ในรอบรองแบบกระหึ่มโลก เราตามอยู่ 1-3 ในครึ่งหลังของการต่อเวลา แต่กลับเอาชนะได้อย่างสุดจะเหลือเชื่อ แต่พอเข้าชิงกลับเล่นกันเหมือนซังกะตาย ปล่อยให้เขายิงไป 3-0 ก่อนที่ พอล ไบรท์เนอร์ จะยิงกู้หน้าได้เป็น 1-3 ก่อนเราจะแพ้ไปอย่างไม่น่าเสียใจเท่าไร

บอลโลก 2006 นี่เสียน้ำตาเป็นปี๊บ เจ็บใจและเกลียดสื่ออิตาลีมากที่เอาเทปรอบ 8 ทีมที่เราชนะอาร์เจนตินาด้วยการยิงลูกโทษไปฟ้องฟีฟ่า หลังเกมนักเตะทะเลาะกันหนัก ฟีฟ่าอุตส่าห์ไม่เอาเรื่องนักเตะแล้ว แต่สื่ออิตาลียังเอาช่วงที่ ทอร์สเทน ฟริงส์ ตบหน้านักเตะอาเจนไปฟ้อง จนฟริงส์ถูกโทษแบนไม่ได้ลงแข่ง มันทำให้ทีมเราเหมือนถูกเอามืดเฉือนปีก แต่ถึงงั้นเราก็ยังยันสู้จนถึงนาทีที่ 118 ก่อนที่ความตายจะมาเยือนอย่างปุบปับฉับพลัน ในนาที่ที่ 119 อิตาลียิงประตูได้และตามมาด้วยประตูที่ 2 จนเยอรมันน้ำตานองทั่วประเทศ มันเจ็บเกินเจ็บ อ่านนสพ.หรือดูข่าวเมื่อไร น้ำตาก็ร่วงเมื่อนั้น

บอลยูโร 2012 รอบรอง ดูวันผิด ดันซื้อตั๋วไปเที่ยวอียิปต์ 3 อาทิตย์ เลยอดดูรอบแรก ได้ดูแค่รอบ 16 และ 8 ทีม โชคดีที่รอบรองไม่ต้องดูสดให้ช้ำใจ แต่ตอนที่นั่งอยู่บนเครื่องบิน กัปตันยังประกาศให้แสลงใจว่า " ข่าวไม่ดีเลยนะครับ อิตาลียิงนำเราไปแล้วครับ" "เอ้อ แย่แล้วครับ อิตาลียิงได้อีกประตูแล้วครับ" " ใกล้จะหมดเวลาแล้วครับ โอซิลยิงลูกโทษได้ แต่ไม่ทันการแล้วครับ เสียใจด้วยจริงๆครับที่เราต้องแพ้อิตาลีอีกแล้ว"

ลูกสาวลูกเขยมารับที่สนามบินด้วยหน้าตาหม่นหมอง ลูกเขยว่าเสียดายเหลือเกิน ไม่อยากจะเชื่อ ฯลฯ ส่วนตัวก็ห่อเหี่ยวไม่แพ้กัน แต่ครั้งนี้ไม่เจ็บช้ำมากเท่าตอนบอลโลก 2006 เพราะตอนนั้นเราแพ้ในนาทีสุดท้ายต่ครั้งนี้เพราะความผิดพลาดของเลิฟและลูกทีม