สวัสดีคะ เราอายุ 21 ปี โดยนิสัยส่วนตัว เป็นคนร่าเริง เฮฮา เป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคน จนวันนึง เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เราได้คบกับผู้ชายคนนึง เป็นรุ่นพี่ในคณะ อายุเราห่างกัน2 ปี ตอนนั้น ฉันอยู่ปี1 พี่เขาอยู่ปี3 จนตอนนี้เราอยู่ ปี3 แล้ว พี่เขาเรียนจบไปแล้ว เขาก็ไปทำงานเราก็เลยห่างกัน แต่ก็มีติดต่อกันเป็นปกติ ดูภายนอกก็รักกันดี  คนอื่นมักจะชมว่าคู่เราหวานกันตลอด เวลาเราทะเลาะกันก็ไม่เคยหลุดพูดคำหยาบคายเหมือนคู่อื่นๆ แฟนเราอาจจะเป็นแนวผู้ชายที่ผู้หญิงหลายๆคนต้องการก็เป็นได้ นิสัยเขา เป็นคนมีมารยาท ให้เกียรติ ไปไหนก็โทรรายงานตลอด ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเกม ไม่ติดเพื่อน ไม่เจ้าชู้ แต่เป็นคนค่อนข้างเฟรนรี่ เข้ากับคนได้ง่าย เอาใจเก่ง แต่ก็นั่นแหละค่ะ คนเรามักมีข้อเสียในตัวเองเสมอ คือ แฟนเราเขามีพ่อแม่เป็นครู ซึ่งทางบ้านเขาก็เคร่งเรื่องมารยาทมาก และคำพูดก็ต้องสุภาพ ก่อนที่เราจะคบกับพี่คนนี้ เราเคยเป็นผู้หญิงทีเฮฮา ติดเพื่อน เที่ยวด้วย แต่การเรียนเราก็ไม่เสีย เกรด3 ทุกเทอม เราก็สนุกสนานตามภาษา แต่งตัวก็มีตามแฟชั่นบ้าง บางครั้งก็ใส่กางเกงขาสั้นบ้าง เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราก็พูดแบบหยาบๆ ก็ไม่ได้คิดอะไร จนมาคบกับพี่คนนี้ เราต้องเปลี่ยนทุกอย่าง คำพูด กิริยา การวางตัวกับเพื่อน ปัจจุบัน เราใส่กางเกงขาสั้นไม่ได้ ทาเล็บไม่ได้ ทาได้แค่สีใสๆ หรือสีที่เหมือนเล็บ ทำสีผมไม่ได้เลย เคยทำครั้งนึง ทะเลาะกันเป็นอาทิตย์ พูดหยาบคายไม่ได้เลย เมื่อก่อนเคยพูดว่า"ไป-ข้าวไหนดี" ตอนนี้ต้องพูดว่า "ไปทานข้าวที่ไหนดี" แรกๆก็โคตรจะเจ็บกกลิ้น แต่นานๆไปก็กลายเป็นนิสัยใหม่ เวลาเราจะไปไหนก็ต้องโทรบอก ถ้าเขารู้ทีหลังก็เป็นเรื่อง และตอนคบกันแรก เขาขอให้เราเลิกคบกับเพื่อนที่เราคบอยู่ เจาบอกว่าเพื่อนเราไม่ยกมือไหว้เขา เขาเลยไม่ชอบ ไม่ถูกชะตา เราก็โคตรอึดอัดเลยตอนนั้น แต่ก็ยอมทุกที เราก็เลยมีเคลียกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่า เขายอมรับในการตัดสินใจของเรานะ เราจะรักใครก็ไม่ว่า มันสิทธิ์ของเรา แต่เพื่อนเราแค่ไม่ชอบแฟนเรา เราก็เลย พยายามมองข้ามปัญหานี้ เวลาเราจะไปกับเพื่อน ไปอ่านหนังสือหรืออะไรก็ต้องโกหก นี่เราก็โกหกมา2 ปีแล้วแหละ แล้วก็มีอีกเรื่อง คือเราเป็นคนจัดฟัน เวลาเรายิ้ม มันจะแปลกๆ ซึ่งยิ้มของเรานี่แหละ ที่เป็นสาเหตุ แฟนเราไม่ชอบรอยยิ้มของเรา เขาพยายามบอกให้เรายิ้มแบบนั้นซิ้ ยิ้มแบบนี้ซิ้ ทำไมยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ก็นั่นแหละค่ะ สุดท้ายเราเลยไม่ยิ้ม เพราะยิ้มไปก็ไม่ถูกใจเขา นอกจากนี้แล้วก็ยังมีเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกมากมายที่อยู่เบื้องหลังที่คนอื่นๆ ไม่เคยรับรู้ ว่ากว่าจะคบกันได้นานขนาดนี้ ก็ต้องสูญเสียความเป็นตัวเองไปเยอะเลยค่ะ  ตลอด2 ปีที่ผ่านมาก็ยอมรับว่ามีคำว่า"ต้องอดทน"เกิดขึ้นบ่อยครั้ง จนวันนึง เราไปกินเนื้อย่างกับครอบครัว กินเสร็จก็ขับรถกลับบ้าน เรากับพี่สาว สนิทกันมาก ก็นั่งหัวเราะกันสนุกสนาน จนแม่ก็ถามว่า "เวลาอยู่กับแฟน เคยหัวเราะขนาดนี้ไหม " เรานี่เงิบเลย คิดในใจว่า "เออหว่ะ กูเคยหัวเราะแบบมีความสุขได้ขนาดนี้ไหม" แต่ถ้าจะให้เลิกกับเขา เราก็เสียดายในความดีหลายๆอย่างของเขา แต่ถ้าจะให้เป็นแบบนี้ต่อไป ก็กลัวว่าจะเป็นบ้าตาย เพราะตอนนี้เรากลายเป็นคนสองบุคลิกไปแล้ว เวลาอยู่กับเพื่อนกับแม่จะเฮฮา เวลาอยู่กับแฟนก็จะเป็นอีกคนนึง ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ รบกวนชวนแนะนำหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ