คือ เราออกมาอยู่ข้างนอก
เพราะแม่ชอบด่าชอบไล่
เวลาแม่บ่นแม่ด่าทีไร จะไล่เราตลอด มีคำพูดทำร้ายจิตตลอดๆ
เช่น แน่จริง ม อย่ามาขอเงิน ก สิ , ม แน่จริงเอาตัวให้รอดสิ , หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับพ่อ ม นู้น
พูดไม่ฟังบอกไม่ฟังไม่ต้องมาเรียก ก แม่ , เลือดพ่อ ม มันเลว , นี้บ้าน ก อยู่ไม่ได้ก็ไปไหนได้ก็ไป


เราเข้าใจนะค่ะ ว่าเค้าพูดด้วยความโมโห เราไม่เคยเถียงค่ะ เพราะยิ่งเถียงยิ่งไปกันใหญ่
เราทำงานกับแม่ ช่วยทุกอย่างไม่เคยมีความดีค่ะ. ลูกชายเค้า(พี่ชายแท้ๆเรา) นานๆมาหาที อย่างกับเทวดาค่ะ
แต่สุดท้ายพี่ชายก้กลับมาอยุ่บ้าน เพราะอยุ่ข้างนอกรายจ่ายเยอะไม่พอใช้ + กับไม่ทำงานเป็นหลักแหล่ง
(กลับมาเกาะแม่กิน แม่ไม่ว่าสักคำ)
ความที่เค้าชอบไล่ ชอบท้า เหมือนเราฝั่งใจมั้งค่ะ
คือ คิดเสมอว่าถ้าออกไปต้องเอาตัวไห้รอด  จะไม่ซมซานกลับมาเหมือนพี่

เราอยุ่บ้านเก้บเงินได้สักก้อน ก็ขอแม่ออกมาอยู่ข้างนอกค่ะ พูดกันดีๆไม่มีการทะเลาะ
แต่พอวันนึงเค้ารู้ว่าเรามีแฟน เราอยุ่กับแฟน เค้าสั่งไห้เรากลับบ้าน
ถ้าไม่กลับ ไม่ต้องมาเรียกเค้าว่าแม่
สั่งให้เลิกกับแฟน บอกว่าไม่เคยคิดว่าลูกตัวเองจะมีแฟนถ่อยแบบนี้ (เรามีแฟนคนแรก)
(แฟนเราเป้นพนักงานเงินเดือนไม่มีสมบัติไม่ได้มีฐานะ.)
ถ้าไม่เลิกกับมันไม่ต้องมาเรียก ก แม่

คือแบบ ช็อค ค่ะ ตอนนั้นใช่วิธีเงียบ เค้าโทมาก็รับแต่เงียบ ไม่ทำตาม ไม่พูดอะไร เสียใจร้องไห้อย่างเดียว
อีกสามสี่เดือนต่อมา เราก็โทไปพูดดีกับแม่เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ไปหาไปเยี่ยม ไปกินข้าวด่วย (ไปคนเดียวไม่พาแฟนไป)

เวลาผ่านไป 2 ปี
อยู่ๆแม่ก็โทมา ว่าอยากกลับมาอยุ่บ้านมั้ย พาแฟนมาอยุ่ด้วยกัน จะได่ประหยัด
ไม่ต้องไปเช่าห้อง แล้วแม่ก็ร้องไห้
คือเครียดค่ะ ไม่เคยเห้นแม่ร้องไห้ เลยคุยกับแฟนว่าแม่อยากไห้กลับไปอยุ่บ้าน
แฟนก็บอกไห้เรากลับค่ะ แต่แฟนไม่กลับ คือแยกกันอยุ่แต่ไม่ได้เลิกกัน

ถ้าเรากลับไปอยุ่บ้านเราต้องทิ้งงาน กลับไปช่วยธุรกิจที่บ้าน
คือทุกคำพูดของแม่ มันฝั่งอยุ่ในใจ ทั้งด่าทั้งไล่ ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีค่ะ
ไม่กลับไปก็เหมือนลูกเลว
กลับไปก็ไม่รู้จะอึดอัด ต้องออกมาอีกรึป่าว ถ้าออกมาครั้งหน้าคงโดนด่าหนักกว่าครั้งแรกแน่ๆ