วันนั้นจะไปดูหนังแอ็คชั่นเรื่องนึง ช่วงเดือน พ.ค. จำชื่อเรื่องไม่ได้ ตอนจอง เหมือนคนจะน้อย ซึ่งเป็นปกติของวันธรรมดา ปลายๆอาทิตย์ และปลายเดือนๆ เพราะคนเริ่มช็อตกัน
โอเค เข้าเรื่อง เราไปดูที่เมเจอร์รัชโยธิน ส่วนตัวคือชื่นชอบโรง IMAX อยู่แล้ว เพราะมันกว้าง และชัน เก้าอี้ด้านหน้าไม่บังเราดี แต่วันนั้นทั้งคนน้อย และเราไปถึงไว พนักงานโรงหนังให้เราเข้าได้เลย พอเดินเข้าไปเท่านั้นแหละ ขนนี่ลุกซู่เลย เพราะโรงมันมืดๆ และเงียบมากกกกกก น่าจะเพราะเขาบุผนังได้ดีเยี่ยม หึหึ ที่เมเจอร์ตอนนั้น ยังให้เข้าโรงจากด้านล่าง จึงต้องขึ้นบันไดไป เชื่อป่ะ ขาก้าวไม่ออก กลัวพอก้าวไปแล้ว พอมองไปตามแถวเก้าอี้แล้วเจอคนนั่ง เพราะรู้ว่าเราเข้าคนแรกแน่ๆ คือเคยเข้าโรงเร็วแบบนี้ตอนเป็นโรงธรรมดา มันก็ไม่หลอนเท่านี้อ่ะ อาจจะเพราะโรงอันนี้มันใหญ่ และชัน เห็นทุกที่นั่งชัดมากล่ะมั้ง นี่ขนาดไฟสลัวสุดๆ แต่สายตาโฟกัสทุกที่นั่งอ่ะ กลัวมาก

ขึ้นไปได้ไม่กี่ก้าว เริ่มอยากถอนตัว 555+ อยากจะออกไปก่อน แล้วบอกพนักงานว่า เดี๋ยวมาค่ะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน #แต่สุดท้ายอาย เลยขึ้นไปนั่ง จองแถวกลางๆ แล้วที่นั่งตรงกลางอยู่แล้ว เพราะมันเป็นที่ที่ดีที่สุดในโรง IMAX

โอ้โห ความรู้สึกกว่าจะเดินถึงแถวที่นั่งนี่เหมือน เรากำลังเดินจากบางเขนไปสนามหลวงตามแนวรถเมล์ 524 (เกี่ยวอะไร?)

พอถึงแถวที่นั่งนี่ก็กล้าๆกลัว เอาไงดีวะ ออกก่อนมั้ย แต่ตอนนั้นคิดว่า เอาวะ มาถึงขนาดนี้แล้ว เดินเข้าไปนั่งเหอะ เดี๋ยวก็มีคนเข้ามา ค่อยๆเดินเข้าไปแบบขาสั่นๆอ่ะ (โดยส่วนตัว ไม่เคยเจอผี แต่ไม่ได้อยากเจอนะ) กว่าจะถึงเก้าอี้ เล่นเอาเหงื่อตก

และแล้วก็ถึงเก้าอี้!!! ตอนจะนั่งนี่ก็แอบหวั่นๆ ข้างหลังเหมือนกัน เสียวสันหลังวาบๆ แต่ก็นั่งลงไป แล้วพยายามไม่มองไปด้านหลัง แม้จะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากก็ตาม 555 ตอนนี้มันขำนะ แต่ตอนนั้นมันขำไม่ออก บอกตรงๆ

ตลอดเส้นทางจากประตูทางเข้าโรงไปจนถึงที่นั่ง สิ่งที่ทำให้การเดินครั้งนี้ น่ากลัวที่สุดก็คือความเงียบ และเสียงในหัวของเรา สมองหลอกตัวเองไปได้หมด คือโรงมันเงียบแบบว่า เข้าป่าช้ายังจะดังซะกว่า เคยได้ยินป่ะ พอเราอยู่ในที่เงียบมากๆ เสียงที่มันไม่น่าจะได้ยิน มันก็เริ่มจะได้ยินอ่ะ แต่ไม่ได้หลอกตัวเองให้หลอนนะ มันเป็นวิทยาศาสตร์ มันได้ยินจริงๆ ได้ยินใจเต้น และรู้สึกเหมือนมันดังมาก ถึงแม้ว่าปกติ เวลาคนกลัวใจจะเต้นเร็วก็ตาม แต่อันนี้มันรู้สึกเหมือนดังมาก นอกจากนั้นก็เป็นเสียงในหัวที่คุยกับตัวเองนี่แหละ     ***กลัวว่า คุยไปคุยมา จะมีเสียงอื่นเพิ่มมาคุยด้วยนี่สิ แย่เลย***

นั่งแข็งอยู่อย่างนั้นสัก 3-5 นาที พอที่มาม่าจะสุก เอ้ย ไม่ใช่
นั่งไปแปปนึงก็มีคนเข้ามา ตอนนั้นรุ้สึกดีใจ เหมือนเห็นแม่มาหาที่โรงเรียนประถมโดยไม่ได้บอกเราก่อนอ่ะ ดีใจมากกกกกกกกกกก (กอไก่ 2 แสนตัว)

จบค่ะ