เพราะความอยากเป็นพระพุทธเจ้าเป็นกิเลสอย่างละเอียด ทำให้จิตไม่สามารถเข้าสู่ภูมิวิปัสนาเพื่อตัดกิเลสให้หมดไปได้ ดังเช่น ในอดีตองค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต องค์หลวงตามหาบัว เคยปราถนาเป็นพระพุทธเจ้าจึงไม่สามารถเข้าภูมิวิปัสนาได้ จำเป็นต้องเข้าอัปนาสมาธิเพื่ออธิฐานจิตถอนจากความอยากเป็นพระพุทธเจ้าซึ่งปราถนามานับชาติไม่ถ้วน หลังจากนั้นจึงสามารถเดินวิปัสนาได้คล่อง จนบรรลุพระอรหันต์
บางคนอยากเป็นพระพุทธเจ้ามานานนับชาติไม่ถ้วน จนติดอยู่ในดวงจิต แม้ปัจจุบันเกิดมาในศาสนาของพระสมณโคดม หรือพระพุทธเจ้าองค์ต่อๆไป พบหนทางที่จะหลุดพ้นแล้ว แต่จิตยังยึดติดต่อความอยากเป็นพระพุทธเจ้าอยู่ แบบนี้เป็นมิจฉาทิฏฐิหรือไม่ครับ