ผมเป็นเกย์ที่ใช้ชีวิตทั่วไปเหมือนผู้ชาย รสนิยมก็คล้ายผู้ชายซะส่วนใหญ่ ปกติผมเป็นคนชอบฟังเพลง พอเลิกงานเลิกเรียนมาก็จะเปิดฟังทุกวัน เพราะหลงใหลในเสียงดนตรีมาตั้งแต่เด็ก เนื่องจากลุงเป็นคนชอบฟังเพลงอินดี้ยุค 80-90 จะชอบเปิดฟังตลอดทุกช่วงเย็นของวัน ทำให้ผมรู้จักและชื่นชอบตั้งแต่นั้นมาจนตอนนี้อายุย่าง 21 ขวบแล้ว

ปกติแนวเพลงที่ชอบส่วนใหญ่เป็นเพลงร็อกเก่า ๆ พวกเฮฟวี่เมนทัล อัลเทอร์เนทีฟ หรือแนวเพื่อชีวิตก็ฟัง ที่ชอบมาก ๆ เลยจะมี ซิลลี่ฟูล วายน็อตเซเว่น โลโซ เดอะซัน เสือ ธนพล วงร้องนำหญิงชอบ ฟาเรนไฮต์ และเอนโดรฟิน และอีกหลายวงในช่วงปี (2537-2552) หลังจากปี 2553 มาปัจจุบันรู้สึกไม่ชอบละ (เกิดอคติละ) ส่วนตัวเห็นว่า เอกลักษณ์แนวดนตรีและเสียงร้องไม่ค่อยเป็นเป็นที่ตราตรึงเหมือนแต่ก่อน หรือมีพลังเพื่อให้เป็นที่จดจำและถูกพูดถึงผ่านความทรงจำได้มากกว่า ฟังแล้วรู้สึกสะใจสะส่างความรู้สึก เหมือนได้ปลดปล่อยความความกดดันที่สะสมในทุก ๆ วันออกมา แต่ใช่จะเสียงดังจนชาวบ้านชาวช่องโยนหม้อโยนไหใส่นะครับ ฟังปกติคนับ ที่เล่า ๆ มาอาจจะมองโลกจากคอมฟอร์ทโซน ผมอาจจะยึดมากจนเกินไป เป็นคนหัวโบราณยืนคนละฝั่งกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือชาวพันทิปหลาย ๆ คน คงมีชอบบ้างขัดหูบ้างเป็นธรรมดาละนะ แต่ช่างเหอะมันเรื่องรสนิยมส่วนบุคคล เป็นสิ่งเติมเต็มชีวิตที่ทุกคนมีความหลังมาไม่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้ไปทำร้ายใครนี่นา...เว้นแต่คนจะทำร้ายกันเอง

สุดท้ายนี้ก็คงว่ากันไม่ได้หรอกเนาะ เราเองก็เป็นหนึ่งในประชาสังคม รู้และเข้าใจว่าสังคมมีการเปลี่ยนแปลง มีอะไรใหม่ ๆ แปลกหูแปลกตากว่าเข้ามาแทนที่ได้ตลอด เพราะมนุษย์เราไม่ชอบอะไรที่ซ้ำซากจำเจอยู่แล้ว ดีพอไม่พอดียังไงแล้วแต่คนจะตีความ มาแล้วก็ตายไปตามยุคเท่านั้น

เกย์คนไหนรู้ตัวว่าตนเป็นสาวกเพลงร็อครายงานตัวด้วยนะครับ หาแนวร่วมสักหน่อย