เรามีลูกสองคนค่ะ คนโตเป็นผู้ชาย อายุ 14ปี คนเล็กเป็นลูกสาว อายุ 11 ปี
        ลูกสาวเราเรียนอยู่ชั้น ป.6 แล้วค่ะ เป็นเด็กเรียนดี เกรดเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 3.90 ตลอด กิจกรรมก็เด่น เข้าประกวดทางวิชาการได้รางวัลบ่อยๆ
ครูที่โรงเรียนก็เลือกให้ร่วมกิจกรรมที่ต้องแต่งตัวสวยงามทุกปี ทั้งให้รำในงานประจำปี ทั้งเป็นดรัมเมเยอร์หรือแต่งตัวสวยงามเดินในขบวนพาเหรด รวมถึงเคยไปประกวดร้องเพลงล่ารางวัลได้ที่หนึ่งก็บ่อยครั้ง
         เรียกได้ว่านางเป็นเด็กที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมากค่ะ เราเองก็สนับสนุนในทุกๆกิจกรรม
                             แต่....... มีแต่ค่ะ มีปัญหานึงที่ทำให้นางเสียความมั่นใจมากกกกกก ย้ำ ว่า มากกกกกก ถึงนางไม่ค่อยแสดงออกให้เราเห็นว่านางใจแป้ว เพราะเป็นเด็กที่มั่นใจ แต่เราก็รู้ว่านางเสียเซลลฟ์ คือ เรื่องที่มีคนรอบข้างชอบทักว่านาง"ดำ" ค่ะ ตามนั้นเลย
                             คือ ขอเท้าความก่อนนะคะ ว่า สามีเรา ป๊าของนาง เป็นคนที่มีผิวขาวมากกกกกก ย้ำค่ะ ขาวจนมีคนทักว่าเป็นคนเหนือตลอด ทั้งๆที่สามีเราเป็นคนใต้แท้ 100% เราเองก็ขาวค่ะ ลูกชายเราก็ขาว แต่แม่เราผิวคล้ำนะคะ น้องสาวเราก็ผิวคล้ำ ญาติๆทางแม่เราก็ส่วนใหญ่จะมีผิวคล้ำจนไปถึงบางคนก็ดำปิดปี๋เลยทีเดียวค่ะ เราเลยคิดว่า ลูกสาวเราคงได้ความเข้มมาจากยายเป็นแน่ 555555555555555
                              ทีนี้ เวลาป๊านางไปรับที่โรงเรียน ครูก็จะทักว่า น้อง..... นั่นพ่อลูกเหรอ ทำไมขาวจัง แล้วทำไมลูกไม่ขาวเหมือนพ่อ 5555555 ลูกเคยเล่าเราว่าครูประจำชั้นในทุกปี จะทักแบบนี้ทุกคน บางคนก็ทักหลายครั้งด้วย 555555 เราก็ขำนะ แต่ก็เข้าใจ ว่าลูกเราคงไม่ขำด้วย
                              หรือเวลาที่ลูกเราเดินกับป๊า กับเรา กับพี่ชาย ไปในที่ต่างๆ แล้วเจอคนที่รู้จัก เราก็จะให้ลูกเราไหว้ พอเค้าเห็นลูกสาวเรา หลายๆคน(แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนี้กันทุกคน) ก็จะชอบทักว่า นี่ลูกสาวเหรอ ทำไมดำจัง ไม่เห็นขาวเหมือนพ่อเหมือนแม่เลย 555555 พอเราหันไปมองหน้าลูก นางก็จะยิ้มเจื่อนๆ แต่นางจะรีบตอบตามไสตล์สาวมั่นค่ะ ว่า "ถึงลูกจะดำ แต่ลูกก็สวยนะคะ" ซึ่งจริงๆแล้วก็ตามนั้นค่ะ เพราะลูกสาวเราหุ่นดีสุดในบ้าน ไม่ผอมมาก แต่สูง หน้าก็หวาน
                             พอมีคนทักมากๆเข้า นางก็นอยด์ค่ะ ชอบมาบ่นว่า แม่ๆ ทำไมลูกเกิดมาไม่ขาวเหมือนป๊า เหมือนแม่ เหมือนพี่เค้าบ้าง คือ จริงๆแล้วลูกเราไม่ได้ผิวดำมากนะคะ ไม่ได้ถึงกับดำแบบปิ๊ดปี๋ จะออกคล้ำๆ แต่คือพอมาเทียบกับป๊า กับเรา กับพี่ชายที่ขาว นางก็ดูคล้ำชัดเจนเลยล่ะค่ะ 55555555555
                              เราเองก็จะบอกลูกบ่อยมากกกก ว่าอย่าไปคิดว่าการที่เราผิวคล้ำ เป็นปมด้อย ให้มองว่ามันเป็นธรรมชาติที่เกิดมาคู่กับตัวเรา เราสามารถสร้างความเด่นด้านอื่นๆ มาแทนที่ได้ แล้วเราก็จะยกตัวอย่าง นักแสดง นักร้อง นางงาม หรือคนดังๆ ที่เค้ามีผิวคล้ำ แต่มีความสามารถ มาให้ลูกฟัง
                              ลูกเราก็ฟังนะคะ แต่ก็ชอบแย้งว่า  คนส่วนใหญ่เค้าก็ชอบดารานักร้องที่ขาวๆทั้งนั้นล่ะแม่ น้อยคน ที่ชอบแบบดำๆ 555555 ว่าแล้วนางก็พยายามไปสรรหา โยเกิตร์เอย น้ำผึ้งผสมมะนาวเอย ผลไม้ที่มีวิตามินซีเอย และอีกสารพัดอย่างเท่าที่เด็กป.6 คนนึงจะสรรหามาขัดผิว(แต่ก็อยู่ในสายตาของเรา และเราต้องดูแล้วว่ามันไม่ได้เป็นอันตรายต่อร่างกาย) เผื่อว่าจะขาวขึ้นบ้าง
                              ก็ตามนั้นล่ะค่ะ เราเลยอยากขอคำแนะนำ ว่าเราจะมีวิธีการพูดแบบไหน ที่ทำให้เค้ารู้สึกว่า สีผิวของเค้า ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะต้องมาทำให้เค้าต้องเป็นกังวล หรือเสียความมั่นใจ ใครมีวิธีการพูดที่ดีๆ ก็แนะนำมาหน่อยนะคะ บางทีเห็นลูกเที่ยวหาของมาขัดตัว ก็แอบสงสารลูก กลัวว่าถ้าเค้ายิ่งโตขึ้น เค้าก็จะยิ่งคิดมากอ่ะค่ะ
      
                             ปล. กระทู้นี้ เจ้าของกระทู้เองมิได้เจตนาเหยียดสีผิว หรือรังเกียจรังงอนคนที่ทีผิวคล้ำแต่อย่างใดนะคะ เพราะแม่และน้อง รวมถึงญาติๆของเจ้าของกระทู้เองก็มีผิวคล้ำเป็นส่วนใหญ่ แค่เข้ามาตั้งกระทู้ขอคำแนะนำ เพราะบางทีก็อยากพูดให้ลูกรู้สึกดี แต่ไม่รู้จะพูดว่ายังไงเท่านั้นเองจ้า ต้องกราบขออภัยถ้าท่านใดอ่านแล้วขัดใจ ว่าทำไมล่ะ ดำแล้วมันผิดตรงไหนฟระ อะไรทำนองนี้นะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค้าาาาาาาา