สวัสดีค่ะทุกคน นี้เป็นกระทู้แรกของเราเอง มีอะไรผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ด้วยน่ะค่ะ
เริ่มเข้าเรื่องกันดีกว่าน่ะค่ะตามหัวข้อกระทู้นะค่ะ คือว่าคนเข้มแข็งมักถูกละเลยความรู้สึกเสมอ อันนี้สำหรับเรามันเป็นเรื่องจริงเพราะเวลาเจออะไรที่เป็นปัญหาหรืออุปสรรคที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา เราไม่เคยแสดงความเสียใจให้คนอื่นได้เห็นเลย จะตลกกลบเกลื่อนไว้ก่อน แม้กระทั้งครอบครัวเราเอง เมื่อมีอะไรที่หนักใจมากๆเราจะแอบร้องไห้คนเดียว แอบเหงาบ้างอยากได้กำลังใจจากคนรอบข้างแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากไป [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่เวลาเราไม่ไหวแบบไม่ไหวจริงๆเราจะคุยกับแม่เราแบบปล่อยโฮเลยแต่แค่ครั้งเดียว ตอนนั้นเป็นหนักมาก ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว เรื่องเกรด สารพัดเลยค่ะ ตอนนี้ก็เริ่มเจอปัญหาถาโถมมาสมควร รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวตลอด ทั้งที่มีเพื่อน แต่ในสายตาเพื่อนเราเป็นคนที่ยิ้มง่าย ไม่เครียดกับเรื่องต่างๆมั้งนะ เราก็เลยไม่เคยได้รับคำปลอบหรือให้กำลังใจเท่าไร ประเด็นกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าด้วย แต่เราก็แก้ไขอารมณ์เราตอนรู้สึกเฟล หดหู่ใจด้วยการฟังเพลง[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราฟังเพลงที่ร้องในโบสถ์ค่ะ ฟังเเล้วสบายใจ อบอุ่นตลอด รู้สึกอยากเจอพระเจ้าทุกครั้งเวลาที่ฟัง  อยากจะรู้ว่าเพื่อนเป็นเหมือนกันไหม แก้ปัญหาตรงนั้นอย่างไร ขอบคุณค่ะ