สวัสดีค่ะ ไม่คิดเลยค่ะว่าจะได้มาตั้งกระทู้อีกครั้ง ขอท้าวความก่อนเลยนะคะ คือ เคยมีแฟนที่แบบจริงจังที่ไม่ใช่ความรักวัยใสจูงมือเดินห้างน่ะค่ะ มา 1  คน สาเหตุที่เลิกลากันไปก็เพราะถูกหลอก ลายละเอียด หาได้จากกระทู้เก่าของเราเลยนะคะ จากนั้นเราก็โสดมาตลอดค่ะ มีคนมาจีบบ้าง แต่ไม่กล้าคุยกับใคร จะปฏิเสธความสัมพันธ์ตั้งแต่เริ่มต้นเสมอ เพราะรู้สึกว่ายังเอาตัวเองกลับมาจากเหตุการณ์เดิมไม่ได้ คือหลอนน่ะค่ะ กลัวความรักจะจบลงในแบบที่เคยผ่านมา และล่วงเลยมานานจนเริ่มรู้สึกชินกับการอยู่คนเดียว ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นดูหนัง ฟังเพลง ร้องเกะ ทานข้าว หรือจะบุฟเฟต์ และเที่ยวต่างจังหวัด ก็ทำทุกย่างคนเดียว เพราะคล่องตัวดี  

จนกระทั่งเมื่อต้นปีที่ผ่านมา มีรุ่นพี่เรียนจบจากสถาบันเดียวกัน เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที เขาเข้ามาจีบนั่นแหละค่ะ เราก็เหงานะคะคือมาถึงจุดที่เลี้ยงหมาคุยกับหมาร้องไห้กับหมา แต่คงจะดีกว่าเนาะถ้าหมามันให้คำปรึกษาเราได้บ้างในเวลาที่เราหาทางออกของปัญหาไม่เจอ เราเลยตั้งใจว่าจะลองคุยลองศึกษาคนนี้ดู ก็เลยตัดสินใจละว่า เอาละ เราจะลองสิ่งใหม่ๆละนะ ผลคือ เราปรับตัวไม่ได้ค่ะ เพราะระหว่างที่โสดมาหลายปีนี้ ไม่เคยคุยโทรศัพท์กับใครเลยนอกจากแม่ ลืมไปแล้วว่าจีบกันนี่ต้องทำยังไง ไม่รู้จะคุยอะไรทั้งที่อยากจะคุย ไม่กล้าทักเฟสทั้งที่อยากจะทัก และด้วยเหตุผลอีกอย่างคือ พี่เขางานค่อนข้างจะยุ่ง กลับดึกทุกวัน ซึ่งเราเข้าใจ และให้กำลังใจเขาตลอดแม้ในใจอยากจะถามว่าทำงานจริงหรือเปล่าทำไมถึงดึกทุกวันเลย แต่เราเลือกที่จะไม่พูดดีกว่าเพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่เป็นผลดี ทะเลาะกันแน่นอน เราเลยเลือกเปลี่ยนความสงสัยเป็นความเข้าใจ เราก็มีทักไปหาเขาบ้างนะคะ สองสามวันทักทีนึง เพราะเรากลัวเขาเหนื่อยค่ะ ไม่อยากเซ้าซี้ ไม่อยากตั้งข้อจำกัดว่าต้องคุยกันทุกวันนะ วันไหนเหนื่อยก็ควรพักผ่อนไม่ใช่คุยกัน ด้วยระยะทางที่ห่างกันเราก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจ และพี่เขาก็เงียบหายไป เราก็ไม่กล้าทักไปค่ะ คิดว่าเขาคงไม่ว่างงานคงยุ่ง ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ค่ะ พี่เขาก็ทักมา ปกติเหมือนไม่ได้หายไป ก็คุยกันไปสักพัก พี่เขาก็หายไปอีก ครั้งนี้สองสัปดาห์ค่ะ เราเลยตัดสินใจถามค่ะ ว่าจะหายไปอีกไหม เราทำตัวไม่ถูกไม่รู้จุดยืน ไม่รู้ว่าควรดำเนินความสัมพันธ์ไปในทิศทางไหน พี่เขาบอกว่าเราดีเกินไปค่ะ แล้วก็หายไปเลย เราเองไม่เซ้าซี้ ไม่ถามอะไรทั้งนั้น เพราะความเงียบคือคำตอบในตัวเองมันอยู่แล้ว

แต่...

ตอนนี้เจ้าของกระทู้รู้สึก ไม่เข้าใจค่ะ ว่าควรพาตัวเองไปยืนจุดไหนดี ควรดีที่ระดับไหน และควรไม่ดียังไงบ้าง ดีเกินไปนี่เป็นเหตุผลให้เดินจากกันไปได้ด้วยหรอคะ เราไม่ได้มีคนดีไว้รักกันแล้วหรือคะ

ลึกๆแล้วก็รู้สึกน้อยใจกับคำว่าดีเกินไปอยู่เนืองเนืองค่ะ