สมัยนี้ ก้ปฏิเสธไม่ได้ว่า การรู้จักคนมากเป็นสิ่งที่จําเป็น การที่รู้จักคนเยอะมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้เปรียบมากเท่านั้น
คนที่ไม่ค่อยรู้จักใคร เขาก้เอาตัวรอดได้เหมือนกัน แต่ถ้าถามว่าใครเสียเปรียบมากกว่า ตอบได้เลยครับ รู้จักคนน้อย
ผมเป็นคนมีเพื่อนน้อยครับ ไม่ค่อยรู้จักใครซักเท่าไหร่ ละยิ่งไปรร. เพื่อนๆเขาก้จะจับกลุ่มกันครับ แต่ผมเป็นผู้ชายไม่ค่อยมีปัญหายุแล้ว
ในห้องส่วนใหญ่เขาก้จะรุ้จักกันอยู่แล้วครับ โดยเฉพาะพวก ผู้หญิง ในห้องก้หมือนกันเกือบทุกที่แหละครับ คือส่วนใหญ่จะอยู่กันเป็นกลุ่มๆ ยิ่งเพื่อนมาก คนรู้จักก็ยิ่งเยอะ มีคนสนใจ เป็นที่สนใจของหลายๆคน
นั่นก็อีกด้านครับ แต่อย่าลืมว่า ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องมีอีกด้านเสมอ คนที่ไม่ค่อยรู้จักใคร กลับกลายเป็นคนที่ถูกมองข้าม งานกลุ่มก็ไม่ค่อยมีใครอยากร่วมด้วย เพราะแค่คําว่า ไม่สนิท
และไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ตัวปัญหาคือคนเหล่านี้ครับ คือ เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ไม่เข้าหาเพื่อนต้องรอเพื่อนเข้าหา
แต่ถ้ามองในทางกลับกัน
ฝ่ายเขาไม่เปิดใจรับกันหรือเปล่า?
แล้วก็มาโทษว่า ไม่เข้าหา ไรงี้ อย่างว่าแหละครับ พวกมากย่อมได้เปรียบอยู่แล้ว
พอพยายามเข้าหาก็โดนนินทา ผมว่า เรื่องการคบหาเพื่อนนี่ต้องทํากันตั้งแต่แรกจริงๆครับ คือ
ถ้าครั้งแรก ที่เราเห็นรุ้จักเพื่อนคนนี้ร่าเริง เขาก็จะน่าคบและร่าเริงในสายตาเราถึงแม้ว่า เค้าจะอารมณ์ไม่ดี น่าบูดน่าบึ้งแค่ไหน ก้ไม่มีใครไม่กล้าเข้าใกล้
แต่ ถ้าเรารับรู้ว่า คนนี้นิ่งๆ มีมาดหน่อยๆ ดุไม่ร่าเริง เราก็จะสร้างกําแพงมาปิดกั้นคนนี้ ไม่ว่าเขาจะทําอะไรเราก็จะๆม่เห็นเำราะสิ่งที่เราคิดมันนําสิ่งที่เขาแสดงไปหมดแล้ว เขาไม่ยิ้ม ก้หาว่าเขาน่าบึ้งน่าบุดไม่น่าเข้าใกล้ พอเขายิ้ม กลับไม่ได้ใส่ใจ หรือ มองไม่เห็น ทั้งๆที่บางทีอาจจะยิ้มอยู่ต่หน้าแท้ๆ
คนมีพวกมากตัวเองก็ลอยลําแล้วครับ ใครจะเป็นยังไงก็ไม่สนเพรระมีพวกแล้ว แล้วคนพวกน้อยล่ะ เขาจะรู้สึกอย่างไร ยังไม่ได้ทําอะไรก็โดนนินทา ทั้งๆที่คนพวกนั้นก้ไม่ได้รู้จักอะไรจริงจัง ต่อหน้าอีกแบบลับหลังอีกแบบ
เส้นแบ่งเขตพวกนี้มีไว้ทัมไม พวกใหม่ออกไป จะคบแต่พวกตัวเอง พอพวกตัวเองเดือดร้อนก้ไปหาเรื่องเขา ทั้งที่ฟังความข้างเดียว
พวกน้อยมักจะโดนเอาเปรียบและเสียเปรียบอยู่เสมอ และก็ไม่สามารถเรียกร้องได้
บางคนไม่ค่อยรู้จักใคร พอมีงานอะไรกะทันหัน คนพวกนี้กลับไม่ได้ทัน เพราะ ไม่มีใครบอกเลย แต่คนอื่นกลับทํากันมาหมด คนที่โดนก็คือเขาแหละครับ
สังคมสมัยนี้เป็นแบบนี้กันแล้วหรือ?
ฝ่ายไหนที่ไม่เปิดใจ?
เข้าหาเขาไม่เห็น แต่เขาเห็นเราเป็นกล่องใบหนึ่งครับ
กล่องสําหรับยืมของ การบ้าน มีเรื่องอะไรต้องให้ช่วย ทั้งๆที่ปกติก้ไม่เห้นว่าจะมาสนใจ
บางคนยิ้มให้กัน แต่อีกฝ่ายรู้จึกว่าไม่จริงใจ ห่างเหิน
คนที่มีพวกน้อยมักโดนเมินจากคนที่มีพวกมากอยู่เสมอ
คนพวกน้อย ใครจะสนใจ ไม่น่าเข้าใกล้ เราพวกมาก ไม่ต้องไปสนใจ ผมว่ามีคนคิดแบบนี้จริงๆครับ
คนพวกมากมักได้เปรียบเสมอ
และก้ต้องเป็นคนพวกน้อยที่ต้องเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป
คนที่มีพวกน้อย เขาแย่ขนาดนั้นเลย? คนที่มีพวกมาก เป็นตัว กําหนด คนที่มีพวกน้อย เหรอ?
คนที่ไม่ค่อยรู้จักใคร เขาก้เอาตัวรอดได้เหมือนกัน แต่ถ้าถามว่าใครเสียเปรียบมากกว่า ตอบได้เลยครับ รู้จักคนน้อย
ผมเป็นคนมีเพื่อนน้อยครับ ไม่ค่อยรู้จักใครซักเท่าไหร่ ละยิ่งไปรร. เพื่อนๆเขาก้จะจับกลุ่มกันครับ แต่ผมเป็นผู้ชายไม่ค่อยมีปัญหายุแล้ว
ในห้องส่วนใหญ่เขาก้จะรุ้จักกันอยู่แล้วครับ โดยเฉพาะพวก ผู้หญิง ในห้องก้หมือนกันเกือบทุกที่แหละครับ คือส่วนใหญ่จะอยู่กันเป็นกลุ่มๆ ยิ่งเพื่อนมาก คนรู้จักก็ยิ่งเยอะ มีคนสนใจ เป็นที่สนใจของหลายๆคน
นั่นก็อีกด้านครับ แต่อย่าลืมว่า ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องมีอีกด้านเสมอ คนที่ไม่ค่อยรู้จักใคร กลับกลายเป็นคนที่ถูกมองข้าม งานกลุ่มก็ไม่ค่อยมีใครอยากร่วมด้วย เพราะแค่คําว่า ไม่สนิท
และไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ตัวปัญหาคือคนเหล่านี้ครับ คือ เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ไม่เข้าหาเพื่อนต้องรอเพื่อนเข้าหา
แต่ถ้ามองในทางกลับกัน
ฝ่ายเขาไม่เปิดใจรับกันหรือเปล่า?
แล้วก็มาโทษว่า ไม่เข้าหา ไรงี้ อย่างว่าแหละครับ พวกมากย่อมได้เปรียบอยู่แล้ว
พอพยายามเข้าหาก็โดนนินทา ผมว่า เรื่องการคบหาเพื่อนนี่ต้องทํากันตั้งแต่แรกจริงๆครับ คือ
ถ้าครั้งแรก ที่เราเห็นรุ้จักเพื่อนคนนี้ร่าเริง เขาก็จะน่าคบและร่าเริงในสายตาเราถึงแม้ว่า เค้าจะอารมณ์ไม่ดี น่าบูดน่าบึ้งแค่ไหน ก้ไม่มีใครไม่กล้าเข้าใกล้
แต่ ถ้าเรารับรู้ว่า คนนี้นิ่งๆ มีมาดหน่อยๆ ดุไม่ร่าเริง เราก็จะสร้างกําแพงมาปิดกั้นคนนี้ ไม่ว่าเขาจะทําอะไรเราก็จะๆม่เห็นเำราะสิ่งที่เราคิดมันนําสิ่งที่เขาแสดงไปหมดแล้ว เขาไม่ยิ้ม ก้หาว่าเขาน่าบึ้งน่าบุดไม่น่าเข้าใกล้ พอเขายิ้ม กลับไม่ได้ใส่ใจ หรือ มองไม่เห็น ทั้งๆที่บางทีอาจจะยิ้มอยู่ต่หน้าแท้ๆ
คนมีพวกมากตัวเองก็ลอยลําแล้วครับ ใครจะเป็นยังไงก็ไม่สนเพรระมีพวกแล้ว แล้วคนพวกน้อยล่ะ เขาจะรู้สึกอย่างไร ยังไม่ได้ทําอะไรก็โดนนินทา ทั้งๆที่คนพวกนั้นก้ไม่ได้รู้จักอะไรจริงจัง ต่อหน้าอีกแบบลับหลังอีกแบบ
เส้นแบ่งเขตพวกนี้มีไว้ทัมไม พวกใหม่ออกไป จะคบแต่พวกตัวเอง พอพวกตัวเองเดือดร้อนก้ไปหาเรื่องเขา ทั้งที่ฟังความข้างเดียว
พวกน้อยมักจะโดนเอาเปรียบและเสียเปรียบอยู่เสมอ และก็ไม่สามารถเรียกร้องได้
บางคนไม่ค่อยรู้จักใคร พอมีงานอะไรกะทันหัน คนพวกนี้กลับไม่ได้ทัน เพราะ ไม่มีใครบอกเลย แต่คนอื่นกลับทํากันมาหมด คนที่โดนก็คือเขาแหละครับ
สังคมสมัยนี้เป็นแบบนี้กันแล้วหรือ?
ฝ่ายไหนที่ไม่เปิดใจ?
เข้าหาเขาไม่เห็น แต่เขาเห็นเราเป็นกล่องใบหนึ่งครับ
กล่องสําหรับยืมของ การบ้าน มีเรื่องอะไรต้องให้ช่วย ทั้งๆที่ปกติก้ไม่เห้นว่าจะมาสนใจ
บางคนยิ้มให้กัน แต่อีกฝ่ายรู้จึกว่าไม่จริงใจ ห่างเหิน
คนที่มีพวกน้อยมักโดนเมินจากคนที่มีพวกมากอยู่เสมอ
คนพวกน้อย ใครจะสนใจ ไม่น่าเข้าใกล้ เราพวกมาก ไม่ต้องไปสนใจ ผมว่ามีคนคิดแบบนี้จริงๆครับ
คนพวกมากมักได้เปรียบเสมอ
และก้ต้องเป็นคนพวกน้อยที่ต้องเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป