ผญ.ที่ผมชอบเขาเปนเพื่อนห้องเดียวกับผมคับและเพิ่งมารู้จักกันตอนม.4คับ เขาเปนคนตัวเล็กที่ร่างกายอ่อนแอและก็มีนิสัยชอบอยู่คนเดียว แถมยังีนิสัยแปลกๆที่ชอบพูดคนเดียวอีกด้วย ในตอนแรกที่เจอ ผมรู้สึกหงุดหงิดตรงที่เขาทำตัวสิ้นหวังกับชีวิตอะคับ ผมเลยอยากเข้าไปเปนเพื่อนกับเขาให้ได้ ผมเลยเริ่มเข้าไปตีสนิทกับเขาคับ ผมก็ไม่รู้จะทำไงคับเลยเลือกใช้วิธีแปลกๆเพื่อไปหาทางชวนเขาคุย(ไปกวนประสาทเขา)ในตอนแรกมันได้ผลคับแต่ช่วงหลังๆมามันก็กลายเปนว่าผมดันไปใช้วิธีนี้กับผญ.ทั้งห้องไปซะแล้วแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คนในห้องก็อาจมาล้อว่าผมชอบเขาได้อีก ตอนนั้นผมคิดแค่นั้นคับเพราะผมยังไม่ได้ชอบเขาเลย จนวันนึงตอนนั้นเปนช่วงใกล้ๆปิดเทอมคับ ผญ.ที่ผมชอบเขาขาเจ็บคับแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่อย่างงั้นไม่ยอมเรียกให้คนช่วย ผมเห็นอย่างงั้นก็เลยหงุดหงิดขึ้นมาและเดินไปแบกเขาไปส่งที่ห้องพยาบาลในตอนนั้นเขายิ้มทั้งที่ร้องไห้ มันทำให้ผมเริ่มชอบเขาขึ้นมาคับ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลยคับว่าทำไมผมชอบเขา แล้วหลังจากนั้นผมก็เริ่มปิดบังความรู้สึกของตัวเองไว้คับ ผมเริ่มตีตัวออกห่างจากเขาและไปพูดกับเพื่อนคนอื่นในห้องแทนคับเพราะผมกลัวว่าถ้าผมชอบเขาขึ้นมาจิงๆผมอาจต้องเสียใจมากก็ได้ ผมทำแบบนี้มาตลอด จนถึงตอนเปิดเทอมขึ้นม.5 ความรู้สึกของผมมันเริ่มชัดเจนมากขึ้นผมไม่กล้าที่จะมองตาเขาเลยคับ จนมีเพื่อนสนิทผมคนนึงไปเล่นหยอกล้อกับผญ.ที่ผมชอบคับ ในตอนแรกผมก็ตัดใจยอมเพราะเพื่อนผมทั้งหล่อ สูงและยังมีคนมาชอบตั้งหลายคน ส่วนผมหรอคับก็เปนแค่นักเรียนธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษจะไปสู้อะไรเขาได้ แต่ยิ่งเห็นเขาเล่นกันมากเท่าไหร่ผมเหมือนเห็นภาพซ้อนจองผมเองอะคับ(เดจาวู) ผมเริ่มโมโหทุกครั้งที่เขา2คนอยู่ใกล้กัน จนอยากจะเดินเข้าไปขวางเขาไว้เลยคีบ จนสุดท้ายผมเลยตัดสินใจบอกคนที่ผมชอบไปตรงๆเลยคับว่าผมชอบ(แต่บอกกันในแชทเฉยๆนะคีบ) แล้วผมก็บอกเขาไปว่า"ขอเวลาวันนึงให้ผมได้เปลี่ยนใจเขา ถ้าผมเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ ไม่ต้องรอถึงจบม.ปลายหรอก ผมจะเลิกยุ่งกับเขาไปเอง" แล้วผมก็เปลี่ยนใจเขาไม่ได้ ในตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งเศร้า อยู่อย่างงี้แหละคับ ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีคับ อาจจะยาวไปหน่อยนะคับ แต่ช่วยผมหาทางออกทีคับ