เรื่องมี อยู่ว่าผมอ่ะมีแฟนเด็ก คบกันมา 4 ปี วางแผนว่าจะแต่งกันหลังจบปี 4 เด็กกว่ามาก ก้อคือ 1 รอบ  12 ปีเลยแหละ คือ ส่งเสียให้เกือบทุกอย่าง มีปัญหาต่าง ๆ มากมาย บ่อย ๆ แต่ผมก้อให้อภัยเพราะดูเหมือนเขารักเรา เขาเหนี่ยวรั้งไม่ให้ไปบอกขาดไม่ได้อยู่ไม่ได้ หลังจากนั้น2เดือนผ่านมา ปัญหาลักษณะเดิมเกิดขึ้น ถ้าเขาพูดความจริงบอกความจริงผมก้อจะปล่อยเขาไป แต่เขาเลือกที่จะโกหก ผมก้อมีแอบๆ ไปส่งดูเฟสเด็กผู้ชายที่เค้าคุยด้วยปรากฏว่ามันไม่ใช่อย่างที่แฟนผมบอก แต่แฟนผมนางก้อยังแถไปต่อได้ว่า อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นแต่ให้เชื่อตัวเขา ผมคิดอยู่นาน รู้สึกปล่อยไว้ยิ่งรื้อรัง จึงตัดสินใจส่งข้อความทางเฟสไปถาม เด็กผู้ชายคนนั้นว่า "น้องจีบแฟนพี่หรอ" น้องเขาถามกับว่า พี่เป็นใคร ผมก้อเลยบอกว่า น้องไปถามแฟนพี่ดูว่าพี่เป็นใคร แล้วน้องมันก้อถามต่อว่า ความสัมพันธ์ ระดับไหนใช้คำแทนว่า อะไร ผมเลยบอกว่า "ก้อแฟนไง" มันบอกต่อว่า ถ้าพี่ใช้แทนตัวเองขนาดนั้นผมจะกล้าไปคุยกับเขาต่อหน้าแม่ ต่อหน้าพี่สาวหรอ แล้วผมก้อไปรับไปส่งตอนไปโรงพยาบาล พอผมได้ยินผมรู้สึกโกรธจนควันออกหู เพราะปกติ ผมจะไปที่บ้านแฟนทุก เสาร์-อาทิตย์ และเป็นคนขับรถพาไปทุกที่ ที่บ้านนี้มีธุระ ผมเลยงง ว่ามันไปถึงโน้นได้งัยกรูไม่ได้ไปแค่อาทิตย์เดียว ผมเลยถามมันว่า วันนั้นน้องไปร้านนี้ ร้านนี้ กับแฟนพี่สองคนใช่มั้ย มันบอกใช่ แต่แฟนผมหลอกผมว่าไปกัน5-6คน บอกว่าผมคิดไปเอง เค้าก้อไปเที่ยว ไปไหนต่อไหน ตอนเย็นแฟนผมก้อโทรมาบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวนะเพื่อนที่นี่ๆนัด ผมก้อรู้สึกแปลก ๆ เลยโทรไปหาหลังจากนั้นประมาณ2 ชม  เขาบอกว่าอาจไม่ได้ไปเที่ยวแล้วเพราะพี่สาวป่วยต้องไปรับ พาไปโรงพยาบาล ...ถึงจุกนี้ผมก้อเลยถึงบางอ้อ ว่ามันมาเกาะแกะกันทั้นวัน กะทั้งไปรับพี่สาวไปส่งโรงพยาบล
                   ตอนแรกผมยังนึกดีใจว่าแฟนไม่ไปเที่ยว ตอนอยู่โรงพยาบาลก้อโทรมาตลอด แต่หลังจานั้นมันก้อไปเที่ยว ตอนเช้าผมโกรธมาก โทรไปถามแฟนผมว่า กล้าทิ้งพี่สาวไว้โรงพยาบาลคนเดียวได้ยังไง กลับมาต่อที่เด็กผู้ชายคนนี้ พอผมบอกว่าแฟนพี่บอกว่าไปกัน5-6 คน มันบอกว่า ไม่อยากคุย ไม่เป็นผู้ใหญ่ ในใจผมโกรธนะแต่ต้องความคุมอารมณ์ ผมถามต่อว่าตกลงน้องจีบแฟนพี่ใช่มั้ย มันบอกใช่ผมจีบ ผมเลยบอกว่าเอางี้ เดี๋ยวถ้าทุกอย่างเคลียร์ พี่เลิกก้อให้เขามาเก็บของที่ห้องด้วย มันขึ้นใส่ผมอีกแล้วบอกว่าให้เกียรติผู้หญิงบ้าง มันบอกยิ่งคุยยิ่งรู้ว่าเด็ก ผมก้อเลย งงงงงงงงงงงง อยากถามจริงๆ ที่ผมคุย เนี่ยผมเด็กหรอ เพราะใจจริง ๆ ผมอยากจะตอกหน้ามันกลับมาก ๆ แต่ผมบอกน้องเค้าไปว่า น้องลองย้อนกลับขึ้นไปอ่านข้างบนนะพี่ยังไม่ได้ว่าน้องสักคำ ไม่ได้ด่า แต่ที่น้องทำน้องหยามพี่นะ น้องบอกว่าพี่ไม่เป็นผู้ใหญ่ มีบางส่วนลามปามผู้ใหญ่คนอื่น น้องมาจีบเมียพี่ และดูแล้วน่าจะเลยเถิดไปพอสมควร มาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ไม่ได้ผิดที่น้องคนเดียวหรอก ถ้าเมียพี่ไม่พาน้องเข้ามาน้องก้อเขามาไม่ได้ ตัวแฟนผมเองก่อนที่ผมจะคุยกับเด็กผู้ชายนี้ก้อบอกผมไม่ฟังเค้าไม่มีเหตุผล ขอร้อง จะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่ ที่นู๋ออกไปเพราะว่าไปกันหลยคน  ผมนั่งทบทวนหลายอย่าง ผมเลยตัดสินใจลางาน เช้าวันที่ 14 มิ.ย ผมไปบ้านแฟนผมแต่เช้า พอผมไปถึงเขาก้อตกใจ และโกรธที่ผมมาไม่บอก ผมไม่ได้พูดอะไร (แค่นึกในใจว่าก่อนหน้านี้เห็นหน้ากรูดีใจจะตาย วันนี้โกรธไร) ที่ผมไปผมตั้งใจไว้ 2 อย่าง 1.ผมจะไปถามแฟนผมชัด ๆ ว่า ทำไมต้องโกหกพี่เรื่องนี้ เรื่องนี้ และให้เขาตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ เพราะว่านี่มันครั้งที่2 แล้ว ในรอบ 4 เดือน กับผู้ชายอีกคน ถ้าเขาไม่ตัดสินใจผมก้อกะจะตัดสินใจในวันนั้น ถ้าพอให้อภัยได้ผมก้อกะว่าจะให้อภัย แต่คำตอบที่ได้คือ"ไม่รู้สิ" ผมบอกในฐานะที่พี่ดูแลนู๋มา 4 ปี พี่ขอความจริงจากนู๋สักครั้งได้มั้ย "คำพูดเดิมนู้ก้อรู้ว่าพี่ดีกับนู๋" ไม่รู้สิ พูดมาเหอะสถานะทางบ้านนู๋ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนู๋ไม่ต้องพึ่งพี่นู๋ก้ออยู่ได้ นู๋เลยอยากหยุด ผมบอกอ้าว! คืนก่อนที่คุยกันทุกครั้งที่คุยกันทำไมไม่บอกพี่ พี่ถามแล้วถามอีกไม่บอกแบบนี้ มีแต่บอกว่ามันไม่ใช่ ไม่ได้เป็นแบบนั้น พี่เชื่อใจนู๋สิ นู๋รักพี่นะ นู๋ยังจะขับรถมาหาพี่อยู่เลยในวันที่พี่ปักใจเชื่อว่านู๋ต้องเป็นแบบนี้แน่ ถ้านู๋บอกพี่ พี่ไม่มาถึงนี่นะ 2. ผมกะมาบอกลาพ่อกับแม่เขาด้วย  ผมบอกแฟนผมว่าโอเครจบกัน ขอกุญแจห้องพี่คืน เดี๋ยวพี่คุยกับพ่อกับแม่เสร็จและก้อกลับ พอผมบอกจะคุยกับพ่อกับแม่ แฟนผมบอกว่าผมจะทำให้อะไรมันยากขึ้น ผมเลยบอกว่ามันจะมีอะไร ยาก อย่าไปกลัว
           ผมก้อบอกพ่อว่า พ่อผมกับลูกสาวพ่อไปกันไม่ได้แล้วนะ พ่อก้อตกใจ บอกอ้าว! ทำไมอ่ะ มีอะไร ผมก้อเล่าให้ฟังเท่าที่เหล่าได้ รู้ว่าพ่อรู้สึกโมโหแฟนผมอยู่พอควร ผมก้อบอกปล่อยให้เขาได้เรียนรู้เถอะพ่อ แล้ววันนึ่งเขาจะคิดถึงผม อย่าไปว่าเขานะพ่อ พ่อกับผมก้อเคยคุยกันว่าถ้าเนื้อคู่กันยังก้อได้อยู่ได้กัน คุยในวันที่ผมเดินเข้าไปบอกพ่อกับแม่ว่าคบกันแต่ผมแก่กว่า 12 ปี พ่อรู้สึกเสียใจพอควร พ่อพูดออกมาว่าตายแล้วทำไมลูกพ่อเป็นแบบนี้พ่อรู้สึกเสียใจและเสียดายจังเลย อยู่กับเราพ่อไม่ห่วงอะไรเลย มาตอนนี้พ่อต้องกับมาห่วงอีกแล้ว ผมก้อคุยกันกับพ่อเยอะพ่อประมาณ "พ่อผมยังรักและเคารพพ่อกับแม่นะ ในอนาคตผมจะแวะมาเยี่ยม พ่อ แม่ และหลาน" ที่บ้านมีหลาน 2 ขวบที่ติดผมมาก หลายคนอาจจะคิดว่าทำไมผมเดินออกมาง่ายจัง จริง ๆ มันไม่ง่ายหรอกครับ นี่มันแค่เสี้ยว 1 ของตอนจบเองไว้ ผมมีเวลาผมจะมาเริ่ม บทที่ 1 กล้าที่จะเจ็บหรือป่าวถ้าคิดจะรักเด็กเพราะต่อให้ดีแค่ไหนพอถึงเวลามันเด็กมันก็ไป

ใครที่เข้ามาอ่านช่วยตอบผมหน่อย
1.ที่ผมทำผมทำเป็นเด็กหรอที่ส่งข้อความหาไอ้เด็กนั้น เพราะผมรู้สึกติดใจจริง ๆ กับคำพูดมัน (จริง ๆแล้วก้ออยากจะตบกะบาลมันสักที แล้วถามว่าโตแค่ไหนว่ะ)
* ผมบอกมันไปแล้วว่า ถ้าคุยกับพี่อย่าพูดจายั่วยุ เพราะพี่คุยกับน้องดี ๆ
*ผมส่งข้อความตบท้ายให้ไอ้เด็กนี่ด้วยตอนที่ผมเคลียร์แล้วว่า พี่เลิกแล้วนะรักษาแฟนพี่ที่น้องแย่งไปให้ดี ๆ ระหว่างเรา จบกันต่างคนต่างอยู่

ปล.ผมประเมินรอบด้านแล้วหละจึงถอยออกมา