.....แฟนผมเป็นคนสวย  น่ารัก  แต่ชอบเอาแต่ใจ  ทำอะไรผิดไม่เคยขอโทษ  ปากหนัก  เอาใจเราไม่เก่ง  มีความเจ้าชู้ชอบหว่านเสน่ห์พอตัว  ผมนี่แทบบ้า...  แต่เขาเป็นคนดีรักครอบครัว  แต่ไม่รู้รักผมหรือเปล่า?  แต่ผมโคตรรักเขาเลย  คบกันมาหกปีแล้วคงรักมั้ง  เวลาทะเลาะกันแฟนผมโคตรกวนตีนเลย  เถียงตลอดไม่เคยยอมมีแต่ผมยอม  ชอบเล่าให้คนอื่นฟังว่าผมไม่ได้เรื่อง  บางครั้งก็ว่าผมงี่เง่า  ทุกอย่างทุกเรื่องที่เกิดการผิดพลาดสาเหตุมาจากผมตลอดทั้งที่หลายครั้งเขาเป็นคนทำ  เธอนั่นแหละทำ...ก็เธอนั่นแหละ (โทษกูตลอด  แม.ร่ง...อันนี้คิดในใจให้แฟนได้ยินไม่ได้) จานชามผมก็ล้าง  กวาดบ้านถูพื้นก็ผม  ซักผ้าเก็บผ้าก็กู เอ้ย! ก็ผม  ตลอดเวลาที่คบกันมาผมกอดเขาตลอด  เขาไม่เคยกอดผมเลย  เวลาผมกอดเขาเขาก็ไม่กอดตอบปล่อยแขนสองข้างห้อยต่องแต่ง  แถมมาถามอีกว่าเสร็จยัง....แม.ร่งเอ้ย!(อุทานในใจ)  เสียความรู้สึกมาก  เวลาทะเลาะแฟนผมจะต้องเป็นคนหยุดพูดคนสุดท้ายเสมอ  ผมก็ถามว่าให้ผมเป็นคนหยุดพูดคนสุดท้าบ้างไม่ได้เหรอ   ไม่!!!!! แฟนผมกระแทกเสียง  คือการได้ทิ้งทวนเป็นคนสุดท้ายมันเหมือนทำให้เขารู้สึกเหนือกว่า   เวลาทำอะไรผิดจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่ทั้งต่อผม  ต่อสิ่งของ  ต่อเหตุการณ์นั้นๆ ต่อหมาต่อแมว  ต่อแม่ค้าแต่ไม่ลด...(นอกเรื่องละ)  พูดเป็นอยู่คำเดียว  "ก็ไม่รู้นี่จะให้ทำไง"  เฮ้ย!  ออกตัวขอโทษบ้างก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองเป็นคนก่อเป็นคนทำผิด  ผมเคยบอกเขาว่าจะขอโทษสักครั้งมันก็ไม่เป็นไรหรอกนะก็เราทำผิดจริงๆ  เขาก็โกรธเลย  ไม่ยอมขอโทษ  บอกอยู่นั่นแหละ "ก็เค้าไม่รู้นี่จะให้ทำไง"  (กูบอกให้รู้อยู่นี่ไง.....สาด...)  มาว่าผมอีกว่าเอาแต่โทษเขาจะให้เขาเป็นคนผิดใช่มั้ย  แม.ร่ง....(พูดในใจอีกแล้ว)  แบบนี้แฟนผมกวนตีนป่าวคับ....ชีวิตจริงพูดเพราะนะทั้งผมทั้งแฟน  ไม่มีกูหรือขึ้นไอ้อีด่าแรงๆใส่กัน