ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกทมครับ. ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมผิดหวังมาตลอดกับความรัก. ผมคิดว่าตัวเองคงไปทำเวรทำกรรมอะไรหนักๆมา 5555 เวลาที่ผมจะคบกับใครจิงๆจังๆเมื่อไหร่ มันจะต้องไม่สมหวังทุกครั้งสวนใหญ่จะเป็นเรื่องบุคคลที่สามคับ  มาเข้าเรื่องกันเลยละกันๆ คือผมได้เจอกับ ผญ.คนหนึ่ง เราเจอกันในช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าพอดี แต่ก้อไม่ถูกต้อง คือเธอคนนี้มีแฟนแล้วคับ แต่เราสองคนก้อคุยๆกันทีแรกผมก้อไม่ได้คิดจิงจังหรอก กะคุยเล่นๆไป เราคุยกันนานพอสมควร ตลอดระยะเวลาที่คุยกัน แฟนเธอไม่เคยสนใจเลย ทีแรกผมก้อคิดๆว่าคงยุไกลกันเลยไม่ค่อยสนใจ แฟนเธอไม่ติดต่อไม่อะไรเลย จนบางครั้งผมคิดว่าเธอไม่มีแฟนด้วยซ้ำ เราก้อเลยคุยกันมานานพอสมควรตอนนี้ก้อเกือบ 10 เดือนละ เราย้ายมายุด้วยกัน เราเที่ยวเรากินข้าว ทุกอย่างเราทำด้วยกัน  เราต่างรู้ว่าเรารักกันแต่เธอก็มีเค้า  เราคุยกันมาจนเกือบมันใจ เธอกะจะเลิกกับเค้าแล้วเพราะเค้าไม่สนใจอะไรเลย เธอเลยไปบอกเค้าเล่าเรื่องเราให้ฟังทุกอย่าง แต่เค้าก้อขอโอกาสเธอ เธอก็ให้เค้าเธอบอกอยากลองดู ในความคิดผม ผมว่ามันไม่สมควรได้เลย โอกาสนั้น ระยะเวลา 7-8 เดือนที่ผ่านมา หายไปไหนมา ปล่อยให้เราทำหน้าที่แทนมาตลอด เราให้ใจไปหมดแล้ว ทำไมไม่ทำให้ดีตั้งแต่แรกมาขอโอกาสตอนนี้มันไม่สายเกินไปหรอ????????  แล้วผมอ่ะจะทำไงต่อไป ปัญหามันต่อจากนี้คับเพื่อนๆ คือ แฟนเค้าจะขึ้นมายุ่ด้วย เค้าบอกกับเราว่าเค้า อยากรู้ใจตัวเอง  ตะลองไปยุ่ดู  จากเรื่องราวที่ผมเล่ามา  ไม่ได้ให้มองว่า ผญไม่ดีนะคับ. เราสองคนรักกันจิงๆ  ผมเจ้าใจเธอนะ เธอคบกับคนนั้นนานมากๆ7-8 ปี จะเลิกง่ายๆก้อคงยังไงยุ่ผมก้อเจ้าใจ ผมควรรอไหมคับ. รอเธอหาคำตอบด้วยตัวเอง ผมไม่ได้มองว่าเธอเหนแก่ตัวเลยนะ ผมเข้าใจเธอ  ผมเล่าไม่ชัดเจนอยากรู้เพิ่มเติมถามได้นะครับ ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ให้ผมได้ระบายได้แชร์เรื่องราวตัวเอง.