สวัสดีชาวพันทิปทุกคนค่า
นี่เป็นกระทู้แรกของเราอาจจะดูงงๆกับการเล่าของเรานิดหน่อยนะคะ
     ตามหัวข้อเลยเนอะ "คุณเคยแอบชอบใครนานถึง 8 ปี รึป่าว?" นั่นแหละเราเป็นอยู่ หลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่าไปเอาความอดทนมาจากไหน บอกตามตรงเราก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆ ตอนแรกมันก็ไม่เชิงว่าชอบเนอะ ตอนนั้นเราอยู่ม.1 ยังไม่เข้าใจว่าชอบจริงๆรึป่าว บวกกับเมื่อก่อนเราเป็นเด็กผู้หญิงที่กลมๆอ้วนๆดำๆ เตี้ยม่อต้อ ฮ่าๆ (ใครอยากเห็นนี่หลังไมค์เลย) นั่นแหละ ตอนม.1 มันยังไม่รู้หรอกว่าอะไรคือชอบรู้แค่ว่าชอบแอบมองตาพี่คนนี้จัง  เราขอแทนพี่เค้าว่า"พี่ที"แล้วกันเนอะ พี่ทีเป็นคนผิวแทนๆตาดุๆคิ้วเข้มหน่อยๆ พี่ทีแก่กว่าเราปีหนึ่ง พี่ทีกับเราอยู่หมู่บ้านติดกัน บ้านพี่ทีอยู่หน้าบ้านพี่ของเราอีกทีซึ่งทุกครั้งที่เราจะไปบ้านพี่ของเราต้องผ่านบ้านพี่ที เราแอบมองพี่ทีตั้งแต่เล็กๆเลย ฮ่าๆ เราจะแอบมองพี่เค้าทุกครั้งที่เราไปบ้านพี่เราเจอบ้างไม่เจอบ้างแล้วแต่จังหวะ เราทำแบบนั้นประมาณ2ปี พอเราขึ้นม.3 พี่เค้าก็ขึ้น ม.4 อันนี้น่าเศร้า คือพี่เค้าย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำของต่างจังหวัดล่ะ เราก็เลยไม่เคยได้เจอพี่เค้าอีกเลย แต่พอเจออีกทีเราอยู่ม.4แล้วอ่ะ บอกตามตรงว่าเจอพี่ทีครั้งนี้ใจเต้นเราแรงมากๆอ่า ตอนนั้นเข้าใจละว่าชอบคืออะไรเข้าใจแล้วว่าตัวเองชอบมากๆๆๆๆๆๆ แต่ไม่กล้าบอกใครแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยเรากะว่าจะเก็บไว้เป็นความลับตลอดไป เพราะคิดว่าเค้าคงไม่สนใจผู้หญิงอ้วนๆกลมๆดำๆแบบเราหรอก เราก็เลยได้แต่แอบชอบตลอดมา จนเราอยู่ม.6เราติดมหาลัยเดียวกับพี่ที เราก็แอบหวังเล็กๆว่าจะได้เจอพี่ที พอปี1เราก็ยังใช้ชีวิตเป็นเด็กเฟรชชี่อ้วนๆกลมๆเหมือนเคย ทุกอาทิตย์เราจะกลับบ้านซึ่งเราต้องไปรับป้ามากินข้าวบ้านเราทุกวันก็เลยมีแว๊บไปซื้อหนมบ้านพี่ทีบ้าง แล้วที่พีคคือยายพี่ทีชอบถามเราทุกครั้งว่าเราเจอพี่ทีบ้างรึป่าว ตอนแรกไม่ค่อยเจอหรอก แต่มาเจอบ่อยมากๆๆๆๆๆพักหลังๆเกือบจะกลางๆเทอมแล้วมั้ง เพิ่งจะรู้ว่าเรียนตัวเดียวกับพี่ทีด้วย ถ้าเราจำไม่ผิดน่าจะเป็นวิชาเลือกรึเปล่า คือสายที่เราเรียนแทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย เราเรียนคณะวิทยาศาสตร์การแพทย์ส่วนพี่ทีเรียนคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ โอกาศที่จะเจอมีน้อยมากๆแล้วเราอยู่คนละชั้นปีกันด้วยยิ่งยากมากๆ แต่วันนั้นเราจำได้ดี มหาลัยเราอยู่ท่ามกลางขุนเขาของภาคเหนือเนอะ มีทางเข้าตัวมหาลัยที่ไกลมากๆ ไม่ขอเอ่ยแล้วกัน ฮ่าๆ นั่นแหละที่บอกว่าหาลัยเราอยู่ท่ามกลางขุนเขาพอเปิดเทอมฝนจะตกบ่อยมากๆ แล้ววันนั้นก็เช่นเคยพอเรียนเสร็จฝนเทลงมาแบบเยอะมากๆ นิสิตทุกคนก็กู่กันมาหน้าประตูหนึ่งในนั้นก็คือเราด้วย เราจะเดินไปเอารองเท้าจำได้เลยเราเดินสวนกับพี่ทีคือตัวแข็งเลยค่า ยังไม่เชื่อยังมองตามไปแล้วเหมือนพี่เค้าก็เหมือนจะคุ้นๆหน้าเรารึป่าว เราเห็นพี่เค้าก็มองเราเหมือนกัน (ลืมบอกเรายังไม่เคยคุยกับพี่ทีเลยสักครั้ง) ใจเรานี่ดิ้นมากๆคือแบบได้เจอแล้วว หลังจากนั้นก็ได้เจอบ่อยขึ้นๆนะ เราชอบมากๆเวลาได้เรียนวิชานั้น พอจบปี1เทอม1แล้วเราก็ไม่ได้เจอพี่ทีอีกเลย เมื่อปิดเทอมใหญ่เริ่มอยากสวยเห็นเพื่อนๆสมัยมัธยมแต่งตัวสวยๆกัน แต่ตัวเท่าเราเสื้อผ้าหายากมากๆใส่อะไรก็ไม่โอเค ดูตึงไปหมดรู้สึกว่า ไม่เอาแล้วนะ ไม่ได้แล้วต้องทำอะไรซักอย่าง ก็เริ่มค่อยๆลดน้ำหนักตอนนั้นใช้เวลานานพอสมควรกว่าน้ำหนักจะคงที่เท่าตอนนี้ เปิดเทอมปี2เริ่มมีเพื่อนทักว่า เฮ้ย!ทำไรมา ผอมลงรึเปล่า ตอนนั้นเริ่มมั่นใจที่จะเจอพี่เค้าขึ้นอีกนิด แต่ตอนนั้นน้ำหนักก็ยัง63-64 เราคิดว่ายังไม่โอเค ถ้าจะเจอพี่เค้าต้องทำได้มากกว่านี้ แล้ววันที่เราคิดมาตลอดก็มาถึง ปกติเราจะมีเรียนวนๆตึกวิทย์กับอาคารเรียนรวมเสมอ วันนั้นเรามีเรียนที่อาคารเรียนรวมปกติของเรา (จะบอกว่ามหาวิทยาลัยเราใช้ระบบรถเมย์ขึ้นมาเรียนกันเพราะทางขึ้นมอไกลและอันตราย) เรียนเสร็จเรากับเพื่อนก็เดินมาขึ้นรถสายหน้ามอซึ่งbus stopของเราอยู่ก่อนจะถึงตึกวิทย์ พอรถเมย์รับจุดเราเสร็จแล้วต่อไปก็จะจอดตึกวิทย์ พอจอดตึกวิทย์ตอนแรกเราก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกก็คุยกับเพื่อนปกติ สักพักมีกลุ่มผู้ชายเดินขึ้นรถมาเราก็ยังไม่ได้มอง เรายังคุยกับเพื่อนปกติ พอรถเริ่มเคลื่อนเราเงยหน้าขึ้นไปมองเท่านั้นแหละ พี่ที พี่ทีชัดๆ เราแทบกริ๊ด ตอนแรกกะจะทัก แต่กลัวพี่เค้าจำเราไม่ได้ ก็เลยเงียบๆไป




ใครอ่านรึป่าวนะ เดี๋ยวมาต่อน้า