จขกท.อายุ 26 ค่ะ
เราไม่ชอบแต่งหน้าไม่ชอบเลย เราหน้าสดมาตลอดชีวิต ไม่เคยทำอะไรกับหน้าเลยแม้กระทั่งทาแป้ง ไม่เคยแคร์เรื่องความสวยความงาม จะบอกว่ามั่นใจในหน้าสดก็กระดากปากดูหลงตัวเอง แต่เรามองว่าหน้าสดคือหน้าปกติเราพอใจและไม่อยากเสริมเติมแต่ง
ส่วนเหตุผลที่เราไม่แต่งเพราะความชิวของเรา คือสวมเสื้อกางเกงและออกจากบ้านได้เลยเราชอบแบบนั้น ถ้าต้องแต่งหน้าด้วยมันใช้เวลานานและจะแต่งไปทำไม แต่งเพื่ออะไร เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยไม่แต่ง เราเหงื่อเยอะมากถ้าอากาศร้อนนิดหน่อยคือไหลอย่างกับน้ำ เราเลยต้องมีผ้าเช็ดหน้าตลอดถ้าออกไปข้างนอก แค่คิดว่าแต่งหน้าแล้วเวลาเหงื่อออกเราต้องเช็ดหน้าอย่างทะนุถนอมไม่ไห้เครื่องสำอางหลุดก็ทรมาณแล้ว เราเลยชอบแบบถ้าเหงื่อออกผ้าเช็ดหน้าปาดทีเดียวจบ ไม่ต้องยาก
และอย่างเวลาอาบน้ำเสร็จเราใช้แค่สารส้มทารักแร้และแป้งตรางูตามเท่านั้นจบ ไปไหนมาไหน งานแต่ง งานบวช ก็หน้าสด ไม่มีไดรเป่าผม ไม่มีที่หนีบผม ไม่เคยทาเล็บ เหมือนเราจะมีแค่แป้งตรางูและสารส้มจริงๆ
เรื่องแต่งตัวก็เหมือนกันเราไม่แฟชั่นเลย เราไม่เคยแต่งแบบผู้หญิงทั่วไป เราไม่มีกระโปรงไม่เคยใส่ ไม่มีรองเท้าส้นสูง (เคยใส่กระโปรงและคัชชูแค่ตอนเรียนและใส่เฉพาะตอนสอบ เราเรียนแบบใส่กางเกงมาตลอดตั้งแต่ ปวช. จนมหาลัย คัดชูคืดความทรมาณของเรา เราโดนรองเท้ากัดจนเป็นแผลใหญ่กว่าจะหายหลายวัน เรากล้วรองเท้าส้นสูงตั้งแต่ตอนนั้น) แต่งตัวคือเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบบางทีก็เสื้อยีนส์ เสื้อเชิ้ต (เสื้อมี 3 สี ดำ ขาว เทา กางเกงก็เป็นกางเกงยีนส์ขากระบอก ขาเดฟ สีดำ,สียีนส์) เวลาอยู่บ้านเราก็เสื้อยืด + บ๊อกเซอร์ ไม่ใส่ชั้นใน (ไม่ใส่เฉพาะเวลาไม่มีคน มีแขกมีญาติมาบ้านก็ใส่)
เราคิดว่าการใส่กระโปรง หรือใช่เสื้อผ้าแบบผู้หญิงทั่วไปมันไม่ใช่เรา ไม่ใช่สไตล์เรา มันไม่มีความสะดวกสบาย และเราเป็นคนร่างสูงใหญ่ เลยคิดว่าไม่เหมาะกับความกระจุ๋มกระจิ๋ม แบ๊วๆ เรามีความคิดแบบนั้นตั้งแต่เริ่มวัยรุ่นว่ามันไม่ใช่เลยไม่แตะเลย ไม่เคยคิดจะแต่งด้วยมันไม่เข้าอย่างแรง และถ้าจะแต่งแบบนั้นเราต้องเขินมากๆ แน่ๆ เวลาชอปปิ้งจะแพงแค่กางเกงและรองเท้า และไม่ใช่คนซื้อบ่อย นานๆที ปีหน ชอบไปไหนคนเดียวมันเร็วสะดวกดี ไม่ชอบไปกับเพื่อนเพราะมีความเยอะสิ่งเลือกนั่นนี่ แวะทุกร้าน เรารำคาร+หงุดหงิดเพราะเราร้อน เราชอบเดินคนเดียวชิวๆ มากกว่า
นิสัยเราห้าวๆ ชอบสบถ ปากจัด พูดคำหยาบบ้างกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน รู้กาละเทศะนะไม่ใช่พูดใส่ทุกคน ไม่กร่างแม้แต่น้อย แต่เรารู้สึกว่าเราไม่เป็นกุลสตรีเลยสักนิดเดียว ทั้งท่าทางและคำพูดคำจา แต่เราไม่ใช่ทอมนะ ไม่คิดจะเป็นผู้ชายหรือเลียนแบบผู้ชาย เราเป็นผู้หญิง 100% นิสัยเราผู้หญิงทั่วๆ ไป ขี้งอน จุกจิก ขี้บ่น เจ้าระเบียบ ค่อนข้างเคร่งเรื่องหวงเนื้อหวงตัวด้วยซ้ำ แต่ภายนอกเราเป็นอย่างที่กล่าวให้ฟังมานี้ ถือว่าแปลกไหม (เราคิดว่าเราแปลกแต่ไม่ประหลาด) มีใครเป็นทำนองนี้บ้างรึเปล่า เล่าสู่กันฟังค่ะ
ปล.ที่มาตั้งกระทู้เพราะครั้งนึงเคยมีแฟนและเขาพูดว่าเราเป็นของแปลก เราไม่พอใจนะและค้างคาใจเรื่องนี้มากทีเดียว เรื่องที่ว่าชั้นแปลกขนาดนี้เชียวหรือ พ่อแม่ชั้นยังไม่เคยว่าอะไรชั้นเลยทำนองว่าลูกทำไมไม่แต่งตัว พ่อแม่ชิวมากเฉยๆ กับเรา ลูกอยากทำไรก็ทำ คือเราเป็นคนปกติแค่อยู่กับครอบครัวรึเปล่า มุมมองของคนภายนอกเป็นอย่างไร เราอยากรู้จริงๆค่ะ
เราเป็นผู้หญิงเถื่อนไหม มีใครเป็นแบบเราหรือเปล่า
เราไม่ชอบแต่งหน้าไม่ชอบเลย เราหน้าสดมาตลอดชีวิต ไม่เคยทำอะไรกับหน้าเลยแม้กระทั่งทาแป้ง ไม่เคยแคร์เรื่องความสวยความงาม จะบอกว่ามั่นใจในหน้าสดก็กระดากปากดูหลงตัวเอง แต่เรามองว่าหน้าสดคือหน้าปกติเราพอใจและไม่อยากเสริมเติมแต่ง
ส่วนเหตุผลที่เราไม่แต่งเพราะความชิวของเรา คือสวมเสื้อกางเกงและออกจากบ้านได้เลยเราชอบแบบนั้น ถ้าต้องแต่งหน้าด้วยมันใช้เวลานานและจะแต่งไปทำไม แต่งเพื่ออะไร เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยไม่แต่ง เราเหงื่อเยอะมากถ้าอากาศร้อนนิดหน่อยคือไหลอย่างกับน้ำ เราเลยต้องมีผ้าเช็ดหน้าตลอดถ้าออกไปข้างนอก แค่คิดว่าแต่งหน้าแล้วเวลาเหงื่อออกเราต้องเช็ดหน้าอย่างทะนุถนอมไม่ไห้เครื่องสำอางหลุดก็ทรมาณแล้ว เราเลยชอบแบบถ้าเหงื่อออกผ้าเช็ดหน้าปาดทีเดียวจบ ไม่ต้องยาก
และอย่างเวลาอาบน้ำเสร็จเราใช้แค่สารส้มทารักแร้และแป้งตรางูตามเท่านั้นจบ ไปไหนมาไหน งานแต่ง งานบวช ก็หน้าสด ไม่มีไดรเป่าผม ไม่มีที่หนีบผม ไม่เคยทาเล็บ เหมือนเราจะมีแค่แป้งตรางูและสารส้มจริงๆ
เรื่องแต่งตัวก็เหมือนกันเราไม่แฟชั่นเลย เราไม่เคยแต่งแบบผู้หญิงทั่วไป เราไม่มีกระโปรงไม่เคยใส่ ไม่มีรองเท้าส้นสูง (เคยใส่กระโปรงและคัชชูแค่ตอนเรียนและใส่เฉพาะตอนสอบ เราเรียนแบบใส่กางเกงมาตลอดตั้งแต่ ปวช. จนมหาลัย คัดชูคืดความทรมาณของเรา เราโดนรองเท้ากัดจนเป็นแผลใหญ่กว่าจะหายหลายวัน เรากล้วรองเท้าส้นสูงตั้งแต่ตอนนั้น) แต่งตัวคือเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบบางทีก็เสื้อยีนส์ เสื้อเชิ้ต (เสื้อมี 3 สี ดำ ขาว เทา กางเกงก็เป็นกางเกงยีนส์ขากระบอก ขาเดฟ สีดำ,สียีนส์) เวลาอยู่บ้านเราก็เสื้อยืด + บ๊อกเซอร์ ไม่ใส่ชั้นใน (ไม่ใส่เฉพาะเวลาไม่มีคน มีแขกมีญาติมาบ้านก็ใส่)
เราคิดว่าการใส่กระโปรง หรือใช่เสื้อผ้าแบบผู้หญิงทั่วไปมันไม่ใช่เรา ไม่ใช่สไตล์เรา มันไม่มีความสะดวกสบาย และเราเป็นคนร่างสูงใหญ่ เลยคิดว่าไม่เหมาะกับความกระจุ๋มกระจิ๋ม แบ๊วๆ เรามีความคิดแบบนั้นตั้งแต่เริ่มวัยรุ่นว่ามันไม่ใช่เลยไม่แตะเลย ไม่เคยคิดจะแต่งด้วยมันไม่เข้าอย่างแรง และถ้าจะแต่งแบบนั้นเราต้องเขินมากๆ แน่ๆ เวลาชอปปิ้งจะแพงแค่กางเกงและรองเท้า และไม่ใช่คนซื้อบ่อย นานๆที ปีหน ชอบไปไหนคนเดียวมันเร็วสะดวกดี ไม่ชอบไปกับเพื่อนเพราะมีความเยอะสิ่งเลือกนั่นนี่ แวะทุกร้าน เรารำคาร+หงุดหงิดเพราะเราร้อน เราชอบเดินคนเดียวชิวๆ มากกว่า
นิสัยเราห้าวๆ ชอบสบถ ปากจัด พูดคำหยาบบ้างกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน รู้กาละเทศะนะไม่ใช่พูดใส่ทุกคน ไม่กร่างแม้แต่น้อย แต่เรารู้สึกว่าเราไม่เป็นกุลสตรีเลยสักนิดเดียว ทั้งท่าทางและคำพูดคำจา แต่เราไม่ใช่ทอมนะ ไม่คิดจะเป็นผู้ชายหรือเลียนแบบผู้ชาย เราเป็นผู้หญิง 100% นิสัยเราผู้หญิงทั่วๆ ไป ขี้งอน จุกจิก ขี้บ่น เจ้าระเบียบ ค่อนข้างเคร่งเรื่องหวงเนื้อหวงตัวด้วยซ้ำ แต่ภายนอกเราเป็นอย่างที่กล่าวให้ฟังมานี้ ถือว่าแปลกไหม (เราคิดว่าเราแปลกแต่ไม่ประหลาด) มีใครเป็นทำนองนี้บ้างรึเปล่า เล่าสู่กันฟังค่ะ
ปล.ที่มาตั้งกระทู้เพราะครั้งนึงเคยมีแฟนและเขาพูดว่าเราเป็นของแปลก เราไม่พอใจนะและค้างคาใจเรื่องนี้มากทีเดียว เรื่องที่ว่าชั้นแปลกขนาดนี้เชียวหรือ พ่อแม่ชั้นยังไม่เคยว่าอะไรชั้นเลยทำนองว่าลูกทำไมไม่แต่งตัว พ่อแม่ชิวมากเฉยๆ กับเรา ลูกอยากทำไรก็ทำ คือเราเป็นคนปกติแค่อยู่กับครอบครัวรึเปล่า มุมมองของคนภายนอกเป็นอย่างไร เราอยากรู้จริงๆค่ะ