เอาภาพนี้มาแปะแทนเพราะตอนนี้ไม่มีภาพเปิดครับ










- เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่พระเอกตื่นเช้ามาเจอตัวเองนอนแก้ผ้ามีสาวสวยไม่คุ้นหน้าคุ้นตานอนอยู่ข้างตัว

- พระเอกถึงกับตาเหลือกหงื่อแตกพลั่ก เพราะจำไม่ได้ซักนิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไร ที่นอนอยู่นี่ใคร แล้วตูมานอนอยู่นี่ได้ไง

- กวาดสายตาไปมาในห้องสักพักก็เจอเสื้อผ้าตัวเองพับไว้เรียบร้อยอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งผู้หญิง เลยรีบแจ้นไปเอากางเกงในมาใส่กันอุจาดก่อน ก่อนจะหยิบมือถือมาดู ปรากฏว่ามีสายเรียกเข้าตั้ง 37 สาย

- พระเอกถึงกับซีด ระหว่างนั้นก็มีสายเข้ามาพอดี พระเอกเลยกดรับแบบกล้าๆ กลัวๆ ปรากฏว่าเป็นพ่อโทรมาหา

- พ่อพระเอกพอเห็นพระเอกรับก็ด่าใส่เป็นชุดๆ ว่าไปค้างนอกบ้านทำไมไม่โทรมาบอกก่อน พระเอกก็แก้ตัวไม่ออก ได้แต่ก้มหัวขอโทษปะหลกๆ ทางโทรศัพท์ท่าเดียว

- คุยได้ไม่ทันไร สาวสวยที่นอนข้างพระเอกเมื่อคืนก็ตื่นขึ้นมาก่อน เห็นพระเอกกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่กับพ่อก็แกล้งเข้าไปกระซิบด้วยเสียงครางเย้ายวนใส่หูโทรศัพท์ เล่นเอาพระเอกสะดุ้งโหยง ตาลีตาลานปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน





- พอพระเอกปิดโทรศัพท์เสร็จ สาวเจ้าก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ดึงตัวพระเอกลงนอนข้างกันบนเตียง แล้วเข้ามากระแซะพลางพูดด้วยรอยยิ้มหวานหยดว่า "ต่อจากเมื่อคืนมั้ยจ๊ะ?"

- พระเอกเลยตาเหลือกอีกรอบ พูดตะกุกตะกักด้วยน้ำเสียงกับสีหน้าจริงจังเป็นทำนองขอโทษที่ทำแบบนั้นไป

- ปรากฏว่าาสาวเจ้าเห็นพระเอกทำหน้าจริงจังขอโทษแบบนั้นก็ระเบิดหัวเราะดังลั่น แล้วบอกว่าไม่ต้องห่วง พระเอกไม่ได้ทำอะไรหรอก นอนหลับเป็นตายโน่นเลยแหละ

- จากนั้นก็เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนพระเอกเมาเละเพราะโดนจับกรอกเหล้าจนอ้วกแตกอ้วกแตนน็อคคาคาบาเร่ต์คลับที่ไปที่สุดท้าย (เพราะพวกสาวๆ คาบาเร่ต์ไม่รู้ว่าพระเอกยังเป็นเด็กม.ปลายอยู่เลยจับกรอกซะ) เลยต้องขอแรงคนขับรถประจำคาบาเร่ต์คลับช่วยหิ้วปีกมานอนพักที่ห้องพักของสาวคาบาเร่ต์คนหนึ่งแล้วช่วยถอดเสื้อผ้าไปซักให้ด้วย ส่วนสาวคาบาเร่ต์พอซักเสื้อให้เสร็จก็เหนื่อยเลยล้มตัวลงนอนหลับข้างพระเอกทั้งชุดชั้นในเลย

- พระเอกพอได้เข้าใจสถานการณ์มากขึ้นก็เริ่มใจเย็นลง แล้วถามถึงอ.นักเขียนว่าอยู่ไหน สาวคาบาเร่ต์ก็ตอบว่ากลับไปตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเห็นบอกว่ามีนัดต้องไปเก็บข้อมูลแต่เช้า (เลยต้องฝากพระเอกไว้ให้ทางร้านคาบาเร่ต์คลับดูแล)

- พระเอกก็ชวนสาวคาบาเร่ต์คุย ถามว่าปกติอาจารย์มาที่นี่บ่อยมั้ย สาวคาบาเร่ต์ก็เล่าให้ฟังว่าตั้งแต่มาเก็บข้อมูลเขียนนิยายเมื่อ 5 ปีก่อนก็แวะมาอย่างน้อยๆ เดือนละครั้งเป็นประจำ เล่าให้ฟังว่าสมัยมาเก็บข้อมูลนั้นอาจารย์แกตั้งใจเก็บข้อมูลมาก แวะเวียนไปคุยกับสาวคาบาเร่ต์ตั้งหลายคนทุกๆ วัน จนเขียนโลกทัศน์ของชีวิตคนกลางคืนออกมาได้แบบถึงแก่น กระทั่งหลังจากเขียนนิยายเสร็จไม่จำเป็นต้องมาแล้วก็ยังแวะมาหา มาสั่งเหล้า มาพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของสาวๆ ที่เคยคุยด้วยประจำ จนทั้งมาม่าซังทั้งเด็กๆ ในร้านเชื่อใจและยอมรับว่าเป็นเพื่อนตายคนหนึ่ง

- หลังจากนั้นพระเอกก็ออกจากห้องพักของสาวคาบาเร่ต์มานั่งรออาจารย์ที่หน้าบ้าน (โทรขอพ่อแล้ว) พออาจารย์กลับมาปุ๊บก็คุกเข่าขอโทษทันทีที่ก่อเรื่องให้ลำบาก จนอาจารย์ถึงกับเป็นงงว่าโดนแจ็คพ็อตไปขนาดนั้นยังจะกลับมาอีกเรอะ

- ระหว่างนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์มาส่งของให้ที่บ้านอาจารย์ ปรากฏว่าเป็นลังใบเขื่องสี่ห้าลังซ้อนกัน พระเอกถามอาจารย์ก็บอกว่านั่นเป็นหนังสือข้อมูลที่สั่งซื้อไปนิดหน่อย ว่าจบก็บอกให้พระเอกช่วยยกมาไว้ในห้องหนังสือที

- พอมาถึงห้องหนังสือ พระเอกก็ถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง เพราะในห้องหนังสือนั้นมีหนังสือเรียงกันอยู่เป็นตับแน่นเอี๊ยดทุกชั้น กระทั่งบนพื้นยังมีกองหนังสือซ้อนกันอยู่หลายสิบกองจนแทบไม่มีที่ให้เดิน

- ระหว่างนั้นอาจารย์ก็บอกพระเอกว่าทั้งนิยายทั้งเรื่องสั้นที่พระเอกเขียนน่ะพระเอกแค่เขียนเอาจากเรื่องรอบตัวในรัศมีแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น มีแต่การแสดงความรู้สึกของตัวเอกเท่านั้นที่เขียนได้สมจริง นอกนั้นยังถือว่าไม่สมจริงเท่าไหร่

- อนึ่ง ตรงนี้ขี้เกียจอธิบายต่อแฮะว่าอะไร เอาเป็นว่าถ้าสรุปสั้นๆ ก็คืออ.นักเขียนแกสอนให้พระเอกเห็นความสำคัญของการเก็บข้อมูลในการเขียน การรู้ข้อมูลต่างๆ ให้กว้าง การออกไปเก็บเกี่ยวข้อมูลในสถานที่จริง เพื่อจะได้เอามาเขียนได้อย่างสมจริง โน้มน้าวให้คนอ่านอยากอ่านหนังสือของตัวเองได้ และเตือนพระเอกทิ้งท้ายเป็นทำนองว่าขืนพระเอกเขียนแบบนี้ต่อไปจะหมดมุกเขียนไม่ออกในสักวัน


- ฉากตัดกลับมาที่บ้านพระเอกตอนกลางคืน พระเอกกลับถึงบ้านปุ๊บก็โดนเตี่ยเฉ่งต่ออีกชุดใหญ่ จนต้องออกมานั่งหมดแรงอยู่ในห้องนั่งเล่น

- ระหว่างนั้น คนน้องกลับจากที่ทำงานพิเศษมาเห็นเข้าก็เข้ามาถามมาพูดคุยด้วยนิดหน่อย แต่ระหว่างคุยกัน คนน้องดันไปเห็นนามบัตรของสาวคาบาเร่ต์ที่ให้ไว้ก่อนกลับมาที่พระเอกทำตกพื้นไว้เข้า (ดูจากชื่อบนนามบัตรแล้ว สาวคาบาเร่ต์ชื่อ "จูริ" แฮะ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นชื่อจริงหรือชื่อในวงการเหมือนกัน)




- พระเอกตาเหลือก ฉกนามบัตรไปจากมือคนน้องพร้อมโบกไม้โบกมือเปะปะแก้ตัวเป็นชุดๆ แต่โดนคนน้องตัดบทคำเดียวว่าไม่เกี่ยวกับชั้นนี่ แล้วก็ตัดบทเดินหนีทันควัน





- แต่ก่อนคนน้องจะทันเดินหนี พระเอกก็เรียกไว้ก่อนพร้อมถามถึงตอนที่คนน้องเขียนนิยายแล้วได้รางวัลนักเขียนหน้าใหม่เมื่อปีที่แล้วว่าไปเก็บข้อมูลแบบไหนถึงได้เขียนนิยายออกมาได้แบบนั้น คนน้องก็ตอบไปแกนๆ ว่าก็แค่คุยโน่นคุยนี่กับเจ้าของร้านกะเทยควายคนนั้นเท่านั้นแหละ

- พระเอกได้ยินแบบนั้นก็ตีหน้าจริงจังเหมือนกำลังใช้ความคิด โดยไม่ได้สังเกตว่าคนน้องกำลังแอบมองอยู่ด้วยสายตาแฝงความหมายบางอย่าง


- จากนั้นฉากก็ตัดมาที่คนน้องกำลังนั่งแช่น้ำร้อนในห้องอาบน้ำอยู่

- แช่ได้สักพัก คนน้องก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู บนหน้าจอเป็นหน้าไลน์ของอัลที่ส่งมาคอนเฟิร์มเรื่องนัดเดทวันพรุ่งนี้

- คนน้องอ่านข้อความในไลน์พักหนึ่งก็ลุกพรวดขึ้นจากอ่างแช่ตัว มานั่งอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าราวกับกำลังหวั่นไหวด้วยความรู้สึกในใจ










ก็ประมาณนี้แฮะสำหรับตอนนี้

เนื้อหาก็ยังไม่มีอะไรมาก นอกจากเคลียร์ปัญหาเรื่องมุกตันหัวตันของพระเอก กับปัญหาเรื่องข้อมูลในหัวสำหรับใช้เขียนไม่พอแค่นั้นเอง

แอบเสียดายสาวคาบาเร่ต์นิดหน่อยแฮะ ถึงจะเดาไว้แล้วว่าน่าจะเป็นตัวละครประเภทโผล่มาแป๊บเดียวพอๆ กับคนทวนต้นฉบับสุดสวยของอ.คิริยะก็เถอะ

ส่วนคนน้องนี่ยังออกอาการเวลาอยู่รอบๆ ตัวพระเอกเหมือนเดิม ถึงจะพยายามตัดใจแล้วก็ยังเห็นชัดๆ ว่าตัดไม่ขาดอยู่เลย


แบบนี้เดทกับอัลตอนหน้าน่าจะมีอะไรสนุกๆ แน่ (ยิ่งเป็นตอนที่ 100 แบบนี้ด้วย)

ยังไงก็รอดูกันละครับ