สวัสดีครับ ผมเปนนักศึกษาเอกชนจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผมกับแฟนอยุต่างมหาลัยไกลกัน เขาอยู่มหาลัยรัฐบาล เราคบกันมาก็4ปีกับอีก6เดือน ตั้งแต่เค้าจบมัธยมจนเค้าจบมหาลัย ผมแก่กว่าเขา
อยู่ๆไปอาจจะมีเบื่อบ้าง นอยบ้าง แต่สิ่งที่ไม่หายไปคือความรักคับ เค้าอาจจะว่าผมทำตัวเป็นเด็กบ้าง รำคาญบ้าง ผมเป็นคนชอบแอ้วๆอ้อนๆเกาะแกะๆแฟน

ผมกับแฟนก็เจอกันบ่อยมากๆเพราะผมขับรถไปกลับทุกวัน มอเค้ากับบ้านผมอยู่ใกล้กัน ก่อนกลับบ้านก็ไปหาแฟนที่หอ กินข้าวด้วยกัน บางทีก็พาเค้าไปเดินห้าง กินข้าว ดูหนัง วันศุกร์ไหนที่เขากลับบ้านผมก็ขับรถจากมหาลัยผมไปที่หอเค้าแล้วก็ไปส่งเค้าที่บ้านและก็กลับบ้านวกกลับผ่านมหาลัยเค้าอีกที จนหลังๆมาผมอยุหอเพราะงานเยอะเลยเจอกันอาทิดละ1-2ครั้ง

พอมาวันนึงแฟนผมก็คุยๆกับผมเรื่องอนาคตว่าจะเอายังไงดีกับชีวิตในอนาคตทั้ง2คน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่กล้าตอบได้เต็มปากเพราะว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต และกลัวว่ามันจะไม่เป็นดั่งที่หวังplanเอาไว้ ไม่อยากให้เขาผิดหวังในสิ่งที่มันเป็นคำพูด

เขาคิดว่าชีวิตนี้อยากอยู่ด้วยกัน บ้านเดียวกัน มีอนาคตร่วม ทำงานไปชีวิตจะยังไงบ้าง ซึ่งในใจจริงๆแล้วผมก็อยากนะ ดีใจที่คิดแบบนี้ แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นเพียงคำพูดเพราะมันเป็นเรื่องของอนาคต

เหตุผลจริงๆก็คือ ปัจจัยทางครอบครัว ผมเป็นลูกชายคนโตคนจีน เป็นลูกเจ้าของกิจการ ผมมีสิ่งที่ต้องทำ ต้องดูแล ซึ่งลึกๆแล้วก็อยากดูแลแฟนด้วย ผมรู้แก่ใจดีว่าผมทำงาน สิ่งที่หายไปคืออาจจะเป็นเรื่องเวลา ในช่วงแรกอาจจะมีการสร้างเนื้อสร้างตัว ผมเลยตอบไม่ได้จริงๆว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง บางครั้งวันเสาร์ผมก็อาจจะต้องทำงาน

ผมก็เป็นห่วงแฟนนะกับชีวิตของเขา ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เค้าเป็นคนชอบบ่นว่าเค้าเบื่อกับชีวิตจำเจของเค้า แต่ผมไม่เคยพูดนะว่าผมเป็นห่วง สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้ก็คงทำทุกอย่างให้ดีที่สุด supportบ้าง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เค้ามีชีวิตที่ดี สมหวังในสิ่งที่เค้าหวัง แค่นั้นก็พอแล้ว

ขอบคุณสำหรับพื้นที่แชร์เรื่องราวครับ