กว่าจะมีวันนี้ได้บอกเลยว่าไม่ง่าย จากที่เล่นละครเรื่องแรกแข็งโป๊ก โดนคนยี้ด่าว่ามากมาย
ไม่สวยบ้างล่ะ แสดงแข็งบ้างล่ะ แต่เธอพยายามทุกสิ่งที่เธอสามารถทำได้

◄แรกสุดไปเรียนการแสดงกับครูเงาะ

◄หาวิธีฝึกฝนตัวเอง สร้างโอกาสในการพัฒนาตัวเอง โดยซื้อรถบ้าน เพราะคิดว่าจะเอาดีสายนี้ก็ต้องมีเพื่อที่จะใช้อ่านบทท่องบท
เพราะถ้าใช้ของทีมงาน เวลาอยู่บนรถกับนักแสดงท่านอื่นที่เป็นผู้ชายจะดูไม่เหมาะสม(อันนี้เห็นพัฒนาการด้านการวางตัวชัดมาก)

◄การ keep อารมณ์ตัวเอง เช่นวันนี้จะต้องแสดงบทร้องไห้ทั้งวัน เธอจะ keep อารมณ์ไว้ ไม่ไปคุยเล่นกับดาราที่แสดงร่วม
เพราะจะได้คงความต่อเนื่องของอารมณ์ได้ (จนคนอื่นงงว่าโดนปุ๊กลุกโกรธเพราะอะไร)

◄การทำหน้าที่ตัวเองอย่างเต็มที่ อย่างละครค่ายสามัญการละครจะถ่ายทำระบบถ่ายหนัง
ซึ่งจะใช้กล้องถ่ายทีละกล้อง close up หน้าทีละคน ถึงแม้กล้องไม่ได้จับที่หน้าเธอ เธอก็ยังจะร้องไห้เพื่อส่งอารมณ์ให้คนแสดงร่วม

◄การตีความตัวละคร เธอพยายามเข้าใจตัวละคร อย่างอีแพง กับมุกริน เธอตีความว่าอีแพงคือเด็กสาวเล็กๆคนหนึ่ง
การร้องไห้ของอีแพงก็จะเหมือนเด็กๆ ที่นึกจะร้องก็ร้อง ร้องเพราะเหตุการในตอนนั้น
ร้องโดยไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดมาเยอะๆแบบมุกริน  เธอจึงไม่จำเป็นต้อง keep character อีแพงนอกเวลาถ่าย
แต่ในทางกลับกัน มุกรินเป็นผู้หญิงที่โดนกระทำมามากมาย มีความสับสน ทั้งรัก ทั้งเกลียด
ซึ่งการแสดงออกจะต้องเหมือนคนที่มีอะไรอยู่ข้างในตลอดเวลา เธอเลยต้อง keep character
ตัวเองตลอดเวลา เพื่อจะได้ไม่ต้องสวิทช์อารมณ์ที่มันมีความแตกต่างเกินไป

◄ซีนไหนที่ทำไม่ได้ เธอก็จะถ่ายมาจากมอนิเตอร์กองถ่าย เพื่อทำ mv ให้ตัวเองดูแล้วอินและเข้าใจตัวละคร
เธอไม่ได้ทำแค่ให้ตัวเอง แต่เธอทำเผื่อคนอื่นด้วย อย่างไมค์ก็ได้ทริคนี้จากปุ๊กลุก


สุดท้ายนี่คือคำพูดของเธอ
"หลายๆคนอาจจะมองว่าการเป็นนักแสดง เห้ย เรามาท่องบท แล้ว วึบๆอย่างงี้
ไม่มีใครมาบังคับเราในการทำการบ้าน ไม่มีใครมาตรวจกัน ขีดหรือเปล่า เขียนอินเนอร์หรืออะไรอย่างงี้
แต่หนูรู้สึกว่า หนูเริ่มทำงานตั้งแต่หนูอายุ 19 แล้ว มันเหมือนอาชีพ อาชีพหนึ่งที่เราต้องส่งงานหัวหน้า
และทำอะไรเพื่อให้เราก้าวขึ้นไปในระดับที่มันมากขึ้นเหมือนเวลาที่เราทำงานก็จะได้เลื่อนตำแหน่งใช่มั้ยคะ
ก็เลยรู้สึกว่าถ้าเราไม่ปล่อยเลย ก็จะดีที่เราก็จะไม่ลืมว่าเราจะต้องมีวินัยกับมันจนเป็นเรื่องที่เราทำโดยเป็นปกติไปแล้ว "