คือ จขกท.ไม่ได้คิดจะมีแฟน ไม่ได้อยากจะรักใคร
คุยกับคนๆหนึ่งมาเรื่อยๆก็รู้สึกดีน่ะ แต่ไม่ได้รู้สึกรัก พอวันหนึ่งได้พูดความจริงจากข้างในบอกกับเขาไปว่าเรารู้สึกดีน่ะแต่ไม่ได้อยากคบเป็นแฟนยังไม่ได้มีความรู้สึกรัก แต่เหมือนเขาหวังกับ จขกท.ไปมากแล้ว พอรู้ความจริงก็เลยไม่ได้คุยกันอีกเลย อยากรู้ว่าความสัมพันธ์แบบคุยกันไปเรื่อยๆมีความรู้สึกดีต่อกัน มันไม่พอหรอ ก็ไม่ได้อยากกั๊กใครไว้กับตัวน่ะถ้ามีใครก็พร้อมให้เขาไป แต่อยากรู้ว่า พอรู้ว่าตัวเองก้าวข้ามความสัมพันธ์ ณ จุดนี้ไปไม่ได้ก็เลยต้องเลิกคุยกันไปเลยหรอ
มีใครเคยรู้สึกแบบจขกท.บ้างไหม แล้วเราผิดไหมที่คิดว่าคุยกันก็พอไม่ต้องเป็นแฟนกัน