สวัสดีค่ะ  ขอถามความเห็นค่ะ เราทำอยู่มันถูกหรือผิดกันเเน่ ละเราควรทำยังไงดี มันเป็นปัญหามานานเเล้วค่ะ ( ยาวหน่อยนะคะ)
ช่วงหลังๆ มานี้เราทะเลาะกับเเม่ค่อนข้างจะบ่อย คือครอบครัวเราทำงานข้าราชการมาตลอดค่ะ เค้าก็จะออกเเนวอนุรักษ์นิยมเเละอยากให้เราทำงานเเบบเค้า เเต่จุดเปลี่ยนมันเริ่มจากตอนเราอยู่มหาลัยค่ะ เราไปอยู่หอ เรารู้สึกว่าแบบนี้มันคือตัวเรา เราสบายใจที่จะทำ คืออยู่บ้านเราต้องเรียบร้อย พูดคะขา นั่งไขว้ห้างไม่ได้ ของทุกอย่างต้องเป็นระเบียบ ต้องทำตัว เเต่งตัวเรียบร้อย เเค่แขนกุดยีนส์ขาด นิดเดียวก็ไม่ให้เเล้ว พอเราเรียนตรีจบ กลับมา เรารู้สึกว่า เราเปลี่ยนไปค่ะ เราเข้ากับเเม่ไม่ค่อยได้ (ส่วนพ่อเป็นคนเฉยๆค่ะ )  คือบางอย่าง เราอยากมีชีวิตของเรา อยากทำอะไรที่เราชอบ บ้าง อยู่บ้านมันไม่รู้สึกว่าสบายใจเลย เหมือนมันไม่ใช่ที่ของเรา เเต่บางเรื่องเราก้ยอมๆไปค่ะ จนต่อมาเราไปทำงานบริษัทเเห่งหนึ่ง ค่อนข้างจะมีความเเข่งขันสูง มันทำให้เราเริ่มเป็นคนทะเยอทะยาน เราไม่ได้ดูถูกพ่อเเม่นะคะ เเต่เราอยากจะใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ ทำงานที่อยากทำ เราไม่อยากทำราชการ เราอยากหาเงินได้เยอะกว่านี้ค่ะ เพราะรู้สึกว่าเกิดมาครั้งเดียว เราควรจะได้ทำอะไรที่เราชอบเป็นของตัวเอง เราก็รู้ว่าพ่อเเม่หวังดีนะคะ งานราชการเบากว่าเเละมั่นคง เเต่ให้เราทำจนถึง 60 เราคงไม่ไหว พอทำงานไป เรารู้สึกว่า ภาษามันสำคัญมากเราก็เก็บเงินที่จะไปเรียนต่อ เก็บเองทุกบาท ตอนนั้นเเม่ก็รู้เเต่ก็บอกว่า ไปสอบให้ผ่านก่อนสิ สรุปคือเราสอบผ่านค่ะ เก็บเงินครบ เเต่ไม่ให้เราไปเฉยเลย ตอนนั้นเจ็บแบบร้องไห้ทั้งวัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเเม่ไม่บอกตั้งเเต่เเรกถ้าจะไม่ให้ทำ เเบบนี้มันทำร้ายความฝันกันเลยนะ มันทำให้เรายังจำจนทุกวันนี้เลย ว่าทำไม ต้องทำแบบนี้ด้วย  เค้ามองว่าภาษาไม่สำคัญค่ะ เพราะเค้าเองก็ไปทำงานไม่เห็นต้องใช้ เเต่ ที่เราอยากทำมันจะต้องใช้ไงคะ มันเหมือนกับว่าเราไม่ได้เริ่มจาก0 นะคะ คือเกบเงินไปเอง เเต่เราเกบไปเอง เเล้วยังมาโดนคนที่บ้านไม่ให้ทำอะไรที่อยากทำตลอด คนอื่นเเค่เก็บเงินได้จะไปทำไรก็เรื่องของเค้า มันท้อ มากเลยนะบางที ที่เเบบคนรอบตัวไม่สนับสนุน กับสิ่งที่เราอยากลอง คือ เเม่ บอกเราว่า จะไปไหนรอด คิดว่าทำไปจะได้ใช้หรอ เเต่เรากลับมองว่า ถ้าเราไม่ลอง เราจะรู้ได้ไงคะ เราไม่ได้หาคำตอบได้ กับสิ่งที่ยังไม่ได้ลองเลย เเต่เค้ายึดติดกับความมั่นคงไงคะ ถ้าเราดื้อจะทำ เเล้วเราล้มเหลว มันคงยิ่งไปกันใหญ่ทั้งๆที่สิ่งทีเราทำ เราไม่ได้ผิดนะ ในมุมมองเรา เราเเค่อยากเลือกทางชีวิตเอง อยากเป็นตัวเอง เราเป็นคนเดียวที่ความคิดไม่เหมือนคนที่บ้าน เลยทะเลาะกันบ่อยมากๆ เมื่อก่อนเรายอมๆตลอด จนตอนหลังเรารุ้ว่ามันไม่ใช่ตัวเรา

คำถามคือ เราควรจะเเก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ  คือมันอาจจะดูเหมือนไม่เเรงนะ เเต่จริงๆเเล้ว ถ้าเราคิดจะเดินทางของเราอ่ะ เราว่าอาจจะถึงขั้นต้องตัดขาดกับเเม่เลยก็ได้ เค้าไม่ยอมเเน่ๆ เค้ากำหนดชีวิตเราตลอด และถ้าเราเลือกทางของเรา เเล้วมันไม่สำเร็จ เราจะทำยังไงต่อดีคะ
สำหรับการคุยกับเเม่ตรงๆ เราคุยหลายรอบเเล้วค่ะ เเต่ไม่เคยดีขึ้นเลย ทุกครั้งจบด้วยการทะเลาะ ละก็เอาเราไปเทียบกับลูกคนอื่นตลอด ซึ่งเราก็ไม่ได้เเย่นะ เราเรียนจบ มีงานทำ ไม่กลับบ้านดึก ไม่กินเหล้า ไม่เกเรไรเลย เเต่เเค่เราขอสิ่งที่เราชอบบางอย่าง นี่มันไม่ได้เลยหรอคะ พอเราคุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกเเต่ว่าเค้าเป็นเเม่ เค้าต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เราอยู่เเล้ว เค้ารักเราสุดอะไรยอมได้ก็ยอม เราควรทำเเบบนี้จริงๆหรอ เเต่นี่มันอนาคตเราเลยนะ

หลายครั้งมาก ที่เราต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว คือเราปรึกษาใครไม่ได้เลย พูดกับเพื่อน ยังไงซะแม่ก็ถูกเสมอ มันเหมือนเราคิด เราทำอยู่คนเดียว มันเหนื่อยนะ พอนานๆ เข้า

ขอบคุณคำแนะนำล่วงหน้านะคะ